Είναι γεγονός πως αν αγαπώ, αποδέχομαι, συγχωρώ, ανέχομαι. Η αγάπη, όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος «μακροθυμεί, δε βλέπει τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του άλλου, δε ζηλοφθονεί, δεν κομπάζει, ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, εμπιστεύεται, ελπίζει και υπομένει» (Α΄ Κορ. 13, 4-7). Άρα, αν αγαπώ οπωσδήποτε πνίγω το θυμό μου εναντίον του άλλου ή αν αυτό μου είναι αδύνατο, λόγω του χαρακτήρα μου, τον περιορίζω. Αν τον αγαπώ τον αδελφό μου, ουδέποτε θα τον διαβολοστείλω. Η αγάπη μετασχηματίζει τη γη σε Παράδεισο! Και δεν τον διαβολοστέλνω για έναν ακόμη λόγο, γιατί φοβάμαι μη και δαιμονιστεί, μη και καταληφθεί από το δαίμονα, αφού με τη φράση «άι στο διάβολο», στην κυριολεξία αυτό τού λέω, αυτό τού εύχομαι!
Για μας τους Χριστιανούς αυτό δεν είναι υπερβολή, γιατί έχουμε πάμπολλες αναφορές της Αγίας Γραφής - ιδιαίτερα της Καινής Διαθήκης - σε περιπτώσεις δαιμονισμένων. Ο Κύριος θεράπευσε πολλούς δαιμονισμένους και μάλιστα αποκαλυπτικά είπε μετά από μια τέτοια θεραπεία: «Όταν το δαιμονικό πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει από ξερούς τόπους ψάχνοντας να βρει κάπου να ξεκουραστεί, μα δε βρίσκει. Τότε λέει: Θα γυρίσω ξανά στην κατοικία μου απ’ όπου έφυγα. Έρχεται και τη βρίσκει σκουπισμένη και στολισμένη. Τότε πηγαίνει και παίρνει άλλα εφτά πνεύματα, πιο πονηρά από το ίδιο, και μπαίνουν και κατοικούν εκεί. Έτσι, η τελευταία κατάσταση του ανθρώπου εκείνου γίνεται χειρότερη από την προηγούμενη» (Λουκ. 11, 24-26). Ο Απόστολος Πέτρος παρουσιάζει το δαίμονα «ως λιοντάρι που ωρύεται» αναζητώντας κάποιον να καταπιεί (Α΄ Πέτρ. 5, 8). Κι αν εκείνη την ώρα «καταπιεί» εκείνον που διαβολόστειλα; Άλλωστε, δεν είναι μικρή η δύναμή του. Οπωσδήποτε δεν έχει τη δύναμη του Παντοδύναμου, όμως μέσα σε μια στιγμή, ως εξολοθρευτής, διαβάζουμε στη Γραφή πως θανάτωσε τα παιδιά του Ιώβ γκρεμίζοντας το σπίτι στο οποίο ήταν (Ιώβ 1, 19)!
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης έλεγε: «Αν παρατηρήσουμε τα συμπτώματα του δαιμονισμένου κι εκείνα του θυμωμένου, είναι παρόμοια. Ο δαιμονισμένος έχει κατακόκκινο και γυρισμένο μάτι, η γλώσσα του παραφέρεται, ο λόγος του είναι σκληρός, η φωνή του είναι διαπεραστική κι όμοια με γαύγισμα σκύλου. Αυτά τα γνωρίσματα τα συναντάμε και στο θυμωμένο. Κάνει απερίσκεπτες κινήσεις, έχει ασταθή πόδια, μάτια που πετιούνται έξω, όμοια με δράκου. Φουσκώνουν οι φλέβες του θυμωμένου γύρω από τον αυχένα κι η γλώσσα του είναι χοντρή κι η ομιλία του θεληματικά οξεία. Τα χείλη παγώνουν και μαυρίζουν. Η προφορά γίνεται βιαστική, χύνεται από το στόμα αφρός, όπως και στους δαιμονισμένους»!
Μετά από αυτά τα σύντομα, νομίζω πως αξίζει να υπακούσουμε στις συμβουλές των προγόνων μας και στο λόγο της Γραφής. Έλεγε ο Πλούταρχος: «Είναι σπουδαία η αυτοσυγκράτηση στην οργή. Είναι όμως πιο σπουδαία η προσοχή κι η πρόνοια για να μην περιπέσουμε στην οργή και κυριευτούμε απ’ αυτή».
Ας μην εκτελούμε αμέσως ό,τι αποφάσεις παίρνουμε θυμωμένοι και ας προσπαθούμε να συγκρατούμε τη γλώσσα εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Ας περιμένουμε λίγο. Ας αφήνουμε τη λογική να πρυτανεύει. «Μη σπεύδεις στο θυμό» (Εκκλ. 7, 9) και «μην έχεις φίλο σου άνθρωπο θυμώδη» (Παρ. 22, 24) συμβουλεύει η Αγία Γραφή, γιατί αυτός ο τύπος του ανθρώπου «παρασκευάζει μάχας» (Παρ. 15, 28).

* Ο π. Αθανάσιος Γιουσμάς είναι εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης, καθηγητής θεολόγος.