Την περασμένη  Κυριακή στο πρωτάθλημα της Γ Εθνικής, ο Αιολικός κυνηγούσε το διπλό  σε μια δύσκολη έδρα όπως αυτή της Ερμιονίδας. Αν ο πρώτος σκοπός γινόταν πράξη, το αμέσως επόμενο ζητούμενο για την ομάδα του νησιού μας ήταν ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο σκορ,  για την περίπτωση της πιθανότατης – όπως φαινόταν λογικό – ισοβαθμίας με το βασικό διεκδικητή της πρώτης θέσης στον όμιλο, την ομάδα της Ρόδου.  Και οι δύο στόχοι επιτεύχθηκαν με το παραπάνω, αφού ο Αιολικός πέρασε σαν σίφουνας από το Κρανίδι, φεύγοντας με το χορταστικό 0-4 στις βαλίτσες του. Και σαν μα μην έφτανε αυτό, ο …..Θεός του ποδοσφαίρου, φαίνεται ότι αποφάσισε να του κάνει ένα καθυστερημένο δώρο – ανταμοιβή, για μια παλικαρίσια και ταυτόχρονα ανεπίληπτη πορεία ολόκληρη τη χρονιά! Ο ουραγός και ήδη υποβιβασμένος Πανγυθεατικός, έριξε στο καναβάτσο την αλαζονική ομάδα της Ρόδου, νικώντας την πέρα από κάθε πρόβλεψη με 2-1, και αφήνοντάς την,  3 βαθμούς πίσω από τον Αιολικό, κάνοντας τη διαδικασία διεκδίκηση πρωτιάς στην τελευταία αγωνιστική, σχεδόν τυπική.

Οπότε, αν η πρωτιά στον όμιλο επικυρωθεί και τυπικά την ερχόμενη Κυριακή, ακολουθούν τα μπαράζ ανάμεσα στους επικεφαλής των 5 ομίλων της Γ Εθνικής, με τους τέσσερις από αυτούς να κερδίζουν την πολυπόθητη άνοδο στη Super League 2. Το κλίμα στην ομάδα πλέον είναι «τίποτα δεν μας σταματά….» αλλά βέβαια χρειάζεται πάντα προσοχή και σοβαρότητα μέχρι και το τελευταίο παιγνίδι γιατί όλες οι ομάδες που έφτασαν μέχρι την πρωτιά στον όμιλό τους έχουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους και θα παλέψουν κι αυτές για τον ίδιο στόχο.  

Ο απόηχος

Όπως ήταν φυσικό οι ευχάριστες εξελίξεις της περασμένης Κυριακής, δεν άφησαν τους φίλους της ομάδας αλλά και τους απλούς φιλάθλους του νησιού ανεπηρέαστους. Ένα κλίμα θριάμβου απλώθηκε στο φίλαθλο κόσμο της Λέσβου, ο ενθουσιασμός όσων ήταν από την αρχή της χρονιάς κοντά στην ομάδα μεταδόθηκε και σε όσους είχαν εκφράσει στην πορεία προβληματισμό και επιφυλάξεις για κάποιες επιλογές της διοίκησης, και οι περισσότεροι πια ζουν και αναπνέουν με το όνειρο της ανόδου να φαντάζει πιο ρεαλιστικό από ποτέ, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια για την ιστορική ομάδα. Διθυραμβικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και  δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης από «πάμε ΑΙΟ» και «πάμε όπως παλιά»  μέχρι και «συγνώμη που δε το πίστεψα από την αρχή» δημιουργούν ένα κλίμα ευφορίας και προδιαθέτουν για έναν φλεγόμενο Ταρλά την ερχόμενη Κυριακή, στο τελευταίο ματς πριν τα μπαράζ με τον – επίσης ιστορικό – Πανιώνιο. Και βέβαια σ’ αυτή τη διαφαινόμενη γιορτή, όλοι έχουν τη θέση τους από όσους ήλθαν κοντά « από την πρώτην ώραν, μέχρι και την ενδεκάτην» για να θυμηθούμε τον πάντα επίκαιρο Πασχαλινό Κατηχητικό λόγο του Ιωάννη Χρυσοστόμου! Ας χαρούμε λοιπόν όλοι τη μεγάλη επιτυχία της ομάδας μας μέχρι την …επόμενη, αλλά πέρα από χαρές και θριαμβολογίες ας σκεφτούμε λίγο  ο καθένας το αν και πόσο μπορούμε να τη βοηθήσουμε να πετύχει τους στόχους της.

