Λέγεται πως η εξουσία είναι γλυκιά και μάλιστα ότι όταν σου δοθεί μπορείς να δείξεις το πραγματικό σου πρόσωπο, το οποίο σε αρκετές των περιπτώσεων μπορεί να μην είναι καθόλου ευχάριστο.  

Η εξουσία σου δίνει την ικανοποίηση ότι έχεις πολιτικό ανάστημα, πως, δηλαδή, αυτοί που σε εξέλεξαν πιστεύουν σε σένα. Αυτό βεβαίως ισχύει σε μία ιδεατή δημοκρατικά αντιπροσωπευτική κοινωνία. Σε μία κοινωνία που δεν υπάρχουν μηχανισμοί. Σε μία κοινωνία που δεν προωθούνται συγκεκριμένα άτομα επειδή η... παλέτα του κόμματός τους τα επέλεξε. Βέβαια αν τους επέλεξε και τους προωθεί γιατί αξίζουν, γιατί έχουν τα «φόντα», έχει καλώς, μπορεί να γίνει αποδεκτό. Κακό είναι όταν δεν ισχύει κάτι τέτοιο.  

Στις πραγματικές πολιτικοκοινωνικές συνθήκες διαπιστώνεται το εξωφρενικό ότι εξουσία θέλουν και καταφέρουν να ασκούν άτομα που ενώ δεν είναι αιρετά, λειτουργούν αυθαίρετα ερήμην και των αιρετών οργάνων και αυτό είναι πρόβλημα. Και όμως αυτά τα άτομα χάρη στον «μπάρμπα στην Κορώνη» καταφέρνουν πλαγιομετωπικά και τελικά έχουν μια «τζούρα» εξουσίας τόση όση όμως αρκεί για να αρρωστήσει όλον τον... οργανισμό. Και για το λόγο αυτόν τον «οργανισμό» οφείλουν να τον προστατεύουν από κάθε «τοξική» προς αυτόν ουσία, αποβάλλοντας την ενδεχομένως, πριν καταστραφούν τα «υγιή» κύτταρα, που τον κρατούν ζωντανό.