Σύννεφα στις ελληνοτουρκικές τουριστικές σχέσεις, με αφορμή την υπόμνηση των γενοκτονιών του περασμένου αιώνα.
Μια μικρή γεύση για το πώς αντιλαμβάνονται οι γείτονές μας την Ιστορία αποτελεί το άρθρο του Στρατή Μπαλάσκα «Σφάξιμο με… το μπαμπάκι!».
Όσο κι αν ο συντάκτης προσπάθησε να απαλύνει τον τίτλο, η είδηση παραμένει εξοργιστικά προκλητική. Αντί με το πέρασμα των ετών οι μεταξύ μας αντιθέσεις να έχουν αμβλυνθεί, βοηθούντων των «κουμπαριών», ζεϊμπέκικου, πήγαινε - έλα ένθεν κακείθεν, και με την έμπρακτη συγγνώμη να έχει επέλθει η λήθη, βλέπουμε ότι ο Μογγόλος γείτονάς μας εξακολουθεί να προκαλεί και να εκβιάζει.
Κοινή πρακτική τους ήταν πάντα η διαστρέβλωση των γεγονότων και η επανεγγραφή της Ιστορίας. Οι Νεότουρκοι πάντα κατέβαλλαν προσπάθειες για να εξωθήσουν τα πράγματα με μηδαμινές αφορμές. Παλαιότερα, για να δικαιολογήσουν μια στρατιωτική επέμβαση στις υπό έλεγχό τους περιοχές και μετά τη γέννηση του ελληνικού κράτους, στους νέους τους γείτονες.
Ο ουσιαστικός ιδρυτής του Νεοτουρκισμού, ο Κεμάλ, είχε παγιωμένη θέση ότι ο φυσικός εχθρός του Τούρκου ήταν ο Έλληνας, ο οποίος έπρεπε με κάθε τρόπο να αφομοιωθεί, να εκτουρκισθεί ή να εκμηδενισθεί. Η άποψη αυτή του Κεμάλ είναι γνωστή σε όλους τους Τούρκους, μια και δεν έπαψε ποτέ να την πρεσβεύει. Γι’ αυτό και πάγια τακτική του τουρκικού κράτους ήταν και είναι η με κάθε ευκαιρία εξολόθρευση του ελληνικού στοιχείου οποτεδήποτε και αν αυτό γίνει δυνατόν.
Τα εναντίον μας σενάρια είναι πάντα έτοιμα προς άμεση χρήση και ανατροφοδοτούνται συνεχώς από τις νεώτερες γενιές στρατιωτικών και διπλωματών. Μόλις, λοιπόν, εμφανισθεί η παραμικρή αφορμή, βλέπουμε μια οργανωμένη αντίδραση σε συνδυασμό με γνήσια λαϊκή «αγανάκτηση» να ογκούνται εναντίον μας. Το 1955 στην Κωνσταντινούπολη, αργότερα στην Ίμβρο και την Τένεδο, καθημερινά στο Αιγαίο. Όπου δε η αφορμή δε δίδεται, τότε κατασκευάζεται. Βάζουν βόμβα στο σπίτι τού Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, στήνουν την τουρκική σημαία στα Ίμια και μεταδίδουν την εικόνα στην τηλεόραση, οργανώνουν το σχέδιο «Βαριοπούλα» και προγραμματίζουν την έναρξή του.
Και οι Έλληνες; Α! οι Έλληνες είναι φίλοι. Πηγαινοέρχονται και χαριεντίζονται μετά αφελείας, συνάπτουν συγγενικούς δεσμούς, ανταλλάζουν δώρα και γενικώς αιθεροβατούν. Όταν είπα σε φίλο που έφερε κρασί από απέναντι ότι αυτό μπορεί να είναι από τα αμπέλια του παππού μου, έπεσε από τα σύννεφα. Δεν είχε πάει ο νους του. Άλλος μού ζήτησε να προσυπογράψω τη διακήρυξη για το Διεθνή Αερολιμένα Λέσβου με το αιτιολογικό ότι θα εξυπηρετεί ολόκληρη την περιοχή της Μικράς Ασίας, και όταν αρνήθηκα να προτείνω στους συμπατριώτες μου «τουρκικό αεροδρόμιο», με ειρωνεύτηκε να «κρατάω τη σημαία ψηλά».
Τι να κάνουμε, λοιπόν; Να βάλουμε μυαλό. Να βαδίζουμε προσεκτικά και με συγκρατημένα βήματα. Να μη γεμίζουμε πούλμαν με μικροπωλητές για να τους πάνε δώρο 100.000 ευρώ αφορολόγητα.
Να μην επισκέπτεται με λουλούδια ο δήμαρχος Μυτιλήνης έναν παραβιάζοντα τον εθνικό εναέριο χώρο Τούρκο χειριστή που βρέθηκε στο νοσοκομείο, ενώ ουδέποτε απέτισε φόρο τιμής στους αδικοχαμένους τελικά Έλληνες που προσπαθούν καθημερινά να τους αποτρέψουν.
Σε κάθε αίτημά τους, να ζητάμε ανταλλάγματα και μάλιστα σοβαρά και μεγάλα. Να νοιαστούμε πρώτα για το διπλανό μας Συνέλληνα και μετά για τις χιλιάδες των ταλαιπωρημένων με τις οποίες μας μπουκώνουν καθημερινά.
Να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε επιτέλους την εθνική μας διχόνοια με πολιτικές αηδίες, «αθλητικές» και νεοθρησκευτικές αντιπαλότητες, γιατί όλα κάποια στιγμή μετατρέπονται από τη θερμοκέφαλη ιδιοσυγκρασία μας σε καινούργιο αίμα.
Να κοιτάξουμε μακριά και σοβαρά το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας, αυτό που μας παρέδωσαν οι πατεράδες μας κι αυτό που οι ίδιοι άκριτα διακυβεύουμε.
Για να μη συζητάμε πάλι κάποτε το ποιος θα είναι άραγες ο νέος μουτασαρίφης Μυτιλήνης.