Αυτό είναι το σύντομο χρονικό ενός ανθρώπου που δεν έπαψε να αναρωτιέται ποιος πραγματικά κυβερνάει τον κόσμο. Από μικρός έκανε την ερώτηση αυτή στους άλλους. Όταν είδε ότι δεν μπορούσαν να του απαντήσουν ικανοποιητικά, κράτησε την ερώτηση για τον εαυτό του και αποφάσισε πως πρέπει να απαντάει μόνος του, παρά να ρωτάει εδώ και εκεί. Αυτό, βέβαια, ήταν η αρχή των λαθών του, πράγμα που δεν κατάλαβε ποτέ.
Καθώς ήταν μεγαλωμένος σε περιβάλλον με θρησκευόμενους ανθρώπους, ήταν φυσικό να απαντήσει αρχικά πως κυβερνάει ο Θεός. Σύντομα, όμως, ήρθε αντιμέτωπος με το πρόβλημα του Κακού: δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόσος πόνος και αδικία γύρω του τη στιγμή που υποτίθεται πως κουμάντο έκανε ένας πανάγαθος θεός. Άρα δεν έκανε κουμάντο ο Θεός, αλλά το αντίθετό του, και ποιο είναι το αντίθετό του; Μα βέβαια ο Διάβολος. Στην εφηβεία του εξειδίκευσε αυτήν τη θεωρία, την εκλέπτυνε. Σκέφτηκε πως ο κόσμος είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία παίζεται ο πόλεμος Καλού και Κακού. Λίγο πριν δώσει Πανελλαδικές και περάσει στο Τμήμα Νομικής, οραματίστηκε έναν αόρατο πόλεμο χωρίς νικητές. Υπολόγισε αργότερα πως μπορεί να μην υπάρχουν νικητές, υπάρχουν όμως στα σίγουρα χαμένοι. Και χαμένοι είμαστε εμείς όλοι. Χαμένοι ενός πολέμου Θεού και Δαιμόνων που ποτέ δεν είναι δικός μας.
Κάτι δεν κολλούσε. Το δεύτερο χρόνο αποφάσισε πως αποκλείεται ο Θεός ή ο Διάβολος να κάνουν κουμάντο την Πλάση. Όχι, πάντως, την ώρα που ασχολούνται με τον πόλεμο μεταξύ τους. Μπορεί κάποτε να έκαναν κουμάντο, τώρα όμως είναι απασχολημένοι με άλλα. Το ερώτημα, λοιπόν, παρέμενε. Ποιος πραγματικά κυβερνάει τον κόσμο; Έκανε μια υπόθεση εργασίας. Ας πούμε, σκέφτηκε, πως τον κόσμο τον κυβερνάνε οι κυβερνήσεις. Πράγματι, εκεί στάθηκε για πολύ καιρό. Μελέτησε πολιτική, τους νόμους και την ιστορία βαθύτερα και είδε πως οι κυβερνήσεις κάνουν αρκετά κουμάντο. Για να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα, έπρεπε να βρει ποιος κάνει κουμάντο στις κυβερνήσεις. Αποφάσισε, λοιπόν, και έγινε πολιτικός με το που πήρε το πτυχίο του. Στα τριάντα του κατάλαβε πως κουμάντο στις κυβερνήσεις κάνουν οι πλούσιοι, δούλεψε λοιπόν μεθοδικά, και εννοείται παράνομα, μέχρι που έγινε πλούσιος. Στα τριάντα πέντε του είχε φτάσει αρκετά κοντά σε μια καλή απάντηση. Γιατί είχε δει πως τους πλούσιους τους διαφεντεύουν οι περισσότερο πλούσιοι και ότι οι περισσότερο πλούσιοι διαφεντεύονται από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Και είδε πως τις παγκόσμιες εξελίξεις τις διαμορφώνουν οι πλουσιότεροι των πλουσίων. Έγινε, λοιπόν, με μεγάλο κόπο, ο Πλουσιότερος των Πλουσίων. Κάπου εκεί, όμως, χάθηκε. Όταν έγινε ο Πλουσιότερος των Πλουσίων είδε πως δεν είναι αυτός ούτε οι δυο - τρεις σχεδόν όμοιοί του αυτοί που πραγματικά κυβερνούν. Ένιωθε σαν ένα ζώο τόσο μεγάλο, που πάνω του είναι χτισμένα πόλεις και χωριά χωρίς να το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πως βρίσκονται πάνω σε ζωντανό πράγμα και όχι στο χώμα της γης. Ήταν πολύ μεγάλος για να κυβερνά. Ήταν τόσο μεγάλος, που στο τέλος έγινε τόσο αμελητέος σα να ήταν στ’ αλήθεια μικροσκοπικός.
Άλλαξε, λοιπόν, κατηγορία, δώρισε ό,τι είχε και έγινε καλόγερος. Ήθελε μερικά χρόνια μοναξιάς για να σκεφτεί τι είχε ανακαλύψει και από πού θα ξεκινούσε εκ νέου την αναζήτησή του. Για μια εποχή είχε πειστεί πως κυβερνούν τα πάθη και οι αδυναμίες του ανθρώπου. Μα ποιος φτιάχνει τα πάθη του ανθρώπου, ποιος νόμος τα ορίζει;
Μάλιστα! Κυβερνάει ένας Νόμος, ένας υπαρκτός αλλά άφατος Νόμος στο μυαλό μας μέσα. Έπρεπε να τον βρει με κάθε τρόπο. Να τον προφέρει μόνο, να τον γράψει με μαθηματικά, θα σήμαινε πως τον έχει καταλάβει. Μα ποια ήταν τα λόγια και οι αριθμοί που έλεγαν το Νόμο; Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς σκέφτεται, «Να, αυτός είναι ο χρόνος μέσα στον οποίο θα βρω το Νόμο.» Γύρω του έχει μαζέψει μια ομάδα από μαθητές. Για κάποιο λόγο, κυρίως για να σκέφτονται ανενόχλητοι, έχουν μαζευτεί Δάσκαλος και Μαθητές σε μια σπηλιά. Και για να περνάει η ώρα καθώς σκέφτονται, πριονίζουν με βάρδιες μια θεόρατη ρίζα που βρίσκεται μέσα στην σπηλιά τους. Μια ρίζα τόσο μεγάλη σαν κορμός πλατάνου. Ακόμα και μετά από ένα χρόνο πριόνισμα, μένει πάντα κάτι ακόμα πριν κοπεί ολότελα. Την παραμονή, όμως, της Πρωτοχρονιάς, ο Δάσκαλος μαζεύει τους μαθητές του για να τους ανακοινώσει την πεποίθηση πως φέτος είναι που θα βρουν το Νόμο και επομένως ποιος κυβερνάει τον κόσμο. Έπειτα βγαίνουν από τη σπηλιά και κάνουν έναν περίπατο στον καθαρό αέρα. Κάθε φορά που γυρίζουν στα υπόγεια μέρη τους, η ρίζα έχει θρέψει πάλι τον κορμό της και στέκει άθικτη. Αυτό είναι κάτι που κάθε χρόνο τούς προβληματίζει, αλλά μικρό το πρόβλημα. Όταν απαντήσουν στην Ερώτησή τους, θα είναι σα να έχουν απαντήσει όλες τις ερωτήσεις, μαζί και το γιατί η ρίζα γίνεται ξανά όπως ήταν. Άλλωστε, αν κοβόταν ολωσδιόλου, εκείνοι τι θα πριόνιζαν έναν ολόκληρο χρόνο σκεπτόμενοι;