Μικροί κομήτες στη ζωή του νησιού τόσα και τόσα φανταράκια κάθε χρόνο.
Υπηρετώντας την πατρίδα στην παραμεθόριο, αναζητούν στη διάρκεια της θητείας τους εκείνα τα μεγάλα λόγια και τις μεγάλες ιδέες που θα ‘πρεπε να τους διδάσκουν, «πίστη σε ιδανικά», «τιμή και υπακοή», «να γίνουν άνδρες». Δεν είμαστε σε θέση να πούμε τι βρίσκουν τελικά και με ποια εφόδια παίρνουν το απολυτήριό τους, ξέρουμε όμως πολλές ιστορίες με ζώα μέσα στα στρατόπεδα του νησιού, που κάθε μια απ’ αυτές έχει κάτι να πει για μοναξιά, συντροφικότητα, αλλά και βία και σκληρότητα.
Η ιστορία του Αρτέμη δεν είναι μια ιστορία ενός φιλόζωου φαντάρου που τσατίστηκε επειδή είδε να φολιάζουν στο στρατόπεδό του ένα σκυλί.
Δεν είναι η ιστορία ενός γραφικού τυπάκου που συμπαθεί τα ζωάκια και μαζεύει από το ΚΨΜ τα αποφάγια να τους τα δώσει. Δεν είναι η ιστορία ενός ψαρωμένου νεοσύλλεκτου που φοβάται στις σκοπιές και παρηγορείται από τη συντροφιά ενός αδέσποτου σκυλάκου.
Η ιστορία του Αρτέμη είναι η ιστορία ενός νέου που φορώντας μια στολή ψάχνει να βρει ποιο μπορεί να είναι το νόημα που αυτή η φορεσιά δίνει στη ζωή του.
Δεν είναι «πολίτης» μέσα στα χακί. Δεν είναι αυτός. Είναι ένα γρανάζι μιας μηχανής που οφείλει να την κάνει να λειτουργήσει σωστά, μαθαίνοντας τους δικούς της κανόνες, είτε λογικούς είτε παράλογους.
Είναι αυτός που θα πρέπει να μπει σε μια εικονική πραγματικότητα πολέμου γιατί αυτόν τελικά καλείται να υπηρετήσει στο όνομα της ειρήνης. Μαθαίνει τα όπλα, τα άρματα, την παραλλαγή, τη σκληραγωγία. Ασκείται στην προσαρμογή τού να ζεις και να αγωνίζεσαι μαζί με άλλους, ανώτερους και κατώτερους.
Και μια μέρα βλέπει τους «συναδέλφους» του να φολιάζουν ένα σκυλί. Μωρό. Κουτάβι. Να σφαδάζει και να αφρίζει ανήμπορο. Δίπλα η μάνα σκύλα με το γάλα στους μαστούς να στάζει. Με τρόπο να προστατέψει το μωρό της κανένα. Πεσμένη πάνω στο δεύτερο κουτάβι της μήπως σώσει αυτό
«Νέος! Τι θα κάνεις τώρα;»
Και η στρατιωτική εκπαίδευση αρχίζει να λειτουργεί.
Ο Αρτέμης μέσα στα χακί βλέπει μπροστά του όλη την ανημποριά ενός άμαχου πληθυσμού.
Το σκυλί είναι το σύμβολο μιας παράπλευρης απώλειας. Οδυνηρής.
Βλέπετε, έγινε από τους δικούς του. Και πρέπει να πάρει τη σωστή απόφαση.
Ν’ απευθυνθεί στους ανωτέρους; Μα αυτοί το επέτρεψαν. Να τσακωθεί με τους φαντάρους;
Τι άκρη θα βγάλει; Ποια ευθύνη είναι δική του και ποια όχι; Έτσι θα το αφήσει αυτό;
Και το σχέδιο δράσης αρχίζει. Οι κινήσεις στρατηγικές.
Κι ό,τι μπορεί να σωθεί, σώζεται.
Ο Αρτέμης ζητά άδεια εξόδου. Πηγαίνει τη μαμά σκύλα με το κουταβάκι της στον κτηνίατρο.
Τα έξοδα δικά του. Το κουτάβι στέλνεται στην Αθήνα όπου βρίσκεται οικογένεια να το υιοθετήσει. Τα έξοδα δικά του.
Η μαμά σκυλίτσα γίνεται η αγαπημένη του Αρτέμη. Απ’ το φανταρίστικο χαρτζιλίκι του ένα μέρος δίνεται για την τροφή του σκυλιού σε φιλικό σπίτι που φιλοξενείται μέχρι να έρθει η ώρα της απόλυσης από το Στρατό.
Και έτσι το τρυφερό, φοβισμένο τετράποδο γίνεται το θαυμάσιο σκυλάκι που έπρεπε να είναι.
Το μακρόστενο Φινέλι, αυτή η πανέξυπνη ράτσα της Λέσβου, έκανε έναν ακόμη περιοδεύοντα φαντάρο, περαστικό από το νησί μας, να αισθανθεί δυνατός που κατάφερε να το σώσει, ικανοποιημένος που έκανε το καθήκον του, άξιος που βρήκε τις άκρες για ό,τι χρειάστηκε.
Αισθήματα που σε γεμίζουν και αξίες που είναι αλώβητες. Δράσεις που «σηκώνουν» παράσημο.
Για πράξεις φυσικά που δεν τις ενέπνευσε ο Στρατός. Γιατί καλά που υπάρχουν κι οι Αρτέμηδες, που όταν τους λένε στο στρατό «παρουσιάσου», βγαίνουν μπροστά και είναι γεμάτοι καμάρι.
Και οι ίδιοι, και οι φίλοι τους, και οι γονείς τους. Μπράβο!