Το γεγονός ότι εδώ και δυο περίπου μήνες, από τις εσωκομματικές εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ, μονοπωλούν σχεδόν καθημερινά, την εσωτερική επικαιρότητα οι εξελίξεις στο κόμμα αυτό, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε ανεξήγητο φαινόμενο, γιατί αυτή η συνεχής δημοσιότητα αφορά το δεύτερο σε δύναμη κόμμα της ελληνικής Βουλής που κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με θεσμικό ρόλο στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Εκ των πραγμάτων λοιπόν τα διαδραματιζόμενα στο χώρο αυτό προκαλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, πολύ περισσότερο που οι εξελίξεις στο εσωτερικό του είναι καταιγιστικές προκαλώντας αναταράξεις και ανακατατάξεις σε όλο το πολιτικό σκηνικό. Και πως μπορούσε να ήταν διαφορετικά , όταν μιλάμε για το κόμμα εκείνο που πριν μερικά χρόνια βρέθηκε ως κυβέρνηση να διαχειρίζεται την πιο κρίσιμη περίοδο της χώρας από την Μεταπολίτευση και μετά , με υπαρκτό τον κίνδυνο να βρεθεί η χώρα εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας και στο περιθώριο! Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι εντυπωσιακό και όχι σύνηθες το γεγονός ότι ένα κόμμα και μάλιστα της Αριστεράς , που τα προηγούμενα χρόνια βρισκόταν στο ...μεταίχμιο του να μπει ή να μη μπει στη Βουλή, να γιγαντώνεται «αλματωδώς» και να αναδεικνύεται, λόγω κρίσης και μνημονίων και κατάρρευσης των κομμάτων εξουσίας, σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, της πιο ταραχώδους δεκαετίας μετά την Μεταπολίτευση, που ήρθε να καταργήσει τα μνημόνια και να «κατατροπώσει» τις αγορές. Εκμεταλλευόμενο δηλαδή την οργή και την απογοήτευση του κόσμου από το «παλιό πολιτικό σύστημα», και πατώντας πάνω στο «κύμα» του αντιμνημονιακού κλίματος, βρέθηκε στα κυβερνητικά έδρανα να διαχειρίζεται ανεπαρκώς και επικινδύνως τις τύχες της χώρας μας, διχάζοντας την ελληνική κοινωνία, με την τοξικότητα που εξέπεμπε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, που ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που στράφηκε σε αυτό, προσδοκώντας κάτι καλύτερο απογοητεύτηκε, τόσο από την «πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς», όσο ακόμη περισσότερο από την αντιπολίτευση που άσκησε τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, και έτσι προέκυψε η εκλογική συντριβή και οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις που επακολούθησαν - και παρακολουθούμε αυτήν την περίοδο- μετά την αποχώρηση Τσίπρα και την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ένας «βραχίονας» του πολιτικού συστήματος της χώρας μας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε ...«ελεύθερη πτώση», και μάλιστα με επεισοδιακό τρόπο, εκ των πραγμάτων ανακατεύει την ...τράπουλα και ως εκ τούτου προκαλεί το ενδιαφέρον για το τι μέλλει γενέσθαι, τόσο στον συγκεκριμένο χώρο , όσο και γενικότερα στο υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο. Το αξιοπρόσεκτο ωστόσο είναι, ότι όπως εντυπωσιακά βρέθηκε από το 4% στο 36% και στην κυβέρνηση, το ίδιο εντυπωσιακά φαίνεται να βαδίζει προς μονοψήφια ποσοστά, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, μετά τις τάσεις φυγής μαζικά πρωτοκλασάτων στελεχών του, ακόμη και βουλευτών και κυρίως ενός μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων του, που φαίνεται να προσανατολίζεται, είτε προς άλλες επιλογές, είτε για το ...σπίτι του συμβάλλοντας στην περαιτέρω αύξηση της αποχής.  

Δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων στο συγκεκριμένο χώρο, με τη «στενή» και την «ευρεία» διάσταση του-για τους παραμένοντας στο ΣΥΡΙΖΑ και τους αποχωρήσαντες ή προς αναχώρηση από αυτόν-, αφού ακόμη ο χώρος βρίσκεται σε αναβρασμό και οι μετασεισμικές «δονήσεις» δεν έχουν καταλαγιάσει. Φαίνεται ωστόσο ότι ο κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια με τον Αλ. Τσίπρα αρχηγό, κλείνει οριστικά και με ...θόρυβο, με το παράδοξο ωστόσο, ότι αυτοί που κατέχουν πλέον τα «κλειδιά» του κόμματος, υπό τον Στ. Κασσελάκη, θέλουν να το αλλάξουν «συγκλίνοντας» προς το ...κέντρο και ας μην έχουν καμιά δίοδο προς αυτό, ενώ αυτοί που ήδη αποχώρησαν, το αντιλαμβάνονται ως στρατηγική επιλογή και διεκδικούν την παρακαταθήκη του! Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα «όνομα» - μια φίρμα σύμφωνα με την εμπορική έκφραση- που το πήρε ο Κασσελάκης για να την μεταλλάξει όπως αυτός και οι περί αυτόν νομίζουν, αλλά και μια «ιδέα» που την πήραν μαζί τους φεύγοντας οι διάφοροι που αποχώρησαν από αυτόν, αλλά ήταν και μια «εποχή», μέσα στην οποία «ανδρώθηκε και το όνομα και η ιδέα και που τώρα πλέον, μπαίνοντας σε μια κάποια κανονικότητα, έχει περάσει και μάλιστα ανεπιστρεπτή! Είναι πρόωρο να πούμε πως θα καλυφθεί το κενό που αφήνει, με την αποσύνθεσή του, ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλ. Τσίπρα, που μέχρι πρόσφατα με τον έναν ή άλλο τρόπο πρωταγωνιστούσε στα πολιτικά πράγματα του τόπου μας, ούτε έχει γίνει «καθαρό» πως σκέπτονται να γεμίσουν αυτό το κενό οι ...κληρονόμοι αυτού του πολιτικού εγχειρήματος, που βρέθηκε από το ναδίρ στο ζενίθ του πολιτικού σκηνικού και στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτός πάντως που δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα είναι ο Στ. Κασσελάκης, γιατί του δίνεται η δυνατότητα, με «όχημα» τον ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς τα ενοχλητικά «βαρίδια», με τις αναλύσεις «πουμαρό» όπως τους προσάπτει, που θα ήταν συνεχώς απέναντι του, να δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, δηλώνοντας με θράσος και έπαρση ότι αυτός μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη και ας μη προκύπτει αυτή η αυτοπεποίθησή του από πουθενά! Το εντυπωσιακό και το παράδοξο όμως δεν είναι τι λέει και κάνει ο Κασσελάκης, που σε τελική ανάλυση κέρδισε με το... σπαθί του στις εσωκομματικές διαδικασίες και δικαιολογείται σε ένα βαθμό να έχει τέτοια έπαρση, αλλά οι περί αυτόν, οι λεγόμενοι «νεοπροεδρικοί», που φαίνεται ότι γι αυτούς το πρωτεύον και μείζον ήταν το ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού τοπίου και όχι η ανασυγκρότηση του χώρου, μετά την οδυνηρή διπλή ήττα των εκλογών, δείχνουν να έχουν «άγνοια κινδύνου» για τις συνέπειες αυτής της αποσύνθεσης του χώρου. Προφανώς γι αυτούς ο Κασσελάκης ήταν το πρόσωπο για να κάνει την «βρώμικη» δουλειά, ενδεχομένως και για λογαριασμό όσων κρύβονται πίσω από αυτόν, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, μόνο που τέτοιοι λογαριασμοί γίνονται συνήθως «χωρίς τον ξενοδόχο» και όταν αποκαλυφθούν είναι πλέον πολύ αργά για επανορθώσεις! Αλλά και για τους αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα δεν είναι καθόλου «ρόδινα» και πάντως το εγχείρημα της δημιουργίας ενός νέου κομματικού οργανισμού, από την αρχή μόνο εύκολη και ανέφελη υπόθεση δεν είναι. Ξεκινούν ωστόσο με τη συγκρότηση μιας κοινοβουλευτικής ομάδας, που φαίνεται να είναι ενδεχομένως και το «πρόπλασμα» του νέου κόμματος, που θα δοκιμαστεί σε πρώτη φάση στις επικείμενες ευρωεκλογές, όπου θα φανεί και η εμβέλειά τους, έχοντας όμως και αρκετό χρόνο μπροστά τους μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, όπου θα φανεί και η θέση όλων στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό.  

Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία, με δεδομένη τη «ρευστότητα» που επικρατεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν προβλέπεται να καταλαγιάσει και μετά τις πρόσφατες αποχωρήσεις, διαμορφώνεται ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό, που παρόμοιό του δεν έχει ξαναϋπάρξει στη χώρα μας, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά. Από τη μια, το κυβερνών κόμμα να παραμένει η κυρίαρχη δύναμη του πολιτικού συστήματος και από εκεί και πέρα ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις τελευταίες αποχωρήσεις βουλευτών του κρατά οριακά τη θέση του αυτή, αφού πλέον διαθέτει μόλις τέσσερις(!) επιπλέον βουλευτές από το τρίτο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα, το ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν στη περιδίνηση που έχει μπει ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει για πολύ σε αυτήν τη θέση, όταν είναι δεδομένο ότι οι αναταράξεις θα έχουν συνέχεια. Όπως και να έχει πάντως οι ανακατατάξεις και η αλλαγή συσχετισμών στον λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς είναι γεγονός, μετά την φθίνουσα πορεία και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τις ανοδικές τάσεις - έστω και περιορισμένα- του ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να κάνει «όνειρα» και να ελπίζει να αναδειχθεί αυτό σε δεύτερο κόμμα, προσπερνώντας το ΣΥΡΙΖΑ, μετά από αρκετά χρόνια. Ωστόσο το γεγονός ότι παρά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και τα διαδραματιζόμενα στο χώρο αυτό, το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρνει , προς το παρόν τουλάχιστον, όπως προκύπτει από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, να ...τσιμπίσει κάτι παρά ελάχιστα, δείχνει ότι ο κόσμος που κινείται στον ευρύτερο αυτό χώρο είναι σε μεγάλη περισυλλογή και... ψάχνεται, πριν επιλέξει τι θα κάνει. Και η αντίδρασή του αυτή είναι φυσιολογική μετά τα όσα έχουν συμβεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο, αφού ακόμα το πολιτικό τοπίο έχει χαρακτηριστικά «κινούμενης άμμου» και οι όποιες μετακινήσεις χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Πάντως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θρυμματίζεται» και απομακρύνεται οριστικά προς τα κάτω, εμφανίζοντας εκ του λόγου αυτού το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση, δείχνει ότι οι ανακατατάξεις θα είναι άμεσες. Κατά τη γνώμη μας μια πρώτη σημαντική εικόνα για το υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο ενδεχομένως να προκύψει από τις κάλπες των ευρωεκλογών του προσεχούς Ιουνίου. Εως τότε, φαίνεται ότι θα υπάρξουν διεργασίες προκειμένου παλιοί και νέοι «παίχτες» να προετοιμαστούν εν όψει αυτής της εκλογικής αναμέτρησης που θα δείξει πολλά. Για παράδειγμα αν το ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να επωφεληθεί από το «σκορποχώρι» του ΣΥΡΙΖΑ, σταθεροποιούμενο στη δεύτερη θέση με ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό που να το δίνει ελπίδες σε πρώτη φάση ότι μπορεί να κοντράρει τον Κυρ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ οδεύοντας προς τις επόμενες εθνικές εκλογές. Προς το παρόν πάντως δεν είναι το ΠΑΣΟΚ και ο Ν. Ανδρουλάκης που ...τρέχει τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά κάποιοι άλλοι που έβαλαν το «χεράκι» τους και ξεμπέρδεψαν με τον βασικό αντίπαλο του στην αντιπολίτευση. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τον Κυρ. Μητσοτάκη που ξαναέδωσε ελπίδες στο ΠΑΣΟΚ, συντρίβοντας τον Αλ. Τσίπρα συνεχώς σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2019 και τον Στ. Κασσελάκη που μέσα σε δυο μήνες διέλυσε το ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε. Τώρα πλέον είναι στο χέρι του ΠΑΣΟΚ και του Ν. Ανδρουλάκη προσωπικά, να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που παρουσιάζεται και να δείξει αν πράγματι έχει τα «φόντα» να αναδειχθεί σε ηγέτης της αντιπολίτευσης. Αλλη ευκαιρία δεν θα έχει, όταν ήδη δυο προηγούμενες τις ...πέταξε στα αζήτητα, η πρώτη όταν αναδείχτηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και η δεύτερη μετά την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Μάϊο. Γι αυτό και οι επικείμενες ευρωεκλογές θεωρούνται καθοριστικές και ενδεικτικές για τη δυναμική που μπορεί να έχουν παλιές και νέες δυνάμεις στο πολιτικό σκηνικό και τα πρόσωπα που τις εκπροσωπούν. Θα φανεί αν ο Μητσοτάκης θα εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος ή αν θα εμφανιστούν και άλλοι παίχτες που μπορούν να αμφισβητήσουν αυτήν την απόλυτη κυριαρχία του στο σημερινό σκηνικό. Ιδωμεν!