Ένας αγροτικός δρόμος έρχεται προς τα μέσα, λοξά, προς τα ΝΑ, ακολουθώντας τους πρόποδες των λόφων. Αριστερά του απλώνεται πεδινός ελαιώνας και μετά τα περιβόλια. Η κεραμική σ’ αυτήν την έκταση είναι διάσπαρτη και άφθονη, ξεκινώντας από την Κλασσική-Ελληνορωμαϊκή περίοδο και καταλήγοντας στην Υστεροβυζαντινή. Ενώ για εκατό περίπου μέτρα ο δρόμος συνοδεύει από δεξιά τον λόφο, η πεδιάδα ξαφνικά εισχωρεί βαθειά, σχηματίζοντας μια επίπεδη έκταση που περιβάλλεται ημικυκλικά από τα υψώματα, τα οποία στο νότιο σκέλος του πέταλου που σχηματίζουν φέρνουν στις κορυφές τους απότομους βράχους από καφετί σχιστόλιθο. Οι ντόπιοι τις ονομάζουν «Κορακόπετρες» (39^ο 05.6996-26^ο 46.9452). Αυτό το πεδινό «πέταλο» το διασχίζει στο μέσον ένα μικρό ρυάκι. Δεξιά και αριστερά του, τα κτήματα είναι γεμάτα από τα απομεινάρια του παλιού οικισμού. Τα περισσότερα βρίσκονται στο μεγάλο κτήμα, δεξιά στο δρόμο, και πυκνώνουν πολύ στο βάθος του τόξου, δίπλα στους πρόποδες του λόφου. Χοντρά τούβλα και κεραμίδια της Βυζαντινής και μεταγενέστερης εποχής, μαζί με κάτι όστρακα από πρόχειρα, άβαφα αγγεία, φαίνονται παντού, στην επιφάνεια και χωμένα στο χώμα. Τα απομεινάρια του παλαιοχριστιανικού ναού βρίσκονται λίγο πιο πάνω. Στη μέσα πλαγιά του λόφου, που περιβάλει από βόρεια την μικρή πεδιάδα, και πάνω από το τμήμα της όπου τα όστρακα και τα κεραμίδια πυκνώνουν, βρίσκεται το πολύ παλιό εκκλησάκι του Αι - Γιώργη του «πίσω». (39^ο 06.2022-26^ο 46.3743). Την παλαιότητα του κτίσματος φανέρωνε το 1987, η διπλή σειρά από λοξά τοποθετημένα τούβλα κάτω από τη σκεπή του, που είναι διακοσμητικό στοιχείο των νεοκλασικών κτισμάτων του 19ου αιώνα. Ένα μεγάλο κυπαρίσσι το σκιάζει και πάνω του ήταν εντοιχισμένα τα αρχιτεκτονικά μέλη ενός παλαιοχριστιανικού ναού (Σχ. 31). Έτσι πάνω από την πόρτα του βρίσκονταν ένα κομμάτι μάρμαρο με σταυρό και ένας πεσσός με το γνωστό ορθογώνιο σχέδιο της χριστιανικής διακοσμητικής. Μέσα στο ιερό, στην ΒΑ γωνιά στέκεται επάνω σε αράβδωτη κολώνα επίθημα του παλιού ναού. Τέλος στον ανατολικό εξωτερικό τοίχο, επάνω από την κόγχη του ιερού ήταν εντοιχισμένο ένα μικρό κομμάτι μάρμαρο με ανάγλυφο σχέδιο κύκλων, πιθανότατα από θωράκιο του παλαιοχριστιανικού ιερού.

Αυτή η πλαγιά, προς τα νότια της εκκλησίτσας είναι γεμάτη από νερά που αναβλύζουν από τέσσερεις ή πέντε μάννες και γεμίζουν δεξαμενές (μεγάλες χαβούζες) που πότιζαν παλιά το ευφορώτατο αυτό μέρος. Το μεγάλο αυτό κτήμα έχει το όνομα «Χιντριλέζι». Πήρε το όνομά του από την λατρεία του Αι Γιώργη, με την συμμετοχή των Μουσουλμάνων, στην γιορτή του Hidrellez, στην παγανιστική τελετή του αφιερώματος των σφαγίων, της ευλογίας των καρπών στην ανοιξιάτικη γη, στις 23 του Απρίλη. Έτσι εδώ, μοναδικότητα στο νησί, αυτή η παμπάλαια τελετουργία στον Αι Γιώργη, κληροδότησε το τοπωνύμιο, στο τσιφλίκι των Βρανάδων. Τα πεδινά κτήματα καλούνται «Γούφια». Ίσως να προέρχεται από τη λέξη «βακούφια» και να υποδηλώνει μοναστηριακή περιουσία.

Στην Γέρα, μια ακόμα παγανιστική λατρεία του Αι Γιώργη, υπήρχε στο κτήμα του Αυγουστίδη, επάνω από την Αγία Μαρίνα του Παππάδου. Εδώ μια «Τρυπημένη Πέτρα», μια «ζουρότρυπα» αφιερωμένη στον Αι Γιώργη, εκτελούσε χρέη «θεραπείας σε όσους την διέρχονταν» Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Βρέθηκαν οθωμανικά νομίσματα και σπασμένα πήλινα για την αφιέρωση λαδιού. Μια γιορτή του Hidrillez, που εδώ δεν άφησε το αποτύπωμα της στο τοπωνύμιο.

το κυπαρίσσι

του Αι Γιώργη του Χιντριλέ

παμπάλαια εκκλησιά

με μέλη Παλαιοχριστιανικής

θωράκια, πεσσούς ,επίκρανα, κίονες

Η «τρυπημένη πέτρα»

με άλλο ένα Αι Γιώργη «Χιντριλέ»