Σήμερα η στήλη θα πρωτοτυπήσει για πρώτη φορά. Τα σχόλια για πολιτική και πολιτικούς, αυτοδιοίκηση, κοινωνικές ανισότητες, περιβαλλοντική και κλιματική αλλαγή, ακόμα οι κακίες, οι συμπάθειες, τα «γαλλικά» του γράφοντα, ας μένουν για λίγο.

Σήμερα η στήλη θα ασχοληθεί μόνο με την ποίηση μιας άλλης εποχής. Τρεις καθηγητές φιλόλογοι μ' έμπασαν στις ομορφιές και ευαισθησίες του πιο όμορφου κλάδου της λογοτεχνίας ο Θανάσης Τσερνόγλου στο Β' 6τάξιο Γυμνάσιο Μυτιλήνης, δίδασκε αρχαία και Νέα Ελληνικά, ο Παναγιώτης Σαμάρας λογοτεχνία στην Παιδαγωγική Ακαδημία και η Μιράσγεζη λογοτεχνία στη 2ετή Μετεκπαίδευση στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Όσοι πιστοί προσέλθετε:

Ο ΜΠΑΤΑΡΙΑΣ

Ο Μπουκουβάλας ο μικρός ο Κλης του Σταγγαράκη κι

ο Νίκος του Βρανά

Σάββατο βράδυ κάποτε τόριχναν στο μεράκι

στου Βλάχου κουτσοπίνοντας κρυφά.

Κι ως ήσανε αρχοντόπουλα και οι τρεις, στο κέφι επάνω

στέλναν για τα βιολιά.

για το βελούχι κίναγαν του Κώστα Καλιαντέρη

που σίγουρα τον έβρισκαν εκεί.

Κι ο Κώστας λαγοκοίμητος πάντα μες την ποδιά του

τους δέχονταν ορθός

και το τραπέζι ετοίμαζε προς τ' αρμυρίκια κάτου,

στης άπλας λιμνοθάλασσας το φως.

Κι ως να στρωθεί και να σιαχτεί, και να συγκαιριστούν

τ' άργανα σιγαλά,

τα λιανοτράγουδα άρχιζαν, τα γιαρεδάκια οπούναι

καθώς τα προσανάμματα στη στιά.

Μα στο τραπέζι, ως κάθονταν κι άνοιγε η φωνή σου

μεγάλε Μπαταριά

στο τρίτο κρασοπότηρο πουλιά του παραδείσου

ξυπνούσανε κι αηδόνια στα κλαριά.

Και λίγο-λίγο ως γύριζες μες το τραγούδι ω θάμα

παλληκαριές καημούς

τ' αρματωλίκι ανέβαζες και την αγάπη αντάμα

στ' αστέρια στο φεγγάρι, στους θεούς.

Κι εκείθε που δεν έφτανε κανένας κι η ανάσα

πιάνονταν ως κι αυτή

κι εκείθε αλέγρα παίζοντας, σκαλί-σκαλί, τα

μπάσα κατέβαινε η γαλιάντρα σου η φωνή

κι όπως ετύχαινε σε τέτοια γλέντια νάναι

καλοκαιριού χαρά....

.... δεν έμεινε εικοσάχρονη που να μη ξεπορτίσει

και χήρα νια στο δρόμο να μη βγει...

Μιλτιάδης Μαλακάσης

(Σημειώσεις: Είναι απόσπασμα από το ποίημα «Μπαταριάς». Τα πρόσωπα υπαρκτά. Τόπος το Μεσολόγγι πατρίδα του ποιητή. Ο Μπαταριάς Μωραΐτης την καταγωγή πήγε στο Μεσολόγγι 35 χρονών και έμεινε μέχρι το θάνατο του 1911. Γλεντζές και καλοζωιστής).

ΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΛΕ ΜΟΥ

Τι άλλο καλέ μου, ζητάς από μένα,

και στέκεις θλιμμένος μπροστά στη μορφή μου,

αφού κι η καρδιά μου, αφού και η ψυχή μου,

κι ας είσαι νεκρός πλημμυρούν από Σένα;

Τα θεία τραγούδια σου ένα προς ένα

τα ζει κάθε νύχτα η ψάλτρα φωνή μου,

γενήκαν αυτά μοναχή προσευχή μου,

αγνή προσευχή, γεννημένη από Σένα!

Γιατί με κυττάζεις με μάτια θλιμένα;

Λαμπάδα σου ανάβω την ίδια ψυχή μου,

και μέρα τη μέρα σκορπά κι η ζωή μου

για σένα, τα ρόδα της τα χλωριασμένα

τι άλλο καλέ μου ζητάς από εμένα;

Μυρτιώτισσα

(Σημειώσεις: Το ποίημα γράφτηκε απ' την ποιήτρια για τον μεγάλο έρωτά της, Λορέντζο Μαβίλη που σκοτώθηκε ως στρατιώτης στο Δρίσκο της Ηπείρου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13. Λέγεται ότι όταν το έγραφε κυτούσε μια φωτογραφία του ποιητή πάνω στο τραπέζι της).

ΕΠΗΓΑ

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κι επήγα

στες απολαύσεις που μισό πραγματικές

μισό γυρνάμενες μες το μυαλό μου ήταν,

Επήγα μες στη φωτισμένη νύχτα.

Κι ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς

που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

Κ. Π. Καβάφης

(Σημειώσεις: Ο Καβάφης και ο Καζαντζάκης είναι απ' τους περισσότερο γνωστούς παγκοσμίως. Ομοφυλόφιλος σε μια εποχή που θεωρείτο «ρετσινιά» η ερωτική παρέκκλιση. Γνωστά ποιήματα Θερμοπύλες, Πόλις, Κεριά, Δέησις. Σκόπιμα έβαλα και ένα απ' τα πολλά ερωτικά.

ΟΡΕΣΤΗΣ

Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα

λύσε τα να φανείς, ως είσαι ωραίος

και διώξε απ' το νου σου πια το χρέος

του μεγάλου χρησμού, μια και κανέναν

τρόπο δεν έχεις άλλονε. Και μ΄ ένα χαμόγελον

δες πως σ' έφερε έως στ' 'Αργους την πόλιν

ο δρόμος σου ο μοιραίος.

Το σπλάχνο ν' αφανίσεις που σ' εγέννα

Κανείς δεν σε γνωρίζει εδώ και συ όμοια

τον εαυτό σου ξέχασε τον κι άμε

στης Χρυσής πολιτείας τα σταυροδρόμια

και το έργο σου, σα νάταν άλλος, κάμε...

Έτσι κι αλλιώς θα παίρνει σε από πίσω

για το αίμα της μητρός σου για η ντροπή σου.

Κ. Βάρναλης

(Αξιόλογος ποιητής στρατευμένος με βραβείο Λένιν. Το ποίημα ιστορικό. Ο τιμωρός γιός σκότωσε τη μάνα και τον εραστή της Αίγισθο).

Η ΖΩΝΤΟΧΗΡΑ

Μια μητέρα ζωντοχήρα

είχε την καλή τη μοίρα

να παντρέψει με σπαθάτο

το κορίτσι της τ' αφράτο.

Μια την ίδια την ημέρα

που εγέννησε η κόρη

έτυχε και η μητέρα

να γεννήσει έν' αγόρι.

Γεώργιος Σουρής

(Σημειώσεις: Διεισδυτικός σατυρικός ποιητής γνώστης άριστος της ψυχοσύνθεσης του λαού μας σατίρισε με μαεστρία ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα της εποχής του αλλά περισσότερο τη σεμνοτυφία του καιρού του).