Αραίωσε πολύ πια ο κόσμος στη Βατούσα τούτες τις μέρες -μέσα του Σεπτέμβρη- που ετοιμάζομαι κι εγώ νε γυρίσω στα ίδια. Το παρέτεινα αρκετά εφέτος εξ ανάγκης, αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Καλός καιρός το πρώτο δεκαήμερο του μήνα με ωραία θάλασσα, ζεστή για ένα ακόμα μπάνιο στον έρημο πια Γαβαθά και βράδια δροσερά. Πρώτη μου φορά από τα φοιτητικά μου χρόνια που πάτησα για τα καλά το Σεπτέμβρη στη Βατούσα.

Πίσω λοιπόν στο δικό μου «θετό» οίκαδε. Κι είναι πάντα δύσκολες τούτες οι τελευταίες μέρες. Το άγχος των προετοιμασιών, διάχυτο με την αναπόφευκτη μελαγχολία. Να συμμαζέψεις το σπίτι, πράματα ατάκτως ερριμμένα μες την ανεμελιά του παραθερισμού, που τα εντοπίζεις κι αναπόφευκτα, συνειρμικά ο νους σε πάει σε μια από τις τόσες στιγμές των περασμένων ημερών με χαρά της ξενοιασιάς σου. Να συμμαζέψεις τα εδώ χρηστικά. Παλιά των γονιών σου που δε θες να… ανακυκλώσεις και νεότερα σύγχρονα που έφερες από την Αθήνα για την εδώ λάτρα. Να τα αφήσεις σαν υπόσχεση να σε προσμένουν πως θα ξανάρθεις να τα βρεις και να τους δώσεις και πάλι την ικανοποίηση της χρήσης τους μέσα στην καθημερινότητα της ζωής σου στο χωριό.

Ήταν όμορφη και τούτο το καλοκαίρι η Βατούσα. Κόσμος πολύς κατέκλυσε το χωριό. Σπίτια κλειστά άνοιξαν. Σπίτια επιπλωμένα που περίμεναν μήνες τώρα να ανοίξουν να ακούσουν τις γνώριμες φωνές, μα και το πρωτάκουστο κλάμα ή γέλιο από το βλαστάρι της τρίτης γενιάς που το ‘φεραν οι γονείς, για τη συνέχεια βρε αδερφέ, να μάθει και να γευτεί ό, τι του έμαθαν κι αυτού οι γεννήτορες για τη γενέτειρα, για τούτο το νησί που το παραδέρνουν σήμερα καιροί και θύελλες.

Όμορφα πρωινά στη σκιά του πλάτανου με μνήμες των παλιών, ντόπιων και παρεπιδημούντων, να ανασκαλεύονται και τα παρόντα να σχολιάζονται με τον «ναι και όχι» καφέ απ’ το γιντέκι του παλιού καφενέ, την πρέφα ή τη δηλωτή αργότερα και καταμεσήμερα με την πολιορκία των ούζων. Πολιορκία πραγματική, για όσους πια προσέχουν το έχει της ζωής τους…

Τα βράδια υπέροχα. Τα καφενεία της πλατείας γεμάτα, καθώς συρρέουν και από τα διπλανά χωριά, που πήραν κι εφέτος το ανάλογό τους στον παραθερισμό των δικών τους παιδιών. Τα νιάτα να πηγαινοέρχονται μέχρι να φτιάξουν την παρέα της και μείς ο μεγάλοι να περιμένουμε τη μυσταγωγία του ούζου με τ’ αχνιστά από τον πάγο ποτηράκια και το δικό μας μερακλίδικο μεζέ, φασόλια ή κουκιά, σαρδέλα παστή κατά βάσιν και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Και τα Σάββατα όλα τούτα μετά μουσικής στης Βάσως με του Γιάννη τη γλυκόλαλη φωνή.

Κι έξω ο κόσμος, που κάποτε σε καιρούς πιο ισορροπημένους ξεχνούσαμε μέσα στη ραστώνη των διακοπών, τότε που οι τηλεοράσεις των καφενείων μάζευαν κόσμο μόνο για τα πρώτα ματς της νέας σεζόν, το χαβά του. Ο Τράμπ σε νέες περιπέτειες, πιο ήρεμος ο Ερντογάν και με το πεσκέσι του τη μέρα της Χάρης Της, η τραγωδία στο Μάτι και το από βήματος του νησιού του πολύπαθου Οδυσσέα τέλος των πολύπαθων μνημονίων. Και παρέκει η Μόρια στη μοίρα της να στενάζει όλο και πιο επώδυνα.

Τούτα τα ολίγα, λίγο πριν το ταξίδι της επιστροφής…

Βατούσα,

Γιάννης Μανούκας