Άρθρα με αστέρια κατάφωτων λησμονημένων ψυχών κι άλλα που δακρύζουν όταν τους λες καληνύχτα, όπως το ο, το σεις, το εμείς, το εγώ όταν επεκτείνεται στο γιατί, η μάνα στο στέρνο της, ο αλήτης στον ομφαλό του Οιησού, ο ίαμβος στον υάκινθο, το φύκι στη φρίκη, για να μη σου λέω κι άλλα.
Για να μη σου λέω το απλό λέγω με την του Λαζάρου αυγινή ανάσταση, χωρίς προσταγή, μόνο με τη ρητή αρρησία της σεμνής απειράνθης.
Δεν σου λέω και δεν δύναμαι να πω για τους ευγενείς εκηβόλους και τοξοθωρείς, τους σκαπανείς των αλεξιπτώτων, για τη μητέρα Φάλαινα και το μύριο Φάλανθο· τη σεμνή λατρεία του χαμαίμηλου για τον ακαταπόνητο Δήλιο κολυμβητή, που λάμνει την παντάνασσα ευωδία ως τα πέρατα της σιγής.
Όμως θα σου πω τι ανιχθεύθη σε μια Δελφική ανάσα: Ανατριχιαστική καμπή η στιγμή της παραιτήσεως του εγκεφαλικού ανεξιχνιάστου κι αυτό όταν απολύεις τα χρώματα, όλα τα χρώματα, τα πρώτα και τα δεύτερα, τα σύνθετα και τα αναλυτικά χρώματα των παρθενικών σου διαλογισμών.
Δεν το κρύβω· πονώ στα χείλη όταν υμνώ τον Απρίλη και το ακάνθινο μέλος της καθελκύσεως των πυραυγών. Όταν ανοίγω την καρδιά μου στο σκοτάδι μήπως ριγήσουν οι φλέβες της ανοίξεως και αυτές της ψύξεως· μήπως μας βρει ο Αλωνάρης και ο επωφελής Δοξάρης· μήπως καρπίσει η τέφρα των κελαηδισμών και η σιωπή μετουσιώσει το πνεύμα του Άδη σε ρέμβη οσφρήσεως και ανθίσει η υπερούσια κνήμη των ενόνειρων πελαργών.
Και καλώ εσάς έπεα πτερόεντα, που ευλαβικά θωπεύετε τις αλγηδόνες της κραυγής, να προσφέρετε στη σελήνη του προσώπου την ατραπό του οδεύειν προς εαυτόν.
Χαράξατε επιτέλους τα θαλάσσια μάτια σας στο πέτρινο σώμα της ταραχής, για να λάβει ανάσα περιπάτου σπουδών οι ασθματικές πηγές του παρελθόντος μέλλοντος και αυγασθούν οι κυψέλες των αλόγων ίππων.
Εμείς, εννοώ εσύ κι εγώ απλέ και χωρίς θεοφάνεια και αλληλούια σύντροφε, έχουμε μια συλλογή από την περισυλλογή του ουράνιου τόξου, που το κυρτό της βλέμμα ορίζει τη σήψη και το κοίλο τοιούτο τη ρήξη. Και το Όλον αποκρούει τη θλίψη.

*Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας είναι ποιητής, ζει και εργάζεται στη Συκαμιά Λέσβου.