Ας φανταστούμε πως εμείς ή το παιδί μας σπουδάζει στο εξωτερικό, ας πούμε στη Γαλλία. Βρίσκεται σε μια βιβλιοθήκη και μελετάει, ενώ ξαφνικά μπαίνει μια ομάδα Γάλλων και απαιτεί με τη βία από το παιδί μας να βγει από τη βιβλιοθήκη αμέσως γιατί η βιβλιοθήκη είναι γαλλική.

Πώς θα μας φαινόταν; Πώς θα νιώθαμε; Υπήρξα μάρτυρας του κάτωθι περιστατικού. Μια ο μάδα από νεαρούς Βούλγαρους ψάρευε ήσυχα σε περιοχή βόρεια του νησιού, σε μέρος όπου ο χώρος είναι περιορισμένος. Ξάφνου έρχεται μια παρέα «Ελλήνων» και απαιτεί από τους νεαρούς να φύγουν αμέσως από το μέρος εκείνο για να ψαρέψουν οι ίδιοι. Με πολύ άσχημη συμπεριφορά, βρισιές και σπρωξιές, κουβέντες του είδους: «Να πάτε στη Βουλγαρία να ψαρέψετε» κ.τ.λ..
Από αυτήν τη σελίδα καταδικάζουμε έντονα τέτοια φαινόμενα. Ντρεπόμαστε που συμπατριώτες μας δείχνουν τέτοιο χαρακτήρα, έλλειψη ανθρωπιάς και καλλιέργειας. Οι «φίλοι» μας αυτοί θα ήθελα να δω πώς θα ένιωθαν αν κάποτε ξενιτευτούν και τους κάνουν το ίδιο κάπου, στην Αυστραλία, στην Αμερική. Θα νιώσουν ταπεινωμένοι και λυπημένοι, οργισμένοι και αδικημένοι. Η ανθρωπιά και ο ρατσισμός δεν κρύβονται ούτε στο ψάρεμα. Ετούτη τη χώρα, τη χώρα που θεοποίησε την έννοια της φιλοξενίας, δεν την τιμάμε έτσι. Υπάρχει μπόλικη θάλασσα και μπόλικος ουρανός για όλους. Μόνο που η καρδιά μας είναι στενή και μίζερη, το μυαλό μας θολό και η ανατροφή μας λειψή. Την τεχνική του αφρωτού στα βασικά μού τη δίδαξε ένας πιτσιρικάς Αλβανός από το Μόλυβο, ο οποίος έκανε θραύση στα μελανούρια και είμαι περήφανος για αυτό.
Από τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς ψαράδες δεν έχω παρά ένα παράπονο και τους το απευθύνω από εδώ: είναι παράνομο και απαράδεκτο να ψαρεύουν ερασιτεχνικά και να εμπορεύονται τα ψάρια το άλλο πρωί. Δε δικαιολογείται το ότι το κάνουν «για ένα μεροκάματο», είναι ερασιτέχνες, απαγορεύεται να πουλούν τα ψάρια που πιάνουν και τέρμα. Αν το σέβονται αυτό, η δική μου πατρίδα, που είναι η πατρίδα και των παιδιών τους, έχει ανοιχτές τις αγκαλιές της σε όλους. Γιατί Ελλάδα σημαίνει πολιτισμός, κι ας το ξεχνάμε.