Η πιο καταθλιπτική εικόνα που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα, είναι εκείνη σχολείων που έχουν μετατραπεί σε Μουσεία. Αυτό όχι επειδή δεν είμαστε λάτρεις του πολιτισμού -κάθε άλλο- αλλά επειδή κάποτε στα συγκεκριμένα κτήρια ηχούσαν παιδικές φωνές, γιατί κάποτε αυτά τα κτήρια είχαν ζωή, όπως ζωή είχε και ο τόπος που τα φιλοξενούσε. Γεγονός είναι ότι η ύπαρξη σχολείων είναι αλληλένδετη με τον πληθυσμό μιας περιοχής, αλλά και το μέλλον αυτής.

Επομένως ειδήσεις για την δημιουργία καινούργιων σχολείων μόνο καλές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, καθώς η πληροφορία που λαμβάνει κάποιος δεν είναι μόνο ότι δημιουργήθηκαν πιο σύγχρονες υποδομές, αλλά υπάρχει και πληθυσμός για να φιλοξενηθεί σε αυτές.

Το σχόλιό μας γίνεται με αφορμή το ολοκαίνουριο Νηπιαγωγείο της Άγρας, έργο που ξεκίνησε το 2019 και ολοκληρώθηκε αυτές τις ημέρες.

Το έργο αφορούσε την κατασκευή νέου κτηρίου που διαθέτει δύο αίθουσες διδασκαλίας, μία εκ των οποίων μπορεί να λειτουργεί και σαν αίθουσα ανάπαυσης, έναν πολυδύναμο χώρο όπου θα γίνεται η εστίαση των μαθητών, γραφείο νηπιαγωγών με χώρο αναμονής, κουζίνα, τουαλέτες και αποθήκες υλικού και εξοπλισμού. Μάλιστα σε εξέλιξη βρίσκονται κι άλλα αντίστοιχα έργα σε σχολεία και νηπιαγωγεία του Δήμου Δυτικής Λέσβου.