Ξεκούρδιστη κοινωνία. Κάπως έτσι θα χαρακτήριζε κάποιος ψυχρός παρατηρητής την παρούσα κατάσταση της Ελλάδας. Με αυτή την αμήχανη περιγραφή, η οποία εμπεριέχει τη διάχυτη δυσπιστία, την ανασφάλεια, τη βουβή οργή όλων εναντίον όλων. Και κυρίως τη βραδυπορία: μια κοινωνία που κινείται εξ ανάγκης με απότομες δρασκελιές, βίαια, αλλά χωρίς να γνωρίζει πού πηγαίνει, καρκινοβατώντας, καταβάλλοντας κόπο, αλλά χωρίς προφανή αποτελέσματα.
Οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση, βάσει του Μνημονίου ή βάσει διαπιστωμένων αναγκών, προκαλούν συχνά τη σφοδρή αντίδραση των ομάδων, επαγγελματικών ή άλλων. Η αντίδραση αυτή σπανίως φτάνει σε μια λυσιτελή διαβούλευση· συνήθως κανείς δεν ακούει κανέναν. Κι ακόμη παραπέρα: με τους όρους που διεξάγεται αυτή η διελκυστίνδα, όλος ο υπόλοιπος κόσμος δεν καταλαβαίνει απολύτως τίποτε, τι συζητείται, ποια είναι τα επίδικα, ποιος έχει δίκιο να διαμαρτύρεται, ποιες είναι οι επιπτώσεις σε όλο το κοινωνικό σύνολο κ.ο.κ.. Όλη η δημόσια συζήτηση, για θέματα τόσο σοβαρά όσο η υγεία, η ασφάλιση, η παιδεία, διεξάγεται σαν υστερικό τοκ-σόου, με ομιλούσες κεφαλές σε παράθυρα.

Σε αυτήν τη μοίρα, ασυνεννοησίας και γενικευμένης καχυποψίας, έχουν υποκύψει τον τελευταίο καιρό οι Έλληνες πολίτες. Ζαλισμένοι, εν πλήρει συγχύσει, ακούνε λέξεις, ονόματα, που ναι μεν αφορούν μεγάλα ζητήματα, ζωτικής σημασίας για το συλλογικό και ατομικό βίο, αλλά όλα ξεζουμισμένα πια από νόημα. Τι συμβαίνει στην Κερατέα; Γιατί μονομαχούν οι νοικοκυραίοι με τα ΜΑΤ, τόσες εβδομάδες τώρα; Είναι ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ; Τι προβλέπεται επιτέλους για την ανακύκλωση σκουπιδιών; Τι συμβαίνει με το μεταναστευτικό; Γιατί ακριβώς κάνουν απεργία πείνας οι 240 στο μέγαρο «Υπατία»; Ποιος θα μας πει; Τι ακριβώς ζητούν οι γιατροί; Ποια θα είναι η αυριανή μορφή της περίθαλψης; Ωφελούνται οι ασφαλισμένοι τού ΙΚΑ; Γιατί κλείνουν τα φαρμακεία; Ποιοι κατευθύνουν τη συνταγογράφηση; Γιατί έχουν διαλυθεί οι συγκοινωνίες και μαζί τους ο αστικός βίος; Πώς θα συμβάλλει το ακριβό κόμιστρο στη βελτίωση των δημόσιων μεταφορών; Γιατί τα διόδια είναι από τα ακριβότερα στην Ευρώπη, χωρίς όμως ανάλογη ποιότητα οδικού δικτύου; Γιατί επανέρχεται ο αναχρονιστικός θεσμός του μοναδικού καθηγητικού συγγράμματος στα πανεπιστήμια;

Αυτά είναι μερικά από τα, πράγματι καυτά, ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία σήμερα, αλλά πώς; Μεμονωμένα, αποσπασματικά, διάσπαρτα. Όλα χάνονται μέσα σε ασυνάρτητες φωνασκίες τηλεπαράθυρων, στον πληθωρισμένο ασύντακτο λόγο μαζικών e-mails και μπλογκ, στις μερικότητες και στις αποσιωπήσεις των πολιτικών, σε κουβέντες καφενείου. Όλα μένουν χωρίς νόημα. Και ο βίος χωρίς νόημα, με πολίτες ξεκούρδιστους, καρκινοβάμονες, οργίλους, εν συγχύσει. Και ο κόσμος αλλάζει ερήμην μας.

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», 11-02-11)