Από 15 χρονών ανέβηκε στο σανίδι και από τότε το λάτρεψε και δεν το άφησε έχοντας στο ενεργητικό του πλέον πλήθος παραστάσεων στις οποίες πήρε μέρος χαρίζοντάς μας μοναδικές ερμηνείες.

Εμείς τον γνωρίσαμε στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, στους ρόλους του μαθητή του Σωκράτη και του δανειστή Αμυνία, παράσταση που ανέβασε η ‘Ενωση θεατρικών Πολιτιστικών Σωματείων Λέσβου «ΘΕΣΙΣ» σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λέσβου τον Ιούλιο του 2018. Ο Στρατής Καφαλούκος, έχει παίξει σε δεκάδες έργα, αποτελώντας ασφαλή επιλογή για κάθε σκηνοθέτη, ενώ παράλληλα έχει σκηνοθετήσει και έχει γράψει θεατρικά έργα.

«Ο αφελής» του Δημήτρη Ψαθά ήταν όπως θυμάται το πρώτο έργο μετά από εκείνα των σχολικών ετών που πήρε μέρος με την Θεατρική Ομάδα της Βρίσας, απ’ όπου και κατάγεται. «Το ημερολόγιο ενός τρελού» σε σκηνοθεσία του Αντρέα Σεφτελή που ανέβηκε προσφάτως στο πλαίσιο των παραστάσεων «Θεατρική Άνοιξη στον ΦΟΜ» ήταν όπως είπε, στην πρώτη συνέντευξη που ο ίδιος παραχώρησε «Ε» αλλά και γενικότερα σε μέσο ενημέρωσης, από τις αγαπημένες του. Πρόκειται για τον μονόλογο του Νικολάι Γκόγκολ που με διαβρωτικό και σαρκαστικό χιούμορ μιλά για καθημερινές αλήθειες που οι περισσότεροι φοβούνται να αντιμετωπίσουν.

Από την παράσταση του ΦΟΜ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ

Αναμφίβολα ο μονόλογος για έναν ερασιτέχνη ηθοποιό δεν είναι κάτι εύκολο, αυτό γιατί όλο το βάρος του έργου πέφτει πάνω σε έναν άνθρωπο που καλείται για περισσότερο από μία ώρα να κρατήσει αμείωτο ρυθμό και το ενδιαφέρον του κοινού. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει κάποιος. Για τον Στρατή Καφαλούκο, ο μονόλογος δεν χαρακτηρίζεται ούτε εύκολος ούτε δύσκολος. «Έχεις ένα θέατρο στα χέρια σου, ένα κείμενο και ένα χαρακτήρα που τον φτιάχνεις όπως μπορείς καλύτερα. Εκείνη την ώρα τα λάθη εξαφανίζονται, μπορείς να τα αποφύγεις όλα. Είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι περισσότερο από μία ώρα πάνω στην σκηνή μόνος σου και να κρατάς το κοινό σε ενδιαφέρον». Αυτός είναι ο λόγος που στην ερώτηση ποια ήταν η αγαπημένη του παράσταση επέλεξε να απαντήσει «Το ημερολόγιο ενός τρελού», ενώ ο ίδιος επιθυμεί το επόμενο έργο που θα παίξει να είναι πάλι μονόλογος.

Ενδεικτικά μπορούμε να πούμε ότι έχει παίξει σε έργα «Ο Αγαμέμνων» του Αναγνωστηρίου Αγιάσου, «Ο κεραμιδοτρέχαλος» του ΦΟΜ, «@Έχετε μήνυμα.com» του ΕΘΟΚ, «Τα φώτα της ράμπας» της πασπΑRTού, «Νεφέλες» της ΘΕΣΙΣ κά. Η εναλλαγή των ομάδων, προφανώς δείχνει ότι το ταλέντο του αποτελεί πηγή έμπνευσης για αρκετούς σκηνοθέτες και πως για εκείνον το ταξίδι δεν γίνεται πάντα με το ίδιο μέσο και αυτό γιατί η διαφορετικότητα σου προσφέρει εμπειρίες μοναδικές κάθε φορά. Οι θεατρικές ομάδες Πολιχνίτου, Αγίας Παρασκευής, Καλλονής, Βρίσας, πασπΑRTού, ΦΟΜ, αλλά και ομάδα της Χίου είναι εκείνες που όπως είπε τον έχουν φιλοξενήσει στα ταξίδια του αυτά, γεγονός για το οποίο αισθάνεται ευγνώμων, αφού δεν είναι σύνηθες να σε αγκαλιάζουν οι περισσότερες θεατρικές ομάδες αναγνωρίζοντας όχι μόνο το ταλέντο αλλά και την ευγένεια του χαρακτήρα σου.