Κάποιες πικρές αλήθειες

Λυπούμαστε που δεν θα μείνουμε στο – δικαιολογημένο ασφαλώς – κλίμα ευφορίας, αλλά στοιχειώδης υπευθυνότητα νομίζουμε μας υποχρεώνει να γίνουμε αρκετά πεζοί, λέγοντας κάποιες πικρές αλήθειες. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι και η απλή  συμμετοχή στο δύσκολο πρωτάθλημα της Γ Εθνικής για μια επαρχιακή ομάδα έχει τεράστιο οικονομικό κόστος. Πολύ περισσότερο όταν η ομάδα αυτή είναι νησιωτική και επιπλέον έχει βαλθεί να κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Κάποιοι που γνωρίζουν τα πράγματα εκ των έσω μιλούν για κόστος που ξεπερνά σε ετήσια βάση και τις 700.000 Ευρώ, νούμερο που μας φαίνεται πολύ λογικό με όποιον υπολογισμό κι αν κάνει κανείς για κόστη μισθοδοσίας, επιμελητείας, μετακινήσεων κλπ. Από την άλλη τα έσοδα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πενιχρά και σε κάθε περίπτωση δυσανάλογα με το ύψος των εξόδων. Αρκεί να επισημάνει κανείς ότι στην συγκεκριμένη κατηγορία τηλεοπτικά ή άλλα ανάλογα έσοδα δεν υπάρχουν, για έσοδα από εισιτήρια καλύτερα ….να μη μιλάμε, όταν ακόμα και όταν η ομάδα πήγαινε από νίκη σε νίκη είναι ζήτημα αν στην πλειοψηφία των εντός έδρας αγώνων έκοβε πάνω από 100 έως 150 εισιτήρια, η ΕΠΟ πληρώνει 4-5 ταξίδια το χρόνο και οι τοπικοί φορείς (Δήμοι, Περιφέρεια κλπ) περιορίζονται συνήθως σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και εμφανίσεις …λεζάντας των παραγόντων τους στο γήπεδο! Δεν γνωρίζουμε αν υπήρξαν  μεμονωμένοι επαγγελματίες Λέσβιοι ή Λεσβιακής καταγωγής που στήριξαν και πόσο την προσπάθεια, το βέβαιο είναι όμως ότι βασικά ένας «τράβηξε τον αραμπά» και έφερε την ομάδα μέχρι εδώ. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο Τζιμ Αντωνάκα.

Οι δυσκολίες …τώρα αρχίζουν!

Αφού διευκρινίσουμε ότι δεν γνωρίζουμε τον άνθρωπο ούτε κατ’ όψη, να πούμε αυτό στο οποίο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος πιστεύουμε συμφωνεί. Ότι αυτός μεν, ο Πρόεδρος, έφερε με την όποια μικρή ή μεγαλύτερη βοήθεια, με τα «ίσα και με τα μάϊνα» την ομάδα μέχρι εδώ, να διεκδικεί την άνοδο με μεγάλες πιθανότητες μέσα από τα μπαράζ. Και εμείς όλοι μπορεί μαζί μ’ αυτόν να χαιρόμαστε και να καμαρώνουμε, αυτός όμως έχει να σκεφτεί, ότι η ομάδα μέσα από την επιτυχία της έχει μπροστά της ένα ακόμα «βουνό» 8 αγώνων με καλές κατά τεκμήριο ομάδες, με νέες μετακινήσεις, κι άλλους μισθούς για δυο τουλάχιστον ακόμα μήνες και πάει λέγοντας. Και μπορεί ο ίδιος για λόγους αξιοπρέπειας να μην θέλησε ως τώρα να μας ….κατεβάσει από το σύννεφο της χαράς μας, όμως εμείς, όσοι δηλώνουμε φίλοι της ομάδας και του Λεσβιακού ποδοσφαίρου και ευτυχείς για την επιτυχία του, που υπόσχεται πιθανότατα νέες επιτυχίες και νέες χαρές, οφείλουμε να δείξουμε έμπρακτα τη στήριξή μας.

Από τον απλό φίλαθλο που θα σπεύσει από το υστέρημα του να αγοράσει κάποιους λαχνούς για να ενισχύσει την ομάδα με 10 και 20 και 30 Ευρώ, μέχρι τον σχετικά πιο ευκατάστατο συμπολίτη που θα βάλει λίγο πιο βαθειά  το χέρι στην τσέπη και θα ενισχύσει την ομάδα τώρα στην τελευταία στροφή του δρόμου για να τη βοηθήσει να πετύχει τους στόχους της. Ναι, οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους, αλλά κάποιοι ίσως μπορούν να βοηθήσουν  λίγο, κάποιοι περισσότερο. Θέληση να υπάρχει και το …..δρόμο για να βοηθήσουμε, όλοι τον ξέρουμε!