Tις προκλήσεις από την αλματώδη αύξηση της τιμής του ελαιόλαδου για τους παραγωγούς στη χώρα μας, αλλά και τις ευκαιρίες που αυτή κρύβει, παρουσιάζουν σε άρθρο τους οι Financial Times. Ο αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής στο ελαιόλαδο, που αποτελεί βασικό συστατικό της ελληνικής ζωής από την αρχαιότητα, είναι εμφανής σε ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου, όπου την τελευταία διετία έχει περιοριστεί η παραγωγή, μη εξαιρουμένης και του νησιού μας , που συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες ελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας μας. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτοξευτούν οι τιμές του χύμα ελαιόλαδου -του «υγρού χρυσού», όπως το περιγράφει ο Όμηρος- και να διπλασιαστούν μέσα σε έναν χρόνο, γεγονός που δεν μπορεί να περάσει στο ...ντούκου και για τους Λέσβιους ελαιοπαραγωγούς που πρέπει επιτέλους πολύ σοβαρά να δουν τα προβλήματα που παρουσιάζει ο λεσβιακός ελαιώνας τα τελευταία χρόνια , με πιο σοβαρό αυτό της ακαρπίας.  

Η κρίση στις αγορές του ελαιολάδου, με την αύξηση της τιμής του λαδιού λόγω της κλιματικής αλλαγής έχει και μια θετική πλευρά για την Ελλάδα, αλλά και για τη Λέσβο ειδικά : η αύξηση της αξίας του ελαιόλαδου ωθεί επιχειρηματίες να το διαθέτουν στις ξένες αγορές ως προϊόν πολυτελείας, αντί να αφήνουν γνωστότερες ισπανικές και ιταλικές μάρκες να επωφελούνται από τις αγορές μεγάλων ποσοτήτων του υψηλής ποιότητας ελληνικού ελαιόλαδου. Η Ελλάδα είναι ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο και παραδοσιακά πουλάει χύμα ελαιόλαδο υψηλής ποιότητας στους μεγαλύτερους ανταγωνιστές της, στην Ισπανία και στην Ιταλία, οι οποίες το εμφιαλώνουν και το πωλούν στους καταναλωτές ανά την υφήλιο. Και στο εσωτερικό, οι Έλληνες αποκτούν μέσω μιας αφορολόγητης, άτυπης αγοράς αξίας μισού δισ. ευρώ τη μεγαλύτερη ποσότητα του δικού τους οικιακού ελαιόλαδου, που υποβάλλεται συνήθως σε περιορισμένο ποιοτικό έλεγχο και διατίθεται σε φιάλες χωρίς ετικέτα, τενεκέδες ή πλαστικά δοχεία από συγγενείς ή φίλους που διαθέτουν κάποιον ελαιώνα. Τέτοιες πωλήσεις αποτελούν πλέον αντικείμενο διαπραγμάτευσης μέσα από πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Ολες αυτές οι εξελίξεις εκ των πραγμάτων θα πρέπει να διαφοροποιήσουν και την προσέγγιση των ελαιοπαραγωγών και στον λεσβιακό ελαιώνα, που σε μεγάλο βαθμό «πληρώνει» την εγκατάλειψη, ενώ θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πλουτοπαραγωγική πηγή , όπως στο παρελθόν, που έθρεψε γενιές ολόκληρες και ήταν το βασικό εισόδημα του νησιού μας. Να πεδίον δόξης λαμπρόν για να ασχοληθούν σοβαρά και σε βάθος όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και η επιστημονική κοινότητα που έχει λόγο για τις αναγκαίες παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν. Προς το παρόν, πέρα από τις εξαιρετικές μεμονωμένες επιχειρηματικές δράσεις γύρω από το ελαιόλαδο, η μόνη ενασχόληση στο νησί αφορά τη δακοκτονία και αυτό είναι το δυστύχημα...δυστυχώς!