Άμα κόντευε το φουκαριάρικο αυτοκινητάκι μου στον προορισμό του, έτριβα την κούτρα μου κι έπαιζα στο νου μου ρουλέτα για το αν θα έγραφα για την όζουσα πολιτική μας κατάσταση ή είναι κρίμα το μελάνι που θα ξόδευα. Βουερές κραυγές κουδούνιζαν στα μηνίγγια μου: Δημοψηφίσματα, μνημόνια, τρόικες, ανελευθερία, ξένες δυνάμεις, κατοχή, επιτηρητές, ποταπά συφέροντα κι υποθήκευση της Ελλάδας ολάκερης, σύγκρουση απόψεων, πισωγυρίσματα, ναυτία με κατελάμβανε και μου έφερνε αναγούλα, απελπισία κι απογοήτευση. Απόκριση όμως δεν έπαιρνα, φως δεν ευδιάκρινα κι ούτε μπόραγα να κουμαντάρω τα συναιστήματά μου. Λίγο ‘κόμα να βγω κι έξω από το δρόμο.
Πετάχτηκε από δίπλα η συντρόφισσα και συνοδηγός μου, έμπηξε φωνή τρόμου.
«Τι κάνεις, καλέ; Θα σκοτωθούμε. Κοιμήθηκες ή τρελάθηκες;»
«Ούτε το ‘να, ούτε τ’ άλλο. Απλά, πελαγοδρομώ στη μέση της ασφάλτου. Δεν ξέρω τι να γράψω στη στήλη μου τούτη τη βδομάδα», αποκρίθηκα σαν εξωγήινος και συνέχισαν να σφίγγουν τα σπλάχνα μου σκεφτόμενος πού οδηγούμαστε.
«Να γράψω για το δημοψήφισμα;» Αποπειράθηκα να τη ρωτήσω και ίσια που ξέφυγα μια μετωπική.
Φαίνεται ο απεναντινός υποψιάστηκε την τρελή μου σκέψη.
Φρενάρισα κι αποσβολώθηκα να τον θωρώ κοκκαλωμένο μέσα στο σαραβαλάκι του ανάσκελα αλλά ασφαλή και με την παλάμη του ανοιχτή - κάτι σαν του κοπελιού στην παρέλαση. Τώρα τι και ποιος τού έφταιγε, αλλουνού παπά φραγγέλιο. Όμως συνέχισε να μουντζώνει ή να καλεί σε βοήθεια. Το ίδιο κάνει.

Τον ρώτησα τι του συμβαίνει.
«Και τι δε μου συμβαίνει, αποκρίθηκε κι έκανε άλλη μια κίνηση, δραματική, βγάζοντας το λεηλατημένο πορτοφόλι του άδειο και δείχνοντας το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου που κι αυτό ήταν άδειο. Τι να πεις. Όλα τα παράξενα μου τρέχουν.»
Ρώτησα αν θέλει βοήθεια.
«Όχι», μονολέκτησε, κι έδειξε με το ζερβί του χέρι προς τον ουρανό, ενώ το δεξί του είχε μαρμαρώσει με τα δάχτυλα ανοιχτά κι έδειχνε αόριστα προς το βοριά.
Αφού λοιπόν δεν ήθελε βοήθεια, τον άφησα να απολαμβάνει τη… φύση και μπήκα στο αυτοκίνητο με το κεφάλι καζάνι, οπότε ήρθε η σανίδα σωτηρίας.
«Γιώργο, γράψε για τη σημερινή επίσκεψη», είπε η συμβία μου από δίπλα που δε συμμετείχε στα τελευταία γεγονότα πολιτικής κι οδικής ανασφάλειας.
«Καλά λες», αντέδρασα αυτόματα γιατί μου άρεσε σαν ιδέα, αλλά βρε παιδί μου, τι σε νοιάζει τώρα εσένα αν εγώ με το κουτί στο χέρι και το σχετικό φιόγκο θα πήγαινα στο σπίτι τού λίαν υψηλά ευρισκόμενου στην υπόληψη όλης της κοινωνίας Λαοκράτη; Του κάθε Λαοκράτη.
Τι κι αν είχε ένα απλό μα όλο ζέστη κι αγάπη πιάτο φαγητού, τι κι αν πλημμύριζε το σπίτι του, το μικρό μα τεράστιο, από πολιτισμό, πνεύμα λαμπερό, φιλοσοφικές συζητήσεις απύθμενες και με πάμπολλες επιτυχίες στο ενεργητικό του;

«Πού ανήκετε;» τον ρώτησαν μια μέρα οι από πάνω, και του δείξανε την πόρτα εξόδου όταν απάντησε με αυθάδεια: «Στην πονεμένη Ελλάδα μας».
«Θα ήθελα να σας συγχαρώ και να εκφράσω το θαυμασμό μου», του είπα ταπεινά, μα αυτός αντέδρασε πάλι παράξενα. Με την παλάμη του έφραξε το στόμα μου. Άσχετα αν τα συρτάρια του είναι ξεχειλισμένα βραβεία, επαίνους και διακρίσεις.
Κι άσχετα αν η επίσημη πολιτεία τού έδωσε το γνωστό σε πολλούς παράσημο ανοιχτής παλάμης.
Ένα βαρύ κλίμα με ψυχοπλάκωνε κι έβλεπα το λαβωμένο τούτον αγωνιστή που έχει προσφέρει τα μέγιστα, να τον έχουν εκτοπίσει προκειμένου να αρπάξουν την καρέκλα του άσχετοι, κι ανάξιοι ακόμα και να την αγγίξουν.
Κι όμως, το μεγαλείο του συνεχίζει να αγωνιά και να προσφέρει για την πατρίδα του, για το πνεύμα και για την ικανοποίηση του εαυτού του ότι κάνει αυτό που είναι πρόσταγμα ψυχής του.
Ένας αγέρωχος παλαίμαχος (ένας από τους πολλούς) που αποφεύγουν οι μικρούτσικοι ανθρωπίσκοι να τον βλέπουν γιατί η λάμψη του τους εκτυφλώνει.