Πολλές έντονες συζητήσεις τούτη την εποχή στον τόπο μας. Για τις μεταγραφές στο πανεπιστήμιο Αιγαίου και την ερήμωσή του, για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, για τη νέα χωροθέτηση και οριοθέτηση των Καταφύγιων Άγριας Ζωής στη Λέσβο, για την ιδιωτικοποίηση της Ο.Α., για την απαράδεκτη κατάσταση στην ακτοπλοΐα, για την απαξίωση της αγροτικής παραγωγής, την ερήμωση της υπαίθρου, για την αβίωτη κυκλοφοριακά πόλη μας. Ακόμη, για το οξυμένο πρόβλημα των λυμάτων των τυροκομείων που μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα, για τα δέντρα  που κόβουν στα Τσαμάκια «υπέρ ανάπτυξης»! Δέντρα κόβουν άλλωστε και στο δρόμο Μυτιλήνης - Καλλονής «υπέρ οχημάτων»… Αλλά και τις καταπατήσεις υγροτόπων, τη καταστροφή προστατευόμενων βιότοπων. Φυσικά πρώτα απ’ όλα, για την οικονομική κρίση του καπιταλισμού που καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και της Λέσβου. Και πολλά άλλα, ακούς στα στέκια της πόλης, συζητήσεις και διαπληκτισμούς, συχνά μόνο και μόνο για να φωνάξει ο καθείς τη στενόμυαλη στρεβλή άποψή του, νομίζοντας πως υποστηρίζει το συμφέρον του τόπου, που το ταυτίζει με το συμφέρον της τσέπης του…
Για ακούστε μια παλιά ιστορία της ανατολής, επίκαιρη όσο ποτέ…

Πριν πολλά χρόνια, σε κάποια σχολή της ζωής στην Ανατολή, ο Δάσκαλος ρωτήθηκε από τους μαθητές του τι είναι η Αλήθεια! Αυτός χαμογέλασε και τους είπε: «Κάποια μέρα θα σας απαντήσω»...
Κάποια μέρα λοιπόν, πέρασε από την περιοχή τους, ένας αγωγιάτης πάνω σε έναν ελέφαντα. Ο Δάσκαλος παρακάλεσε τον αγωγιάτη να σταματήσει και πήγε να φέρει τους μαθητές του. «Ελάτε να σας δείξω ένα ελέφαντα» τους είπε. Γνώριζε καλά ότι δεν είχαν ξαναδεί ελέφαντα, ούτε είχαν ακούσει να μιλάει κανείς γι' αυτό το ζώο. «Πριν όμως σας δείξω τον ελέφαντα, πρέπει να βάλετε στα μάτια σας ένα μαύρο μαντίλι έτσι ώστε να μην βλέπετε τίποτε». Έτσι κι έγινε…

Ο Δάσκαλος έβαλε τον ένα να ακουμπήσει την ουρά του ελέφαντα, δύο άλλους από ένα αυτί, κάποιον άλλο την προβοσκίδα του και κάποιους άλλους από ένα πόδι. Τον τελευταίο έβαλε να ακουμπήσει την κοιλιά του ελέφαντα. Μετά από αυτό, τους οδήγησε πίσω στην αίθουσα, αφού παρακάλεσε τον αγωγιάτη να περιμένει. Εκεί, αφού τους είπε να βγάλουν τα μαντίλια που φορούσαν, τους ζήτησε να του περιγράψουν τον ελέφαντα. Ο πρώτος είπε ότι έμοιαζε με σκούπα φτιαγμένη από τρίχες πολύ σκληρές μάλιστα. Κάποιος άλλος είπε: «Μα τι λες έμοιαζε με ένα μεγάλο φύλλο». Αμέσως ένας δεύτερος συμφώνησε. Κάποιοι άλλοι φώναξαν ότι ακούγονται ψέματα γιατί ο ελέφαντας σίγουρα έμοιαζε με μια μεγάλη κολώνα, ο τελευταίος τους θεωρούσε όλους τρελούς μια και ο ίδιος ήταν βέβαιος ότι ο ελέφαντας ήταν σαν ένα μεγάλο μπαλόνι φουσκωμένο. Γρήγορα ήρθαν στα χέρια και στα λόγια, προσπαθώντας ο ένας να πείσει τον άλλο ότι αυτός έχει δίκιο και να τον κάνει να συμφωνήσει μαζί του!

Τελικά, ο Δάσκαλος τους κάλεσε να σταματήσουν και να πάνε μαζί έξω για να δουν τον ελέφαντα, χωρίς μαντίλι στα μάτια… Πήγαν λοιπόν όλοι έξω, είδαν το ελέφαντα και θαύμασαν αυτό το υπέροχο ζώο! Όμως εκείνα ήταν έξυπνα παιδιά, κατάλαβαν και αυτό που ήθελε να τους διδάξει ο Δάσκαλος τους. Δηλαδή ότι ο καθένας τους έβλεπε μόνο μια άποψη του ελέφαντα. Και φυσικά ο καθένας είχε δίκιο σχετικά με το τι είναι ελέφαντας αλλά μόνο για κάποιο μέρος του. Το μεγαλύτερο μέρος του, του διέφευγε. Για να δει ολόκληρο τον ελέφαντα, έπρεπε να τον δει χωρίς μαντίλι στα μάτια…
 
«Το ίδιο συμβαίνει και με την Αλήθεια. Συνήθως οι άνθρωποι νομίζουν ότι γνωρίζουν την Αλήθεια ενώ στην πραγματικότητα, δε βλέπουν παρά μόνο μια όψη της. Πολλές φορές επιμένουν και τσακώνονται και ακόμη φτάνουν και στα άκρα, προσπαθώντας να επιβάλουν τη λαθεμένη τους άποψη. Δεν είναι όμως και εύκολο να δει κανείς την Αλήθεια γιατί χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να βγάλει “το μαντίλι” από τα μάτια του». Αυτά τους είπε ο Δάσκαλος και έφυγε, για να τους αφήσει να συνεχίσουν τη δική τους προσπάθεια…
Μέσα από το λάκκο των λεόντων της σοφίας της Ανατολής,
…ο Δανιήλ.