Βιώνουμε ως κοινωνία ένα κλίμα απίστευτου διχασμού που απειλεί να αφήσει ανεπανόρθωτες ζημιές.

Έχουμε χωριστεί πρακτικά σε δύο στρατόπεδα. Ο καθένας μιλά και αλληλοφανατίζεται μόνο με όσους συμφωνούν μαζί του και, όταν τυχαία διασταυρώνεται ζωντανά ή μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα με οπαδό της άλλης άποψης, το κάνει συνήθως με ένα διάλογο κουφών, που καταλήγει σε χαρακτηρισμούς που οι πιο ήπιοι είναι «βλάκα», «ηλίθιε», «προδότη», «παλιάνθρωπε» κ.λπ., κ.λπ.

Ειλικρινά τον τελευταίο καιρό αποφεύγω να συζητήσω ακόμα και με φίλους γιατί το πιθανότερο είναι, αν μεν συμφωνούμε, να ανακυκλώσουμε τις «βεβαιότητές» μας, αν δε διαφωνούμε, να κινδυνέψουμε με καβγά που θα μας εμποδίσει αύριο μεθαύριο ακόμα και να λέμε καλημέρα.

Όμως, όπως λέει κι ο Διονύσης, «η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Η πατρίδα μας βρίσκεται ίσως στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι που θα καθορίσει την πορεία της για πολλές δεκαετίες.

Αισθάνομαι την ανάγκη λοιπόν να πω την άποψή μου με νηφαλιότητα αλλά και παρρησία στην κατεύθυνση όχι της καλύτερης κατά τη γνώμη μου λύσης, αλλά -εδώ που φτάσαμε- της λιγότερο κακής.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Έχω άποψη όπως κι καθένας. Όμως δεν έχει νόημα να την πω τούτη την ώρα. Αφενός γιατί δεν θέλω να μπω στο παιγνίδι του καβγά και από την άλλη γιατί τώρα πια το μόνο που έχει νόημα είναι το «δια ταύτα».

Κάποια στιγμή, όταν ηρεμήσουμε σαν λαός και αρχίσουμε ελπίζω να συμμαζεύουμε τα ασυμμάζευτα του τόπου μας, ίσως μπορέσουμε ψύχραιμα να αποτιμήσουμε το παρελθόν, όχι για να καβγαδίσουμε πάλι, αλλά για να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα από τα λάθη μας.

Στην ουσία λοιπόν. Όποιο κι αν είναι το ερώτημα στο δημοψήφισμα της Κυριακής, όλοι κατά βάθος γνωρίζουν πως η απάντηση θα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πορεία της χώρας μας μέσα στην Ευρώπη.

Και πιστεύω πως ο αντίλογος όσων δεν παραδέχονται ότι αυτή είναι η ουσία της απάντησης περισσότερο έχει να κάνει με πολιτική τακτική και λιγότερο επειδή δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.

Σ’ αυτό το ερώτημα απαντώ ευθέως ΝΑΙ. Κι αν γίνει τελικά το δημοψήφισμα, αυτό θα ψηφίσω την Κυριακή. Και το ΝΑΙ μου δε σημαίνει βέβαια ότι συμφωνώ με την εξοντωτική πρόταση των θεσμών. Όπως δε συμφωνώ και με την επίσης κακή πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης.

Γιατί και οι δύο προτάσεις έχουν στη βάση τους την ίδια λογική της φορολογικής αφαίμαξης του κοσμάκη και της συντριβής της πραγματικής οικονομίας. Όμως, τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Οι τελευταίες μέρες απέδειξαν ότι η πατρίδα μας δεν αντέχει μια «μη συμφωνία» όσο κακή και αν είναι αυτή, γιατί η άλλη πορεία οδηγεί -και οδήγησε πράγματι- σε κλειστές τράπεζες, διάλυση της πραγματικής οικονομίας, εξουθένωση και των τελευταίων επιχειρήσεων που άντεξαν στην κρίση, μεγαλύτερη ανεργία και τελικά οικονομική κατάρρευση.

Και τότε δε θα μιλάμε πια για το πόσο θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις, αλλά αν θα υπάρχουν καν, αν θα υπάρχει σύστημα δημόσιας υγείας και παιδείας αν, αν... και όλα αυτά βέβαια δε θα τα πληρώσουν όσοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και θα τα ξαναφέρουν για να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά εμείς, ο απλός κόσμος της καθημερινής δουλειάς, που έχουμε την ανάγκη ενός κράτους πρόνοιας.

Δυο τρεις κουβέντες για τον αντίλογο εντελώς συνοπτικά.
Μου λένε κάποιοι φίλοι. Εσύ δεν αγανακτείς; Δεν σου έρχεται να πεις με την ψήφο σου το «άει σιχτίρ»; Μου έρχεται λέει! Όμως ξέρω ότι η ικανοποίηση για ένα «άει σιχτίρ» της στιγμής δεν αξίζει κάποιες δεκαετίες πίκρας και μιζέριας για το λαό μας.

Μου λένε άλλοι. Γιατί να μη γυρίσουμε στη δραχμή; Απαντώ. Και να ήταν λύση κάτι τέτοιο, τώρα είναι αργά. Το πουλάκι πέταξε το 2010. Είναι δυνατόν να βάλουμε τον κοσμάκη μετά από πέντε χρόνια άγριας λιτότητας σε μια περιπέτεια ακραίας φτώχειας που θα τραβήξει άλλα δέκα τουλάχιστον χρόνια.

Γιατί, φίλοι, σήμερα εισάγουμε όχι μόνο καύσιμα, φάρμακα και βιομηχανικά είδη, αλλά και κρέας και στάρι και γάλα και λεμόνια! Και μέχρι να (ξανα) μάθουμε να τα παράγουμε μόνοι μας και να είμαστε και ανταγωνιστικοί, θα περάσει μισή γενιά και βάλε.
Και γιατί φαγώθηκες να μείνουμε Ευρώπη;

Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Αυτή που κυριαρχούν οι αντιδραστικές δυνάμεις; Ακούστε, φίλοι. Και στην πατρίδα μου έζησα να κυριαρχούν Αντρέες της εποχής της παρακμής, Σημίτηδες και Τσοχατζόπουλοι, Κωστάκια και Γιωργάκια και Σαμαράδες.

Όμως δε... μετακόμισα! Προσωπικά μάλιστα αντιπάλεψα αυτές τις πολιτικές μέσα από ένα κόμμα που για χρόνια κινούνταν κοντά στο 3%! Έτσι και τώρα δε θα φύγω από το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, επειδή σήμερα κυριαρχεί ο Σόιμπλε και η παρέα του, που αποδεδειγμένα πια θέλουν να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη.
Κι ένα τελευταίο.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: «Ποιος είσαι συ που τολμάς να παίρνεις τόσο κατηγορηματική θέση»;

Απαντώ. Ένας απλός πολίτης σαν εσένα. Που όχι απλώς σου λέω τη γνώμη μου, αλλά και σε καλώ, αν πιστεύεις ότι το μέλλον των παιδιών σου είναι καλύτερα εξασφαλισμένο παρά τις δυσκολίες μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη, να στρατευτείς στον κοινό αγώνα, να πείσουμε τους απλούς πολίτες σαν κι εμάς να αποφασίσουν με το μυαλό και όχι με τη -δικαιολογημένη- αγανάκτηση.

Και πίστεψέ με, εμείς πρέπει να το κάνουμε κι όχι να τ’ αφήσουμε να το καπηλευθούν φθαρμένοι Σαμαράδες, απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και άλλα απολειφάδια της παρακμής.