Οι βάρβαροι ήρθαν.
Και φέραν
ό,τι μπορούν να φέρουν
οι βάρβαροι.
Δεν ήταν «μια κάποια λύση».
Φέραν τη λύση
οι βάρβαροι.

Και τώρα που έχουμε τη λύση
τι περιμένουμε για να πεθάνουμε;

Φρεσκοξυρισμένος, πλυμένος κι αεράτος αλαζόνας, με το μαύρο κουστούμι και μακρύ κόκκινο κασκόλ, να γελάει πασίχαρος, με ύφος ήρωα ή ημίθεου και με την ικανοποίηση πως όλα καλά τα ‘χει καμωμένα κι ευημερούμε, εμφανίστηκε στη σύναξη. Σκυφτοί και προβληματισμένοι, οι άλλοι αρχηγοί κομμάτων δεν ανταπόδωσαν. Απ’ όξω τα συνθήματα κι η οχλοβοή φανέρωναν την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων που διαμαρτύρονταν για τα σκληρά μέτρα και την επικείμενη υποδούλωσή τους. Άδικα έσκυψε τη μέση να τον χειροκροτήσουν. Η οργή του λαού δυνάμωνε, έπαιρνε διαστάσεις και να την τώρα εξαπλώνεται, θυμίζει εξέγερση σιωπηλή.
Βόμβα βραδυφλεγής γίνεται το ανελέητο τούτο σφυροκόπημα με κόψε και ξανακόψε μόνο στους μικρούς κι ανήμπορους πολίτες. Οι τρανοί δε μείωσαν αποδοχές μηδέ τα μεγαλεία, και δε βγαίνουν έξω, μην τους λιντσάρουν. Παροχές σε κόμματα άσκοπες δίνονται την ώρα που παιδιά κι υπερήλικες υποσιτίζονται, επιχειρήσεις κλείνουν, άνεργοι μυριάδες, οικογένειες άστεγες στα γεφύρια από κάτω κι ευυπόληπτοι πολίτες ψάχνουν στα σκουπίδια.
Δεν αντέχει ο λαός άλλο στην εξαθλίωση, ταπείνωση και τρομοκρατία.
Λένε, πως έκαναν το καλύτερο, πως έσωσαν τη χώρα μας, και παράλληλα, αντί να αυτοκτονούν, ομολογούν πως υπέγραψαν την καταδίκη μας χωρίς να την έχουν διαβάσει.

Θριαμβολογούν οι εθνοθάφτες πως δε θέλουν το δικτάτορα, επιτηρητή τον ονόμασαν, λες και δεν υπάρχουν σήμερα τόσοι αλλόθρησκοι επιτηρητές μας καμουφλαρισμένοι.
Χάσαμε την αξιοπιστία μας γιατί, χρόνια πολλά τώρα, δεν έχουμε φωτισμένους, συνετούς ηγέτες.
Κατηγορούμε, βρίζουμε τους Γερμανούς κι όλους τους άλλους που μας επιβάλλουν μέτρα δυσβάσταχτα. Τη δουλειά τους κάνουν. Τα λεφτά τους θέλουν να εξασφαλίσουν.
Αυτούς που μας τους κουβάλησαν, τους ανίκανους κυβερνοπατέρες μας, κι όλους εμάς που με τις αχαλίνωτες επιθυμίες, παρανομίες, ρουσφέτια και μικροαπάτες μας τους τροφοδοτήσαμε με πέτρες να μας λιθοβολούν, αυτούς πρέπει να κατακρίνουμε.
Αλλά, χειροκρότησα σα διάβασα στη «Le Figaro» ένα άρθρο δύο Γάλλων καθηγητών φιλοσοφίας (Thierry Formet και Martin Steffens), που γράφουν μεταξύ άλλων:
«[…] Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς καν να επισημαίνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που, εδώ και 2.500 χρόνια, έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα.
Ευρώπη δεν είναι το όνομα μιας πριγκίπισσας της Φοινίκης;

Οι ακαδημίες δεν έγιναν στη μνήμη του πρώτου μεγάλου θεσμού της γνώσης που ιδρύθηκε από τον Πλάτωνα στον κήπο του Ακάδημου, στην Αθήνα;
Τα Ιδρύματα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δε φέρουν το όνομα που δόθηκε από τον Αριστοτέλη στη σχολή του, το Λύκειο;
Τα παιδιά μας δε μαθαίνουν ακόμη και σήμερα τη γεωμετρία από τα θεωρήματα του Θαλή και του Πυθαγόρα;
Ο γιατρός δεν πρέπει να δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη;
Τέχνη, λογοτεχνία, μυθολογία, τεχνικές κάθε είδους: ο κατάλογος αυτών που οφείλουμε στην Ελλάδα είναι μακρύς.»
Και καταλήγουν: «Αυτό που απαιτεί από εμάς σήμερα η Ελλάδα, είναι να τιμήσουμε το ανεξάντλητο χρέος μας προς αυτήν, καθιστάμενοι αντάξιοι των θεσμών που μας κληροδότησε. H δράση λοιπόν που θα αναλάβουμε, δεν μπορεί να είναι μόνον οικονομική!»
Εμείς όμως, είμαστε όλοι άξιοι να φέρουμε το όνομα «Έλληνας» και να κουβαλάμε μια τόσο βαριά κληρονομιά; Τόσο εμείς, οι μικροί κι ασήμαντοι, όσο και, προπαντός, οι έχοντες και κατέχοντες; Αυτοί που σταδιακά μάς οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού με τους βαρβάρους να θέλουν να μας κηδεμονεύουν;
Καιρός όμως να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας.