Με παίρνουν συνεχώς φίλοι και γνωστοί τηλέφωνο. «Θα με ψηφίσεις;» «Να σε ψηφίσω. Με ποιον κατεβαίνεις;» Εκεί χάνεται η μπάλα: ο ένας είναι στο συνδυασμό αριστερού, ο δεύτερος δεξιού, ο τρίτος σύρριζα.

Τα χάνω. «Μα εσύ δεν ήσουν ΠΑΣΟΚ;» «Δεν υπάρχει πλέον ΠΑΣΟΚ. Τώρα…» «Τώρα όσοι ήταν ΠΑΣΟΚ γίνανε δεξιοί ή αριστεροί.

Κατάλαβα». «Σημασία έχει η αντίσταση στη λαίλαπα της Τρόικας που επιτίθεται στη χώρα μας». «Ε, ο υποψήφιός σας, Σαμαρά δε στηρίζει;» «Εμείς είμαστε ανεξάρτητοι, κοιτάμε το καλό του τόπου». «Τι θα πει ανεξάρτητοι;»

«Ότι διαγράψανε το παρελθόν τους και το αυτό επιθυμούν και δι’ ημάς», υποστηρίζει μια φίλη μου εξοργισμένη με την κατάσταση. «Μου τηλεφωνούν άνθρωποι που παλιά ανήκαν στην ίδια πολιτική παράταξη κι έτσι έβαζα από ένα σταυρό και καθάριζα με όλους. Τώρα μού έχουν σπάσει τα νεύρα: να ψηφίσω τον κουμπάρο μου, αλλά όχι τον κολλητό μου. Αν ψηφίσω αυτόν στον οποίο έχω υποχρέωση, δε θα ψηφίσω εκείνον που συμπαθώ. Πού έμπλεξα!»

Το χειρότερο είναι ότι όσοι τηλεφωνούν, εξακολουθούν να κάνουν και υποδείξεις. Είναι στο δήμο; Σου προτείνουν τι να σταυρώσεις για την περιφέρεια. Και το αντίστροφο. Μόνο που οι προτάσεις είναι εξίσου τρελές. Δε συστήνουν καν συνδυασμό.

Όλα παίζονται σε επίπεδο καθαρά προσωπικών συμμαχιών. Έχουν τόση δύναμη οι μονάδες; Και να ‘χουν, λέω εγώ, τότε που το παλιό κομματικό αντάρτικο ήθελε κότσια, είχε μαγκιά να φύγεις από το μαντρί…

Τώρα που όλα τα πρόβατα έχουν ροβολήσει στον κάμπο, φτάνουν να υποστηρίζουν τους λύκους και τις αλεπούδες…
Υπάρχουν κι οι - λίγοι - αξιοπρεπείς που αποσύρθηκαν. Άνθρωποι ιδεολόγοι, με ήθος και οντότητα. Με πολιτική και κομματική αξιοπρέπεια.

Με σταθερές απόψεις και μπέσα. Δεν κατέβηκαν σ’ αυτές τις εκλογές. Πριν τέσσερα χρόνια, γύριζα με το Γιώργο και με την Άννα όλο το νησί. Φέτος το Γιωργέλ’ απέχει. Το πολιτικό ήθος είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Απαιτεί αυτοσυνείδηση και σοβαρότητα. Που από πολλούς λείπει.

Βλέπω φυλλάδια ανθρώπων που αναδείχτηκαν μέσα από συγκεκριμένη παράταξη, που εξελίχθηκαν σε πολιτικές προσωπικότητες από το πουθενά, βρίζοντας αυτούς με τους οποίους συμπράττουν. Βλέπω πρώην υπερευνοημένους καρεκλοκένταυρους να εγκολπώνονται τη νέα Αριστερά για τη θέση που τους αφαίρεσε το Κέντρο.

Βλέπω τους αιώνια βολεμένους. Δεν μπορώ να βρω την ταυτότητά μου ως ψηφοφόρου μέσα σε όλον αυτό το συφερτό. Όχι, δεν αναγνωρίζω πουθενά τον αγώνα για το κοινό καλό. Μια αδυσώπητη ψηφοθηρία για το κυνήγι της καρέκλας βλέπω και δε μου αρέσει.

Ο πατέρας μου, σταθερός πάντα στην πολιτική του ταυτότητα, όταν ήταν απογοητευμένος από τις επιλογές προσώπων του κόμματος που ψήφιζε, έπαιρνε ένα ψηφοδέλτιο, το δίπλωνε στα τέσσερα και το έριχνε χωρίς σταυρό στην κάλπη.

Δυστυχώς με τον εκφυλισμό της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης, δεν μπορώ να τον μιμηθώ. Είναι άλλο να μην υπάρχει κομματική γραμμή, αν και ποτέ δεν έζησα τέτοιες εκλογές, κι άλλο αυτή να αγνοείται ή να ακυρώνεται δήθεν, για εξυπηρέτηση ατομικών επιδιώξεων.

Τι θα μου λείψει από τις φετινές εκλογές; Οι ομιλίες του Βουνάτσου. Μακράν. Τα ούζα στα κεντρικά γραφεία. Οι μεταδόσεις αποτελεσμάτων στην προκυμαία. Οι ανακοινώσεις των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων. Η ενότητα των πολιτικών ιδεών.

Η ενότητα των αντιλήψεων και των επιδιώξεων. Θα ανησυχώ πάντα για πολιτικές και συμμαχίες που στήνονται χωρίς κοινό πρόγραμμα με κριτήριο ασαφές, ή για μένα τουλάχιστον ύποπτο, χωρίς νέα πολιτικά μορφώματα, χωρίς στόχους, με ξαναζεσταμένο φαγητό αποτυχημένες πολιτικές και, πάνω από όλα, χωρίς την παραμικρή γνώση για τις ανάγκες του τόπου, με ελάχιστο ενδιαφέρον για όλους μας. Εύχομαι να κάνω λάθος.