Είναι να μη χαίρεσαι όταν βλέπεις τα κόπια σου να πιάνουν τόπο;
Είναι να μη φτεροκοπά η ψυχή σου και να μην παίρνεις δύναμη, κουράγιο, να συνεχίσεις τον αγώνα σου;
Έρχεται στο νου μου τυμπανοκρουσία τραγωδή η φωνή της Μαίρης που πριν τρία χρόνια μου είχε αναγγείλει τον απρόσμενο χαμό του φίλου μου θεατράνθρωπου Αλέκου Γαλανού, και που την ίδια στιγμή το μάτι μου είχε πέσει στο «Εμπρός» και με μαγνήτισε ο τίτλος: «Από τη “Λαϊκή Σκηνή” του ΜΕΑΣ “Λήμνος” θα ανέβουν τα “Κόκκινα Φανάρια”».
Κόντεψα να τρελαθώ. Τι σύμπτωση! Άρπαξα το τηλέφωνο, αλλά δεν ήταν εύκολο να βρω κάποιον υπεύθυνο. Έπαιρνα διάφορους, κανένας δεν ήξερε. Τελικά βρήκα τη συμπαθέστατη μητέρα ενός κτηνοτρόφου.
- Ου Γιάνν(η)ς, παιδάκι μ’, θα αργήσ’ να έρθ’ στου σπίτ’. Είνι στα ζουντανά κι υστερνά θα πα στου «Μαρούλα» για τσι πρόβεις. Κατηυθείαν· απ’ τα πρόβατα στου θέατρου. Θα παίξουν, λέει, τα «Κόκκινα Φανάρια». Καλό λεν πως είνι. Άμα θελ’ς του γιο μ’, πάρ’ τουν αργά.
Ευχαρίστησα με την καρδιά μου κι ανήμπορος στάθηκα ώρα πολλή να κοιτάω την απεραντοσύνη της ουρανογραμμής, κι εκεί στα βορεινά και προς την ανατολή μεριά διέκρινα το μικρό νησί του Ηφαίστου και τους απλούς ανθρώπους της γης και του μόχθου να μας φέρνουν αμόλυντο πολιτισμό. «Απ’ τα πρόβατα στου θέατρου»! Το μεγαλείο της απλότητας και της άγνωρης πηγαίας προσφοράς.

Η κατοπινή μου έκπληξη ήρθε σαν έμαθα πως ο προπονητής κωπηλασίας, που αθλητές του απέσπασαν χρυσά μετάλλια σε πανευρωπαϊκούς αγώνες και φέτος προκρίθηκε ο νεαρός Παναγιώτης Μαγδανής για την Ολυμπιάδα του 2012, ο Γιάννης ο Λιτσάκης, ήταν ο πρόεδρος του Συλλόγου.
Αφού συνήρθα, πασκίζοντας με τις ώρες, τα κατάφερα, μεσημέρι πια, βρήκα και την Ελένη Τσιγιάννη, που σκηνοθετούσε τις παραστάσεις, οι οποίες θα ξεκινούσαν το ίδιο βράδυ.
Όταν άκουσε ότι ο συγγραφέας του έργου θα κηδευόταν λίγες ώρες πριν ανοίξει η αυλαία των δικών τους «Φαναριών», σταμάτησε για λίγο, κόμπιασε κι ένα κλάμα, με λυγμούς, το κλάμα του γνήσιου καλλιτέχνη την έπνιγε, στάθηκε αδύνατο να συνεχίσει.
Τις παραστάσεις, τις αφιέρωσαν στη μνήμη του.
Κι ο καταιγισμός συναισθημάτων συνεχίστηκε. Τότε.
Και ξανά πάλι, τώρα.
Όταν βρεθήκαμε ένα σμάρι πλουμιστό, ηθοποιοί, σκηνοθέτης, προέδροι, τεχνικοί, εκπρόσωποι της Περιφέρειας, ο αντιδήμαρχος με πρώτο στην τάξη το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ιερόθεο και κόσμος πολύς από τη Μύρινα, να μιλάμε για τον Αλέκο και τη βιογραφία του, που με πολύ κόπο ολοκληρώθηκε πρόσφατα από τον γράφοντα και βαφτίστηκε με ένα τίτλο ο οποίος εκφράζει απόλυτα την πολυκύμαντη ζωή του. «Από τα “Κόκκινα Φανάρια” στο Περιβόλι της Παναγίας».
Κι ήτανε ολόγιομη και ζεστή η αίθουσα που παρουσιάστηκε το βιβλίο, εκεί, στο θεατράκι «Μαρούλα» δίπλα που παίχτηκε το 2008 το έργο του.

Μια φωλιά και μια χούφτα φίλοι γενήκαμε όλοι και πιστέψαμε πως οι κόποι όσων παλεύουν τίμια κι ανυστερόβουλα πιάνουνε τόπο κι αφήνουνε σημάδια ανεξίτηλα και πινελιές που ομορφαίνουν, δίνουν νόημα στη ζωή. Και μας φέρνουν στο νου ότι… ουκ επ’ άρτω ζήσεται ο άνθρωπος μόνον…
Κι η συντροφιά ετούτη μίκρανε και πύκνωσε κι απομείναμε λιγοστοί, να μιλάμε, να γελάμε, να τραγουδάμε και να χαιρόμαστε ως αργά το βράδυ. Παρέα του Λημνιού Διόνυσου τα εκλεκτά προϊόντα.
Τι θέλει, αλήθεια, ο άνθρωπος για να πάει ευτυχισμένος για ύπνο!
Ήρθε κι ο «ηλιάτορας» τις πρωινές τις ώρες, μας γιόμισε σφρίγος και δύναμη, ξεπορτίσαμε με τη συντρόφισσα της ζωής μου τη Φωτεινή, ανεβήκαμε στο θαυμάσιο κάστρο, φιλιωθήκαμε με τα εξημερωμένα ελάφια, μιλήσαμε σε ήχους του πεντάγραμμου άγνωρους με τα κουνέλια τα άγρια που βρίθουν στο νησί κι άλλα τετράποδα, δοκιμάσαμε της Λήμνου τα αρώματα, γνωρίσαμε τους ήρεμους καλοσυνάτους κατοίκους και με τις αποσκευές γιομάτες νοσταλγία ξαναβρεθήκαμε στον τόπο μας που μας αγκαλιάζει με αγάπη.

Κι απόμεινε
φως και μουσική,
όλο ποίηση και χρώματα
η γης στολισμένη.