Παρακολουθώντας την εκπομπή ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ της ΕΡΤ1, άκουσα κάποια πράγματα για την γραφειοκρατία, που τα ήξερα έτσι κι αλλιώς, αλλά μου έφεραν στο νου δυο τραγικές, πραγματικά, περιπτώσεις γραφειοκρατίας που αφορούν τον ΔΗΜΟ ΛΕΣΒΟΥ, στην ουσία βέβαια Μυτιλήνης, που αδρανοποιούν και τις οικονομικές δραστηριότητες. Εν γνώσει τους.

Το 2015 τρία αδέλφια αποφάσισαν να πουλήσουν ένα οικόπεδό τους, που είχε ενταχθεί στο σχέδιο πόλεως Πλωμαρίου. Λόγω της σχετικής επιταγής του νόμου ζήτησαν από τον Δήμο να λάβουν πιστοποιητικό ότι δεν έχουν οικονομική υποχρέωση λόγω αυτής της ένταξης.

Η Διεύθυνση δόμησης του Δήμου απάντησε ότι υπήρχε οφειλή, η οποία όμως ουδέποτε γνωστοποιήθηκε στους οφειλέτες. Λόγω του ότι και οι τρεις υποψήφιοι πωλητές είναι δικηγόροι, γνωστοποίησαν εγγράφως στην αρμόδια υπηρεσία ότι και αν πράγματι υπήρχε οφειλή, αυτή είχε παραγραφεί γιατί είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που έπρεπε να τους γνωστοποιηθεί η υποχρέωσή τους.

Λόγω της αμετακίνητης θέσης της υπηρεσίας, οι πωλητές-πολίτες, αναγκάσθηκαν να καταβάλουν το ποσό της οφειλής τους (24.000 ευρώ) προκειμένου να γίνει το συμβόλαιο και προσέφυγαν στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Μυτιλήνης, που στα τέλη του 2017, με τρεις αποφάσεις του δικαίωσε τους ενάγοντες ακυρώνοντας τις πράξεις επιβολής εισφορών, που εξέδωσε ο Δήμος.

Ύστερα απ’ αυτό και μετά την μη άσκηση ενδίκων μέσων από τον Δήμο, οπότε οι αποφάσεις κατέστησαν αμετάκλητες οι τρεις υπέβαλαν αιτήσεις ζητώντας να τους επιστραφούν τα ποσά που, χωρίς να υποχρεούνται, κατέβαλαν.

Οι αιτήσεις υποβλήθηκαν στα μέσα Μαρτίου του 2018, αλλά απάντηση δεν έχει δοθεί ακόμα γιατί η αρμόδια υπηρεσία, που πολύ πρόθυμα είχε εισπράξει τις 24.000 ευρώ το 2015, δυστροπεί τώρα και κωλυσιεργεί προσφεύγοντας στα φώτα της νομικής υπηρεσίας, εκείνης δηλαδή της υπηρεσίας που γνωμάτευσε να μη γίνουν εφέσεις κατά των αποφάσεων του Διοικητικού Πρωτοδικείου Μυτιλήνης, οι οποίες μετά από αυτό κατέστησαν αμετάκλητες.

Η άλλη τραγική περίπτωση όχι μόνο γραφειοκρατικής αγκύλωσης, αλλά και υπηρεσιακής ανεπάρκειας είναι η ακόλουθη.

Τρία αδέρφια πάλι, κληρονόμησαν το 2014 ένα μικρό οικόπεδο από την μητέρα τους, της οποίας ένα μεγάλο ελαιόκτημα τριάμιση (3,5) στρεμμάτων απαλλοτριώθηκε χάριν της πολεοδόμησης και ως αντίτιμο, της παραχωρήθηκε και αυτό πέραν της αποζημίωσης.

Με βάση την ίδια διαδικασία ζήτησαν από τον Δήμο πιστοποιητικό ότι δεν οφείλουν εισφορά, για να λάβουν την απάντηση ότι οφείλουν, χωρίς αυτή ούτε να έχει γνωστοποιηθεί ποτέ, ούτε στην αποβιώσασα μητέρα τους (από το 2000) ούτε σ’ αυτούς, αλλά ούτε και να προσδιορίζεται τώρα για να πράξουν αναλόγως. Στην ένστασή τους ότι η οφειλή αυτή εφόσον δεν τους έχει γνωστοποιηθεί έχει παραγραφεί η απάντηση της Διεύθυνσης Δόμησης είναι αρνητική, χωρίς όμως να προχωρεί σε επίλυση του θέματος, έστω κοινοποιώντας τώρα, πράξη επιβολής εισφοράς. Έτσι η υπόθεση παραμένει σε εκκρεμότητα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να μεταβιβάσουν το ακίνητο, ενώ υπάρχει καταρτισμένο προσύμφωνο, το δημόσιο δεν εισπράττει τα δικαιώματά του και η αγοραπωλησία δεν μπορεί να προχωρήσει, κινδυνεύοντας να ακυρωθεί.

Ύστερα απ’ αυτή την ηθελημένη αδράνεια των υπηρεσιών του Δήμου Λέσβου οι πολίτες έχουν καταφύγει στον Συνήγορο του Πολίτη, αναμένοντας την δικαίωσή τους, αλλά και την επιβολή από τις αρμόδιες υπηρεσίες των προστίμων που προβλέπονται από το νόμο, τόσο σε βάρος του Δήμου, όσο και εις βάρος των υπαλλήλων που (δεν) χειρίζονται τις υποθέσεις όπως εκ του νόμου οφείλουν.