Τούτες τις μέρες τις δύσκολες, ας βάνουμε πάλι τον πολιτισμό μπροστάρη στη ζωή μας, μια και μόνο αυτός μπορεί να μας σώσει.

Και να, ανοίγει μικρό το παναθύρι της θύμησης και με φέρνει σε μια νύχτα του Θεριστή, ένα χρόνο πίσω, στο μισοχωμένο στη γης καταφύγιό μου, εκεί που αποτραβιέμαι για να συγκεντρωθώ, να μαζωχτεί όση φώτιση μου ‘χει απομείνει και με λέξεις, πασκίζω να ζωγραφίσω εικόνες και συναιστήματα που με βασανίζουν ή που μου δίνουν αυτές τις σπάνιες στην εποχή μας στιγμές ευτυχίας, και με βρίσκω με ένα μεγάλο φλιτζάνι καφέ στο τραπέζι, αναμαλλιασμένο, με χωρίς γυαλιά παρά μόνο αγώνα κι αγωνία φορτωμένο, με τα κύματα του πέλαγου να βροντούν, την ώρα που έβαζα τις τελευταίες αράδες για να στείλω το ψυχοφθόρο κείμενό μου στο τυπογραφείο.

Ήτανε από τις φορές που δεν ήξερα ούτε πού, μα ούτε και ποιος ήμουνα. Μια σκοινοβασία ανάμεσα δημιουργία και σχιζοφρένεια.

Είχα τον υπολογιστή μπροστά μου, ίσα που ξεχώριζε ανάμεσα χαρτιά, βιβλία, φωτογραφίες, νερά και καφέδες, και παραδίπλα ένα αρχαίο τηλέφωνο. Το έβλεπα, το χάδευα και παρακάλαγα το, να μου φέρει το ποθούμενο. Το ένιωθα σα σωτήρα, συνεργάτη ή φίλο μπιστικό που θα μου έδινε τη λύση. Κι αυτό, απόμενε ψυχρό, αμίληχτο, να με βασανίζει ώρα πολλή, με τον αδυσώπητο ωροδείχτη να λέει τρεις μετά τα μεσάνυχτα, τα βλέφαρα να βαραίνουν, χωρίς περιθώρια χρόνου, κι ο κόμπος να με πνίγει, ώσπου, να το, κουδούνισε ωσάν του ταχυδρόμου την τρουμπέτα που έδινε μαντάτο για το γράμμα του ξενιτεμένου που έφτασε. Το άρπαξα ευτύς, λες κι ήταν ψαροπούλι αμέρωτο.

«Λέγε, σωτήρα μου», είπα με λαχτάρα για ν’ ακουστεί την άλλη άκρα το σύρμα. Στη Χίο εκείνη, στο υπόγειο, Σφηνάρι, η αφεντιά μου.

Τα ρούχα κολλημένα στο πετσί μου από ένταση κι αγωνία, και μοναχά τα θυμωμένα κύματα την άλλη μεριά του δρόμου στέρνανε αφρισμένα φιλιά κι αδρεναλίνη για να συνεχίζω.

«Γιώργο, όλα πάνε καλά. Θα το ανεβάσουμε τέλος Νοέμβρη.»

«Πες μου ηθοποιούς, συντελεστές, χορηγούς, παλμό από τη θεατρική ομάδα, στείλε μου και μια φωτογραφία να εντάξω, έστω από τις πρόβες. Βιάζομαι. Λίγες ώρες απομένουν. Ο τυπογράφος φωνάζει…»

«Φωτογραφία δεν έχω.»

«Δε γίνεται. Μια φωτογραφία από τη Μυροβόλο… τη θέλω ως το πρωί.»

«Αυτήν τη στιγμή δεν μπορώ.»

«Πού είσαι τώρα;»

«Πάνω στο ποδήλατο.»

«Τέτοια ώρα;»

«Γυρνάω από τις πρόβες. Όλα τα παιδιά απέδωσαν θαυμάσια. Πολύ κέφι, όρεξη για δουλειά! Τα Φανάρια του φίλου σου δε θα σβήσουν ποτέ!»

«Άσ’ τα αυτά για μετά. Λέγε ονόματα.»

Κι ασθμαίνοντας, ποδηλατώντας, με το ένα χέρι στο τιμόνι, το άλλο στο κινητό, έλεγε αστείρευτα, ποθούμενα, που, μεθυσμένος από το μεγαλείο έρευνας και δημιουργίας, έγραφα με λαιμαργία.

«Είσαι θησαυρός! Πρόσεχε μην πέσεις Λυκουρίνα», της είπα.

«Το μικρό μου είναι Αυγουστίνα», μου υπέδειξε.

Ήταν αυτό το θαυμάσιο κορίτσι με σπουδές, με ταλέντο και όρεξη που σκηνοθετούσε τα «Κόκκινα Φανάρια».

Χαράματα πια, τέλεψε αυτή η πνευματοβόρα συγκέντρωση στοιχείων, με μια μοναδική ολοζώντανη φωτογραφία από τις πρόβες, με τους ηθοποιούς που συμμετείχαν, αυτούς που είχα τη μεγάλη χαρά να γνωρίσω πρόσφατα στη Χίο σαν κάνανε την παρουσίαση του βιβλίου μου κι έπαιζαν στα «Κόκκινα Φανάρια», που με επιτυχία ανέβασαν στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο.

Μόλις έπεσε η αυλαία και ήχησαν τα χειροκροτήματα, «πόρνες» «τσατσάδες» και «νταβατζήδες», πετάξανε κουστούμια θεατρικά, βάλανε ρούχα δικά τους, σκουπίσανε μακιγιάζ περισσευούμενα, κι ένα σφιχτοδεμένο βουερό μελίσσι βρεθήκαμε όλοι μαζί σε ένα θαυμάσιο κέντρο με ζωντανή μουσική, ζωντανούς τραγουδιστές και χορευτές, όλους εμάς, με απίθανους μεζέδες, μπόλικο κρασί και κέφι για να γιορτάσουμε όλα τα συβάντα τούτη την τεράστια, πανέμορφη μέρα.

Ξημερώματα, γινήκαμε με τη θεατρική ομάδα για άλλη μια φορά ένα κουβάρι, φιλιά, αγκαλιές, αγάπη, πόνεση και πάνω απ’ όλα πολιτισμός ατόφιος, γνήσιος, κι αποφασίσαμε να πιούμε το πικρό ποτήρι του χωρισμού, με μια ευκή.

Γρήγορα να ξανανταμώσουμε κι ας γίνουν τούτα τα απλά μαργαριτάρια, σημάδι αναφοράς για χρυσοθήρες και υλιστές.