Η υπόθεση της αντίδρασης της Εκκλησίας για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την παρόμοια περίπτωση με το θέμα των ταυτοτήτων, πριν 24 περίπου χρόνια, όταν τότε η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας υπό τον αείμνηστο Χριστόδουλο την είχε «σηκώσει» ψηλά, διοργανώνοντας συλλαλητήρια και αφήνοντας αιχμές κατά πολιτικών που πήραν θέση υπέρ των νέων ταυτοτήτων, χαρακτηρίζοντας τους «ανεπιθύμητους», όπως... καλή ώρα και στις μέρες μας, για εκείνους τους βουλευτές που ψήφισαν το γάμο των ομόφυλων. Στη μνήμη μας ήρθε η τότε, εν έτη 2000, αντίδραση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Λέσβου, που κήρυξε ανεπιθύμητο από κάθε θρησκευτική τελετή τον τότε υπουργό Αιγαίου -τότε ακόμη υφίστατο το Υπ. Αιγαίου στη Μυτιλήνη- Νίκο Σηφουνάκη, με αφορμή τις θέσεις που διατύπωσε για το θέμα των νέων ταυτοτήτων που προωθούσε η κυβέρνηση Σημίτη. Στην ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα τότε ο Σύνδεσμος Κληρικών Λέσβου, άφηνε αιχμές λέγοντας: «οψόμεθα εις την κάλπην το 2004, ή ίσως νωρίτερα»! Ευθείες βολές, που φαίνεται να επαναλαμβάνονται και σήμερα κατά εκείνων των πολιτικών που δεν εισάκουσαν τις προτροπές της ιεραρχίας. Για την ιστορία, της τότε υπόθεσης, αξίζει να θυμίσουμε ότι πρόεδρος του Συνδέσμου Κληρικών Λέσβου ήταν ο τότε Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής, νυν Μητροπολίτης Ιμβρου και Τενέδου, που ήταν «λάβρος» κατά του Σηφουνάκη, αλλά προς τιμή του, ζήτησε συγγνώμη έναν χρόνο μετά, το 2001, από τον ίδιο μιλώντας στην πλατεία του Πλωμαρίου  γιατί τον είχε χαρακτηρίσει ανεπιθύμητο στην εκκλησία, με αφορμή την επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Λέσβο και ενώ τότε σοβούσε η «κόντρα» Βαρθολομαίου-Χριστόδουλου για το θέμα των Μητροπόλεων των λεγόμενων «Νέων Χωρών». Δεν ξέρουμε αν η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας θα επανεξετάσει τη στάση της και θα περιοριστεί στα του ...οίκου της, αφήνοντας την πολιτεία διά των εκπροσώπων της να νομοθετεί. Σε τελική ανάλυση δεν έχουν θέση στην Εκκλησία τα μίση και η διχόνοια, αλλά ο σεβασμός και η κατανόηση! Και δεν μπορεί να λειτουργεί «εν θερμώ» για άλλη μια φορά γιατί δεν πέρασε το δικό της, όταν είναι γνωστό ότι η ιστορία μόνο ως ...φάρσα επαναλαμβάνεται και στους καιρούς που ζούμε μόνο για «φάρσες» δεν είμαστε!