Αγριεμένος μπουκάρισε πάλι ο Νώντας.

- Θα τον σκοτώσω! Που τον εξυπηρέτησα, και…

- Τι έπαθες.

- Του Σφακομανώλη ο προκομμένος...

- Ο γιος του;

- Ο γαμπρός του. Αυτός ο κοιλιάς, το μοσχάρι.

- Και;

- Με φοβερίζει πως θα με πα στην αστυνομία, που να του δώκω μια κουτουλιά α σκορπίσει. Τον έπιασε, λέει, η τροχαία και δεν ηύραν σωστό το δίπλωμά του. Αν δεν το σφραγίσει, λέει, ως τα μεθαύριο, θα του το πάρουνε σαν κάλπικο.

- Και τι σχέση έχεις εσύ;

- Να, μικρανίψο μου είναι, είχα και μια υποχρέωση στον πατέρα του, μου ζήτηξε χάρη που δεν του δώνανε δίπλωμα να οδηγεί κι είχε αγορασμένο δα το αγροτικό, τον ελυπήθηκα, μίλησα στον εδικό μου, σε δυο μέρες ήρθε το δίπλωμα, γνήσιο, του το ‘δωκα.

- Μη μου τα λες γιατί ανάβουν τα λαμπάκια μου. Με τις παρανομίες σας καταστρέφετε οι ίδιοι την Ελλάδα. Να δώσει εξετάσεις κανονικά το μικρανίψο σου, κι άνε περάσει να πάρει την άδεια οδήγησης, πες του.

- Να μωρέ, είπαμε, το λυπήθηκα το κοπέλι, ψυχικό έκανα.

- Ψυχικό σε βάρος όλων μας. Ένας ακόμα παράνομος, επικίνδυνος οδηγός.

- Ναι, μα τώρα θα βρω τον μπελά μου.

- Καλά να πάθεις.

- Έλα μωρέ, όλοι αυτά κάνουν. Άσ’ το. Έχεις μήπως εκατό ευρώ, να μου δανείσεις να του το σάξω;

- Και να ‘χα δεν θα σου έδινα. Παράτα με.

Έφυγε ο Νώντας, μου έκοψε την καλημέρα για δυο μήνες, κι έμαθα πως έδωσε άλλα εκατό ευρώ στον, ποιον δεν ξέρω, του έβαλε βούλες κι υπογραφές, γίνηκε γνήσιο το δίπλωμα του μαντράχαλου μικρανιψού, δεν του έκανε αγωγή ο τροχονόμος και «νόμιμα», σκοτώνει κόσμο.

Αυτάαα!

Δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, το ξέρω, μα ξαναλέω πως η διαφθορά έχει γίνει κανόνας σε κάθε τομέα της ζωής μας κι απαιτείται χρόνος, προσπάθεια και προ παντός παιδεία για να πιστέψουμε πως η τήρηση κι εφαρμογή των νόμων πρέπει να μας γίνει συνείδηση. Αλλιώς δεν θα ξεφύγουμε απ’ τις δαγκάνες της οικονομικής δικτατορίας, τον εκφυλισμό και την καταστροφή μας.

Και πάν’ απ’ όλα, μερικοί παρόμοιοι που είναι μαντρωμένοι στη Βολή, πρέπει να μάθουν πως τους ψηφίσαμε και τους πληρώνουμε για να μας υπηρετούν κι όχι για να μας ποδοπατούν. Το ξανάπαμε. Από την κεφαλή βρομάει το ψάρι. Το παιδί βλέπει το γονιό και μαθαίνει. Τα ακούτε σεβαστοί μου, κυβερνοπατέρες;

Θα μου πεις τι σας τα λέω πρωινιάτικα.

Έλα ντε.

Να. Θέλω να πω για άλλη μια φορά, ρε παιδιά, να αγαπήσουμε την πατρίδα μας. Πατρίδα είμαστε εμείς. Όχι οι βάρβαροι που θέλουν να μας εξοστρακίσουν.

Κι είναι δυο - τρία χρόνια τώρα που ασχολούμαστε ή μάλλον οι έχοντες τα κοχλιάρια ασχολούνται, εμείς βλέπουμε κι υποφέρουμε, και δεν μπορούν να βρουν άκρη με τους αποκαλούμενους «επίορκους» υπαλλήλους. Τι σημαίνει επίορκος είναι γνωστό σε όλους. Κι όμως δεν μπορούν να τους κουνήσουν. Κι ας φωνάζει η τρόικα. Κι αυτό, γιατί ο καθένας κει μέσα είναι ένας Νώντας που πρέπει να διορθώσει τις παρανομίες του και δεν μπορεί. Κι ακόμα, γιατί ο προσωπικός του ψηφοφόρος τον απειλεί για τα δώρα και τους σταυρούς που του έδωσε και πως δε θα τον ξαναψηφίσει.

Μα τι άκουσα φευγαλέα. Είπε, λέει, ο πρωθυπουργός ότι θα τους απολύσουν και θα πάρουν καινούργιους με αξιοκρατικά κριτήρια!

Φχαριστήθηκα, και, μα την αλήθεια, γέλασα με την καρδιά μου!

Αυτή την αξιοκρατία την ξέρουμε καλά.

Κι ο Βάγγος απ’ την άλλη, που ο γιος του, σκράπας σε όλα, βγήκε δεύτερος στο διαγωνισμό που γίνηκε να προσλάβουν υπαλλήλους στην υπηρεσία που είναι και σκοτώνει μύγες, καμαρώνει:

- Άμα ακούσανε οι άλλοι τα αποτελέσματα, απομείνανε. «Ρε Βάγγο, μεγάλο δόντι έχεις για να φάει ο γιος σου κοτζάμ στρατηγού κοπέλι στη βαθμολογία», μου ‘πανε. Ε, αφού το ξέρετε ντε, τους είπα, εγώ έχω το Μεγάλο, που δαγκώνει.

Γι’ αυτό κι ήμπε με τα τσαρούχια.

Αυτή θα είναι η αξιοκρατία σας πάλι;