Η διαχείριση του νερού είναι ένα από τα πλέον δύσκολα ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη, γι’ αυτό και πολλοί διεθνολόγοι υποστηρίζουν ότι οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για το νερό κι όχι για το πετρέλαιο. Είναι θετικό ότι για πρώτη φορά γίνεται μια μελέτη που στοχεύει να εξετάσει το ζήτημα για όλη τη Λέσβο και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις, όμως η μέχρι τώρα πορεία της μελέτης δείχνει πως αυτή είναι μονόπλευρη. Δηλαδή, ενώ εξετάζει τις ανάγκες για ύδρευση με σχετική επάρκεια, δε γίνεται το ίδιο και για τις ανάγκες της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Αυτό φάνηκε κατά την παρουσίαση της μελέτης, όπου ενώ υπήρχαν αναλυτικά στοιχεία για την εξέλιξη του πληθυσμού και για τις υπάρχουσες και τις μελλοντικές ανάγκες νερού για ύδρευση, δεν υπήρχαν στοιχεία για τις ανάγκες της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Για την ακρίβεια, για την πρωτογενή παραγωγή γίνονταν αυθαίρετες εκτιμήσεις τόσο για τις τρέχουσες ανάγκες, όσο και για τις μελλοντικές.
Ωστόσο, η ύπαρξη ικανών ποσοτήτων νερού είναι βασικός όρος επιβίωσης για την αγροτική παραγωγή του νησιού. Σήμερα ένας από τους λόγους που το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων της Λέσβου είναι πολύ υψηλό είναι ότι δεν αρδεύονται οι υπάρχουσες καλλιέργειες, με συνέπεια να έχουν πολύ μικρή απόδοση. Τα επόμενα χρόνια, εάν δε λυθεί το ζήτημα αυτό, η αγροτική παραγωγή κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Ο κίνδυνος αυτός μεγαλώνει από μέρα σε μέρα και εάν συνυπολογίσουμε τις κλιματικές αλλαγές που οδηγούν σε ερημοποίηση της Λέσβου, τότε τα πράγματα μάλλον είναι εξαιρετικά δυσοίωνα.
Το ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει με κοινοτικούς πόρους την εκπόνηση μελετών για αρδευτικά έργα, δεν μπορεί να αποτελέσει σοβαρή δικαιολογία ούτε για το υπουργείο ούτε για τη νομαρχία. Υπάρχει το κρατικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που μπορεί να χρηματοδοτήσει μια τέτοια μελέτη. Πέραν τούτου, και η υπό εκπόνηση μελέτη του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ μπορεί να μελετήσει το θέμα σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού, προκειμένου να προτείνει είτε μεγαλύτερα φράγματα, είτε άλλες λύσεις. Διότι αν δε γνωρίζει τις συνολικές ανάγκες σε νερό, είναι πρακτικά αδύνατον να λυθεί ακόμη και το επιμέρους πρόβλημα των αναγκών για ύδρευση.
Η όλη μελέτη και οι αναφορές που γίνονται στον Περιφερειακό Χωροταξικό Σχεδιασμό δείχνουν ότι οι μελετητές, αλλά και η νομαρχία, έχουν εγκλωβιστεί σε μια τουριστική κεντρική λογική ανάπτυξης. Κι αυτό την ώρα που κατά γενική ομολογία η μονόπλευρη ανάπτυξη οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική κατάρρευση.
Είναι ανάγκη λοιπόν να συμπληρωθεί η μελέτη, προκειμένου να σχεδιαστούν τα έργα που θα καλύψουν τις ανάγκες της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής σε νερό.