Από την παράσταση της ΘΕΣΙΣ Νεφέλες ο Στρατής Καφαλούκος στο ρόλο του δενειστή Αμυνία μαζί με τον Θέμι Χατζηλάμπρου στο ρόλο του Στρεψιάδη

Εκτός από το να παίζει σκηνοθετεί. Παράδειγμα αποτελεί το έργο «Η αρκούδα» του Άντων Τσέχωφ με την θεατρική ομάδα της Αγίας Παρασκευής κατά τη διάρκεια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το 2015.

Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε ότι ο Στράτος Καφαλούκος έχει γράψει θεατρικά έργα. Μπορεί όπως λέει να στερούνταν συντακτικού ωστόσο είχαν σκελετό πάνω στον οποίο έχτιζε με το παίξιμο, με τις διορθώσεις παραδίδοντας έτσι στο κοινό «μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας μέγεθος ἐχούσης» όπως είχε αναφέρει στην Ποιητική ο Αριστοτέλης.

Τα επιτυχημένα φινάλε των παραστάσεων αποτελούν για εκείνον στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη αφού «το θέατρο για έναν ερασιτέχνη ηθοποιό είναι παράλληλη ζωή» όπως λέει. Η συγγραφή και το παίξιμο θεατρικών έργων είναι για εκείνον μία μεγάλη ικανοποίηση. «Είναι σαν το παιδί, το γεννάς, το μεγαλώνεις, το βλέπεις να εξελίσσεται, νοιώθεις περήφανος γι’αυτό» είπε μιλώντας για τα έργα αυτά, τα περισσότερα από τα οποία ανέβηκαν στον Πολιχνίτο.

Στην ζωή του εκτός από το θέατρο διακρίνεται και στον επαγγελματικό τομέα διατηρώντας στην Καλλονή την επιχείρηση ΤΕΝΤΕΣ ΚΑΦΑΛΟΥΚΟΣ προσφέροντας λύσεις για την σκίαση κάθε χώρου.

Οι παλιές ελληνικές ταινίες συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία «αγαπημένα». Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ερμήνευσε με μεγάλη επιτυχία τον ρόλο του Αντώνη Κοκοβίκου στην παράσταση του ΕΘΟΚ που ήταν βασισμένη στο έργο του Γιώργου Τζαβέλα «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα». «Ειδικά τις κωμωδίες τις λατρεύω όλες» λέει αναφερόμενος στις παλιές ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζει «Ο Φανούρης και το σόι του» χαρακτηρίζοντάς την κέντημα.

Ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα επιλέγει δίχως δεύτερη σκέψη την κωμωδία. Ίσως γι’ αυτό οι Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Θανάσης Βέγγος, Βασίλης Αυλωνίτης, Νίκος Ρίζος, Κώστας Χατζηχρήστος, Μίμης Φωτόπουλος, Λάμπρος Κωνσταντάρας περιλαμβάνονται στους αγαπημένους του ηθοποιούς.

«Είμαι ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης» είπε χρησιμοποιώντας την ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου από το έργο «Οι κυρίες της αυλής» αστειευόμενος θέλοντας να περιγράψει τόσο λακωνικά τον εαυτό του αποτυπώνοντας προφανώς σε αυτή την πρόταση την αγάπη του για το θέατρο και πόσο μεγάλη σημασία, έχει γι’ αυτόν, στη ζωή του.