Προνομιούχα η ανθρώπινη ύπαρξη που ρίζωσε στο παρελθόν, ζει το παρόν και προγραμματίζει το μέλλον. Θαλάμη του χρόνου η ψυχή, οι γιορτές χρονόμετρο. Σηματοδότης του ψυχισμού, ζυμώνονται με τις κοινωνικές ανάγκες, ντύνονται με θρησκευτικότητα και ανοίγουν την πόρτα της χαράς. Τελετουργίες οργανωμένες με σοφία, μεθοδικότητα και σκοπιμότητα. Συνέχεια κι εξέλιξη προαιώνιων ψυχαναγκασμών, σφραγίστηκαν και κράτησαν στα ίχνη πολιτισμού. Χτισμένα ξωκκλήσια πάνω στα ερείπια αρχαίων ναών θαμμένων από το χρόνο. Δείγμα ενεργά υπαρξιακό στο συλλογικό ασυνείδητο. Με κεριά ή με «λέιζερ», το ίδιο βίωμα γεννούν από τότε που ο εγκέφαλος έγινε εργαλείο συνειδητότητας. Απλώνεται η γλυκύτητα των ημερών και περιχαρακώνει την ωμή βία, την απανθρωπιά, την κτηνωδία και τον εγωκεντρισμό.
Τα δώρα, πινελιές αβροφροσύνης γεφυρώνουν το χάσμα στο επικοινωνιακό ρήγμα και μπαλώνουν το δίχτυ της μοναξιάς. Κάλαντα από νεανικά στόματα που η εποχή της παγωνιάς προσπαθεί να μονιμοποιήσει. Επίκληση για αγάπη, μοτίβο συναισθηματικών εξισώσεων. Το γιορτινό τραπέζι πραγματώνει τις προσπάθειες ανασυγκρότησης μιας χαμένης οικογενειακής θαλπωρής. Καλότυχοι όσοι αφεθούν στο πνεύμα των γιορτών. Ανάξιοι οι έμποροι του πνεύματος του Χριστού, κι ανίσχυροι συνάμα να θολώσουν τη διάφανη επιφάνεια της ψυχικής ανάγκης. Μπολιάζεται η ύπαρξη με βλαστούς χαμένων παραδόσεων, με τρυφερότητα και επαφή. Το φως του γαλαξία και του αστεριού η λόγχη σπαθίζει την αδιαφορία και ακουμπά το βρέφος που γεννιέται. Φιλάνθρωπη αύρα απιθώνει τη στοργή στο μέτωπο του αρρώστου, το χέρι του γέροντα τροφίμου ακουμπά και εξαντλεί την ασυνείδητη ενοχή. Σπάνια γίνεται πράξη του πολιτικού συνετού η κοινωνική πρόνοια που τείνει να εκλείψει.
Ο «Homo Gestahil» ξανάρχεται για λίγο τις γιορτές, δίνοντας στον πλανήτη την ελπίδα της επιβίωσης. Αν οι γιορτές πάψουν να είναι πανηγύρι και ψεύτικο ρεβεγιόν και αν η παρέα γίνει κάλεσμα και αγάπη, και επικοινωνία, θα γίνουν «χριστιανικό κοινόβιο» συντροφικότητας. Στις «άνυδρες» περιοχές των θλιβερών γηροκομείων, στους διαδρόμους των άθλιων νοσοκομείων, στα γκρίζα ορφανοτροφεία όπου βιάζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα μπει το φως. Μετάγγιση οι γιορτές από συναίσθημα νωπό και ζωογόνο. Δε μιλώ για επισκέψεις θεατρικές και ψεύτικες, με σκοπιμότητα περισσή στους χώρους της αθλιότητας. Για την «επανάσταση» μιλώ, τη χριστιανική, που αποτινάζει τα πέπλα της φιλαυτίας και γίνεται αγωγός κοινωνικής ευθύνης. Στην ψυχή των παιδιών ο ενήλικας μπορεί να επενδύσει; Πώς θα γεμίσει το νου του παιδιού με αναμνήσεις δημιουργικές και χρήσιμα όμορφες;
Απλά την ανθρωπιά, το όνειρο, τη φαντασία, τη ζεστασιά, τη σιγουριά της προσφοράς και την αγάπη στην παιδική ψυχή και στο νου του παιδιού να βάλουμε. Έτσι το φωτεινό κομμάτι της ύπαρξης θα επιζήσει μέσα από το θολό πεπρωμένο της ζωής.