Ούτε τη συγκίνηση των παραδόσεων και των συνηθειών, δεν μας επιτρέπουν πια να απολαύσουμε.
Και δεν εννοώ τα μέτρα και τους μηχανισμούς διάσωσης της οικονομίας μας, ούτε τα περίπλοκα σχέδια της εν συγχύσει τελούσης Ε.Ε., που ήθελε κάποτε να γίνει μεγάλη δύναμη, που θα αντιπαρατίθονταν στην υπερδύναμη των ΗΠΑ. Αλλά που δεν τα κατάφερε, γιατί ποτέ δεν αποφάσισε ή δεν θέλησε να απογαλακτισθεί από το πάντοτε δυναμικό δολάριο. Που με δέος και μόλις αποκρυπτόμενο φόβο, παρακολουθούσε το ξεπέρασμά του από το δικό της ευρώ. Με λίγα λόγια, δεν ήθελε ποτέ να γίνει πρώτη, ή τέλος πάντων ισοδύναμη.
Μιλώ για τα βαμμένα κόκκινα -και άλλων χρωμάτων βεβαίως- αυγά,  που μας προσφέρουν πια τα σουπερμάρκετ, ωραία συσκευασμένα σε καλαίσθητες αυγοθήκες, μην επιτρέποντάς μας ούτε την κόκκινη Πέμπτη -«κ κότσιν’ Πέφκ’»- να ζήσουμε, ενθυμούμενοι ευτυχέστερες εποχές. 
Πώς να κρεμάσουν πια οι νοικοκυρές, όσες απόμειναν, το κόκκινο πανί στο μπαλκόνι, γιατί να διαλέξουν και να ετοιμάσουν τα αυγά; Να τα πλύνουν,  να αφαιρέσουν τα σπασμένα ή τα ραγισμένα, να βράσουν το νερό με την μπογιά, στις σωστές αναλογίες και θερμοκρασίεςν ώστε και να μη σπάσουν και να πάρουν το σωστό χρώμα. Γιατί να αυτοσχεδιάσουν προσπαθώντας να δημιουργήσουν μικρά έργα τέχνης πάνω τους ή και απλές ζωγραφιές, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους και αποκαλύπτοντας τις ευαισθησίες τους; Για ποιο λόγο να τα σφουγγίσουν, να τα γυαλίσουν με πανάκι βουτηγμένο στο λάδι, και γιατί να σιγοψάλλουν το μοιρολόι της Παναγιάς, προετοιμάζοντας το σπίτι για την υποδοχή της Ανάστασης, αφού κανείς δεν θα τις ακούσει;
Όλα πια έτοιμα, στα υπερπαντοπωλεία ή τα ζαχαροπλαστεία, που προσφέρουν τα πασχαλινά κουλουράκια ή τσουρέκια, τυλιγμένα σε σελοφάν ή με τάξη τακτοποιημένα, σε κουτιά, νεκρά και άψυχα απομεινάρια μιας ολόκληρης μυθολογίας, γύρω από τα Πάθη και την Ανάσταση. Στερώντας τα σπίτια από τις εξαίσιες εκείνες μυρωδιές, συνδεδεμένες άρρηκτα με την άνοιξη, που γεννούσαν ένα κλίμα συγκίνησης και ανεξήγητης μελαγχολίας, τις ώρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Τώρα με όλα αυτά, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, πιστεύοντες ή όχι,  οδηγούνται προς το Πάσχα, έτσι μηχανικά, απλώς γιατί αυτό αναγράφει το ημερολόγιο τους.
Γιατί όλη αυτή η πορεία, όπως τη μάθαμε και τη βιώσαμε, με τις απαγορεύσεις, τις μικρές στερήσεις, τους περιορισμούς που μας επέβαλαν οι μέρες και οι μάνες μας, ανεξάρτητα αν πιστεύουμε στην αναγκαιότητά τους ή όχι, μας δημιουργούσαν την ελπίδα, την αναμονή της «λύτρωσης», της αλλαγής, που θα επέρχονταν με την Ανάσταση, όπως κι αν την αντιλαμβάνονταν ο καθένας.
Σήμερα ελάχιστα πράγματα πια ή και καθόλου, σηματοδοτούν αυτή την πορεία και τίποτα δεν θυμίζει αυτή τη γλυκιά αναστάτωση, που συνόδευε τις μέρες αυτές. Ακόμα κι ο καθαρισμός του σπιτιού, ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες, αφού η καθαρίστρια, αλλοδαπή πάντοτε, θα έλθει την ορισμένη καθορισμένη μέρα, όπως συμβαίνει και όλο τον άλλο χρόνο.
Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν γίνεται εξαιρετικά, ακόμα κι ο μπακαλιάρος με τη σκορδαλιά, καταναλίσκεται του Ευαγγελισμού ή των Βαΐων στα εστιατόρια, με απαραίτητη μετά, τη χρήση ειδικών τσικλών,  απολυμαντικών και αποσμητικών των «δυσάρεστων» μυρωδιών. Άσε που αν συμβεί καμιά φορά το ανοσιούργημα παρασκευής σκορδαλιάς στο σπίτι, λόγω του εθίμου και μόνο, δουλεύουν όλοι μαζί οι απορροφητήρες και εξαεριστήρες, για να ξορκίσουν τις οσμές.
Όλα έτοιμα, όλα προκατασκευασμένα. Ακόμα και τα λουλούδια που θα στολίσουν τους Επιτάφιους αύριο, θα έρθουν συσκευασμένα σε μεγάλα χαρτόκουτα made in Holland, κατά κύριο λόγο, αφήνοντας παραπονεμένα ως άχρηστα ή ως ξεπερασμένα τα αγριολούλουδα ή τα λουλούδια της εποχής, που σε άλλες εποχές πολύ αγαπήσαμε. Γιατί ήταν λουλούδια που έβγαιναν απ’ την ψυχή μας.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, πως στο πασχαλινό παραδοσιακό μας τραπέζι, εκτός από τους ανανάδες, τα μάγκος και τις παπάγιες, θα υπάρχουν σε επάρκεια καρπούζια και πεπόνια Ονδούρας σε συσκευασίες πολυτελείας καθώς και εκλεκτά σταφύλια Βραζιλίας.