Είναι ετούτα τα απρόβλεφτα που μας βάνουνε τα ερωτήματα τα αδυσώπητα κι αποφεύγουμε να τα δούμε κατάματα. Και σφυρίζουμε, τάχα, ανέμελα.
Μα όσοι βιγλάρουμε στα αμπριά της αξιοπρέπειας, πονάμε και μπήγουμε τα νύχια στις χούφτες μας, για να μην ουρλιάζουμε
Κι αναφωνώ εν τη ερήμω.

Κάνε κάτι, άνθρωπέ μου. Για σένα. Μην κοιτάς κατά με. Δεν προσμένω κάτι. Μπορώ να μοχτώ για τη λευτερία μου και δε φοβούμαι. Ούλα καλοδεχούμενα. Μα πράξε κάτι για σένα, που σέρνεσαι στα αργύρια βουτηγμένος. Δες γύρω σου; Σπαραγμός, πόνος, θλίψη. Απρόβλεπτη η σειρά μου, η σειρά σου, άνθρωπέ μου.

Να ο Στρατής ο Καρίνος; Ένας πονεμένος πατριδολάτρης γύρισε στη μάνα γης.
Γόνος αρχοντοοικογένειας και κληρονόμος τεράστιας περιουσίας, διέγραψε μια πολύ παράξενη τροχιά στο διάβα του.

Πολυσπούδαστος, πολυτάλαντος, δεινός κυνηγός και ασυναγώνιστος ψαροτουφεκάς. Ένας Άδωνις με απεριόριστες δυνατότητες, κι αρνητής, πολέμιος αδέξιος, των όποιων εξελίξεων.
Λάτρης του ωραίου και της παράδοσης, φιλοσοφημένος, πολέμιος σε κάθε στραβό κι ανάποδο.

Ήθελε να αποσυρθεί από την κοινωνία, δεν το αποφάσιζε, ζούσε σε ένα φανταστικό κι ωραιοποιημένο κόσμο. Όταν έβρισκε έδαφος πρόσφορο, ανθρώπους με κουλτούρα, μόρφωση σε βάθος και λάτρεις του αμπογιάτιστου κάλλους, ανοιγόταν κι έπρεπε να κάθεσαι, να ακούς και ν’ απολαμβάνεις τις ατέλειωτες ιστορίες του για τους γραφικούς τύπους του χωριού, τους κυνηγούς, τους απλούς ανθρώπους με το σπιρτόζικο πνεύμα, για τον πολιτισμό των Ίνκα, τις ομορφιές του Καύκασου και τους μεγάλους φιλόσοφους και ποιητές ή διηγηματογράφους. Σαν άρχιζε να μιλάει για Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Βίκτωρ Ουγκώ και άλλους κλασσικούς γίγαντες τέχνης και λογοτεχνίας, ή τους αρχαίους σοφούς, δε σταμάταγε με τίποτα.

Μια κινητή βιβλιοθήκη, ένα φαινόμενο απύθμενης μνήμης, ένας χείμαρρος περιγραφών, ένας σύγχρονος παραμυθάς ιστορικών γεγονότων και ανέκδοτων λαογραφημάτων.
Δεν τον χωρούσε ο τόπος, μπλαντούσε κι έψαχνε να βρει αποκρίσεις στα ερωτήματα και τις ανησυχίες του στη φύση, το κυνήγι, το ψάρεμα και στο διάβασμα.
Ατέλειωτες οι ώρες που περνούσαμε μαζί όσο ήμασταν νέοι. Μετά χωρίσαν οι δρόμοι μας, χαθήκαμε στο ανθρωπομάνι, ριχτήκαμε στο άχαρο κυνήγι του άγνωστου για μια μοίρα ευπρέπειας στον ορίζοντα. Κι όλο τον έψαχνα.

Ώσπου, ένα χινοπωριάτικο νύχτωμα, χτύπησε το τηλέφωνο. Μια ζεστή, μπάσα φωνή κι ένα χορταστικό γέλιο, ένας χείμαρρος αγάπης, λαχτάρας και συμπυκνωμένου νόστου γιόμισε τα κύτταρά μου άπαντα και της καρδιάς μου τα κατάβαθα!
«Είσαι όρθιος, Γιώργο; Κάτσε», μου είπε προτού ακούσει καλά - καλά τη φωνή μου.
«Είμαι ο Στράτος!» Ξανακούστηκε πληθωρική, βραχνιασμένη, όλο ζωντάνια η πολυκαιρισμένη φωνή του.

Κι αρχίνιξε να ξετυλίγει τον πολύχρωμο μίτο, παγωμένο στην αρχή, όλο να πυρώνεται, να φουντώνει, κι υστερνά μια πυρκαγιά να μας συνεπαίρνει!
Φτερούγισαν οι αναμνήσεις, γινήκαμε παλικάρια σε τρανά σκολειά, στη σκοπιά και στο θάλαμο…
Γιόμισε ξανά ευτυχία το μεδούλι μου, λούστηκα φως! Τόσο φως! Άθρωπέ μου!

«Σφάλνα τα δάχτυλα, ρε Στράτο, όσο γίνεται, σε τούτη τη σταλαματιά ζωής που μας απόμεινε! Ό,τι περισώσουμε!» Του είπα, κι αυτός πικρογέλασε.

«Μια ζωή αναριεμένα, γλίστρησε, χάθηκε ο αφρός, απόμεινε το κατακάθι».
«Είναι συμπυκνωμένη η ζήση μας όλη! Μην ξεμανταλώνεις άλλο τ’ ακροδάχτυλά σου!» Επέμενα.
«Πηχτή, κρουσταλλένια η βιοπάλη, Γιώργη. Δυσεύρετη!»
«Όλο σοφία!»
«Δικιά μας!»
«Για μας και για τους άλλους! Στράτο μου! Κράτα γερά».
«Δώσ’ μου το χέρι σου, Γιώργη! Ας είν’ και τώρα! Δε νύχτωσε ακόμα».
Και μου ξέφυγε με μια μαντινάδα του μεγάλου Εθνάρχη μας Βενιζέλου.
«Σαν είναι ο τράγος δυνατός
δεν τον χωρά γη μάντρα.

Ο άντρας κάνει τη γενιά
κι όχ’ η γενιά τον άντρα.
Κι απανωτά, με την άλλη
Στους σκορδαλούς εξώδεψα
τα μπαρουτόσκαγά μου.
Κι εδά θωρώ τσι πέρδικες
και τρέμει η καρδιά μου».
Και τότε σου, ξέφυγε ανάμεσα τα δόντια μου τα ματωμένα, το στερνό δώρο μου.
«Δεν είναι πρέπο του αντρός
να κλαι και να σπαράζει,
αγώνας πρέπει του σκληρός
σε μπόρα και χαλάζι».
«Γεια σου, ρε Στρατή», του είπα και αποχωριστήκαμε.
Για πάντα.