Μια νέα κι ανερχόμενη ζωγράφος παρατηρεί ότι αρχίζει να χάνει σιγά σιγά την όραση της! Πανικόβλητη τρέχει σε ένα καλό οφθαλμίατρο. Αυτός αφού την εξετάζει, την καθησυχάζει ότι είναι ένα μικρό πρόβλημα στον αμφιβληστροειδή και ότι μπορεί να το διορθώσει οριστικά με λέιζερ σε δυο μέρες το πολύ.

Αυτό και γίνεται, και η ζωγράφος φανερά ικανοποιημένη προτείνει στο γιατρό πέρα από την αμοιβή του, να του ζωγραφίσει το ιατρείο που ο άνθρωπος σαν πολυάσχολος, είχε καιρό να βάψει.

- Καλώς! λέει αυτός. Πάρε τα κλειδιά, πάρε και τα πινέλα σου, και την άλλη βδομάδα που θα λείπω σ’ ένα συνέδριο, έλα και κάντο όπως το φαντάζεσαι.
Γυρίζει ο άνθρωπος και τί να δει! Το ιατρείο αγνώριστο, χαρούμενα χρώματα παντού... κι ένα τεράστιο μάτι, ίδιο με αυτά της ζωγράφου, να δεσπόζει στον τοίχο πίσω από το γραφείο του.

Δημοσιογράφοι και φωτογράφοι εκεί, να μιλάνε με τη ζωγράφο για το νέο της έργο...
Φανερά ικανοποιημένος από τη διαφήμιση, ευχαριστεί τη ζωγράφο και τότε τον πλησιάζει ένας δημοσιογράφος και τον ρωτά:

- Γιατρέ, τι έχετε να πείτε για αυτό το θεσπέσιο έργο που κοσμεί το ιατρείο σας;

- Τι να σας πω... Πάλι καλά που δεν είμαι γυναικολόγος!