Ο Βλαντ Ντράκιουλ Τέπες γεννήθηκε στην Τρανσυλβανία το 1431 κι αν πιστέψουμε τα όσα γράφονται και λέγονται, ακόμα δεν έχει πεθάνει. Ο Βλαντ, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ήταν βοεβόδας (άρχοντας πολέμαρχος) της Βλαχίας. Εκείνη την εποχή οι Οθωμανοί Τούρκοι απειλούσαν να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, έπειτα ολόκληρα τα Βαλκάνια και από εκεί να ξεχυθούν στην Ευρώπη. Ο Βλαντ, που ανέβηκε στο αξίωμα του βοεβόδα μετά από ατέλειωτες ίντριγκες και αλληλοσκοτωμούς, δε θα το επέτρεπε ποτέ αυτό. Πολέμησε εναντίον των Τούρκων και μάλιστα με επιτυχία. Οι Τούρκοι τον ονόμασαν «Κιζικλί» (μετάφραση του «Τέπες»), που σημαίνει «Ανασκολοπιστής»: ο Βλαντ αποτελείωνε τους εχθρούς του παλουκώνοντάς τους και αφήνοντάς τους να κρέμονται στον τόπο του μαρτυρίου μέχρι να σαπίσουν. Οι πολιτικοί αντίπαλοί του δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και συστηματικά άρχισαν να σκορπίζουν τις σκοτεινότερες φήμες για εκείνον, φήμες που μιλούσαν για τη σχέση του Βλαντ με τον ίδιο τον Σατανά. Οι φήμες αυτές έγιναν ιδιαίτερα προσφιλείς στους αγροτικούς πληθυσμούς της Γερμανίας αλλά και της Ρωσίας. Εκεί ο μύθος του Δράκουλα θέριευε και κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα για γενιές. Διάφοροι περιηγητές έγραψαν για το φόβο στο πρόσωπο του Δράκουλα. Από έναν τέτοιο περιηγητή πήρε την ιδέα ο Μπραμ Στόκερ και έγραψε το διάσημο βιβλίο του «Dracula», το οποίο ουσιαστικά βοήθησε να αναβιώσουν στην εποχή μας τα θρυλούμενα γύρω από το Βλαντ Ντράκιουλ Τέπες. Ο κινηματογράφος δεν άργησε να ενδιαφερθεί για τον «αιμοσταγή» Άρχοντα και σύντομα το κοινό είχε την ευκαιρία να δει το Δράκουλα ιδίοις όμμασι, πρώτα σαν ένα βαριά μακιγιαρισμένο βουβό πλάσμα με μακριά νύχια και έπειτα μέσα από την εξαιρετική ερμηνεία του Κρίστοφερ Λι. Από εκεί και πέρα, λογοτεχνία και κινηματογράφος έχουν ασχοληθεί κατά κόρον με το Δράκουλα, προσθαφαιρώντας του διάφορα χαρακτηριστικά και δημιουργώντας ούτε λίγο ούτε πολύ νέες τάσεις στο ντύσιμο, στη συμπεριφορά και την ηθική (βλ. τις τάσεις «γκόθικ»). Ο σύγχρονος βρυκόλακας (η λέξη αυτή έρχεται από το σλαβικό «vrŭkolak» που σημαίνει «αυτός που περπατάει τη νύχτα») χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, έχει παντρέψει τις δεισιδαιμονίες με την επιστήμη, διατηρεί μυστικές αδελφότητες σε όλον τον πλανήτη, ακούει ηλεκτρονική μουσική και βέβαια πάντα είναι απέραντα σαγηνευτικός. Για να φτάσουμε εκεί περάσαμε από τον Κρίστοφερ Λι στο Φράνσις Φορντ Κόππολα, που έδωσε σε κάποια στιγμή νέα πνοή στα θρυλούμενα περί βρυκολάκων σκηνοθετώντας την ταινία «Δράκουλας», έπειτα στη «Συνέντευξη με ένα Βρυκόλακα» με τον Τομ Κρουζ, στo «Blade» και πιο πρόσφατα στο «Underworld», όπου καταπιάνεται με ένα παλιό μοτίβο, εκείνο της διαμάχης των βρυκολάκων με τους λυκάνθρωπους. Από το «Underworld» πάμε στα βιβλία της Μάγιερ (Stephenie Meyer), τα οποία κάνουν εκατομμύρια πωλήσεις και μεταφέρθηκαν πρόσφατα στον κινηματογράφο αποτρελαίνοντας όλα τα «εφηβάκια» με τους απέραντα cool χαρακτήρες: ραφιναρισμένοι, καλοντυμένοι βαμπίρ και καλογυμνασμένοι α λα facebook λυκάνθρωποι. Και αυτά μόνο για να αναφέρουμε τα όσα είχαν επίδραση μαζικά στο ευρύ κοινό, δίχως καν να θίξουμε τα βιντεοπαιχνίδια-σταθμούς όπως το «Castlevania».
Οι λαοί σε όλη την Ευρώπη είχαν ακούσει ιστορίες για πλάσματα σαν το Δράκουλα πολύ πριν τη δαιμονοποίηση του Βλαντ. Ιστορίες που χάνονται στην αρχαιότητα και μιλούν για οντότητες που γυρνούν τη νύχτα και πίνουν αίμα, τρώνε σωθικά, ξεθάβουν πεθαμένους, κλέβουν μωρά και βιάζουν γυναίκες.
Γιατί, όμως, μπόρεσε να ριζώσει τόσο εύκολα η φήμη του Δράκουλα; Στην εποχή μας το μοτίβο της δύναμης, της γοητείας και της αθανασίας ταυτόχρονα, είναι πολύ θελκτικό. Πάντα ήταν θελκτικό και πάντα ο Δράκουλας αυτά αντιπροσώπευε, με ένα τίμημα βέβαια βαρύ: ήταν δέσμιος σκοτεινών δυνάμεων. Μήπως, όμως, η εποχή μας (και κάθε εποχή) δεν είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να πουλήσει την ψυχή της στο Διάβολο;