«Ετούτο ‘δώ το μπάχαλο, κακιά σκουριά μαζεύει», θα μπορούσε κάποιος να παραποιήσει, ασχημονώντας, ένα από τα «Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» του Γ. Ρίτσου. Ή -κατ’ αντιδιαστολή- να θυμηθεί τη δημώδη ευχή «Να’ μουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλους τους μήνες κόκορας και γάτος το Γενάρη»: κάτι σαν «Τσίπρας», δηλαδή. Με άλλα απλά λόγια, η υπέρτατη φαντασίωση του Υπαρκτού Ελλαδισμού καθότι και τα δύο προηγούμενα -καίτοι αντιθετικά- χωράνε και συγκροτούν τη σημερινή παραζάλη μας.

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι ακριβώς το ζήτημα που συνταράσσει συθέμελα το ελληνικό «είναι» μας, τούτες τις ημέρες: η Συμφωνία των Πρεσπών ή οι καθαυτό «Πρεσπαδόροι»; Συνυπάρχουν όψεις του δημόσιου Λόγου, τόσο ασύμβατες μεταξύ τους, τόσο έωλες και φαντασιακές, που αφοπλίζουν κάθε απόπειρα μου να αντιληφθώ την έσχατη ουσία του τρέχοντος χαμού. Δείτε:

- υπάρχει μια πολυετής κατάσταση ιδιάζουσας κολακείας, με έντονη χρήση του κτητικού «Μας», προς ο,τιδήποτε το Βορειο-Ελλαδικό: η Μακεδονία «Μας», η Θεσσαλονίκη «Μας», ο «Μ-ΠΑΟΚ Μας», «το Αθηνοκεντρικό Κράτος», κ.ο.κ. Ακόμα και τα διαφημιστικά τρέιλερς του ψυχαγωγικού τηλεοπτικού σταθμού «Μακεδονία» με το λογότυπο «m» -τον οποίο παρακολουθώ ανελλιπώς για τις σειρές του- λένε: «Μακεδονία μας. Δεν το διαπραγματεύομαι»! Έξυπνο σλόγκαν, με σαφείς υποσυνείδητες αναφορές στο εθνικό θέμα. Έχει κατασκευασθεί και ευημερεί πολιτικά μια ολόκληρη φουρνιά/ομάδα «επαγγελματιών» της συμπλεγματικής Θεσσαλονικιώτικης ταυτότητας. Θα ’πρεπε να μας απασχολεί τούτη η εννοιολογική παρεκτροπή. Καθότι καταλήγει στο να δούμε Δωδεκανήσιο ΣΥΡΙΖΑίο βουλευτή να «ζηλεύει» τους Μακεδόνες για τις Πρέσπες… Νεράκι πήγαινε η Γλώσσα του κ. Καματερού επί του θέματος, οποία ατυχής συμβολική έκπτωση…

- αντιστοίχως και αντιθέτως, σκέπτομαι τους παιδικούς κολλητούς φίλους των παιδιών μου, που σπούδασαν ή σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο «της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους» κατά τη Συμφωνία των Πρεσπών, άλλως το ΠΑΜΑΚ ή Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ως ταυτοποιείται εννοιολογικά πλέον το Ίδρυμα τους. Από την άλλη, σκέφτομαι την κόρη μου που σπουδάζει στο ΑΠΘ, «Αριστοτέλειο» λεγόμενο με αναφορά στον αιώνιο Ιδρυτή του Ορθολογισμού, με παράδοξο έμβλημα τον «Άγιο Δημήτριο»! Σε επίπεδο εννοιών και συμβολισμών πρόκειται πράγματι για αυτό που διεθνώς ονομάζεται «Μακεδονική σαλάτα», είτε αυτό είναι το μείγμα ψιλοκομμένων λαχανικών με μαγιονέζα είτε, σε εκδοχή επιδόρπιου, η «φρουτοσαλάτα»!

Αλήθεια, στο σημερινό σκηνικό, χωράει η έγερση απλών τεχνικών ερωτημάτων ως προς τη Συμφωνία των Πρεσπών του τύπου: «οι κάτοικοι/πολίτες της Νέας Ζηλανδίας ή της Νότιας Αφρικής ονομάζονται απλώς Ζηλανδοί ή Αφρικανοί, αντιστοίχως»; Οι Αμερικανοί στα διαβατήρια τους φέρονται ως «πολίτες των ΗΠΑ» ή ως «ΗΠολίτες»; Γιατί τούτο δε συμβαίνει και στην παρούσα Συμφωνία; Ο Κατάλογος είναι μακρύτατος, δυσεπίλυτος και σταχυολογικά κωμικός.

Και τούτο διότι η παρούσα μείζων διελκυστίνδα είναι μια πολιτική Σκηνοθεσία παλαιών απωθημένων, έως κι έναν αιώνα πίσω. Μια Σκηνοθεσία κρατικής Ενοχής, διαπραγματευτικής Μεταμέλειας και οριστικής υπογράμμισης της νέας διεθνούς κωλοτούμπας του Τσίπρα. Είναι αλήθεια ότι για όποιους εξ Ημών είχαν μιαν όποια λειτουργία στο διεθνή χώρο, το θέμα της «Μακεδονίας» ήταν συνεχής ενόχληση και προστριβή· ουδείς, καλοπροαίρετος ή κακοπροαίρετος, αντιλαμβανόταν/κατανοούσε το ζήτημα του ονόματος. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάς κατανάλωνε τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο επί ανύπαρκτου θέματος για τους Τρίτους. Είναι επίσης Αλήθεια ότι η Τσιπραϊκή επιχειρηματολογία συνίσταται στο ότι «και φθηνά τη γλυτώσαμε», με όλα αυτά τα ποσοστά «επιτυχίας» που διατρανώνονται αυτές τις ημέρες…

Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία! Σημασία έχουν τα πολιτικά/κομματικά ανταλλάγματα που θα προσφέρει ο Τραμπ στον Alexis: λόγια θερμά και κινήσεις εντυπωσιασμού αναμένονται, από επισκέψεις στην Ουάσινγκτον έως υποψηφιότητες για Νόμπελ. Κινήσεις θετικές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά τη δημοσιονομική βόμβα που καραδοκεί να διαλύσει όλες τις θυσίες μας, ως πολίτες, 10 χρόνια τώρα. Άλλωστε, μια από τις δουλειές της Τράπεζας Rothschild είναι να την προωθήσει, μαζί με τον Νετανιάχου και τις σχετικές οργανώσεις.

Σημασία έχει η «νέα» απίστευτη κατασκευή εικόνας του Αλέξη ως φωνή -και ηγέτης του μετώπου- της Λογικής, του αντι-λαϊκισμού, της σύνεσης, της μετριοπάθειας. Πρόκειται για το ανώτατο επίπεδο απάτης που έχει αντιμετωπίσει ο τόπος, από εποχής Αλκιβιάδη.

Παρ’ όλα αυτά, συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που επιθυμούν την απαλοιφή τυπικών εθνικών ζητημάτων από την Ημερήσια Διάταξη δεσμεύσεων στην εξωτερική πολιτική - ή έστω περιγραφή καθαρών προβλημάτων προς αντιμετώπιση έναντι σαπισμένων αιτιάσεων όπου είμαστε χαμένοι από χέρι: π.χ. τί θα κάνουμε όταν η Τουρκία φτιάξει στρατιωτική βάση στα Σκόπια, καθότι το θεωρώ βέβαιο! Αρνούμαι αυτήν την αριστερή μεταμέλεια ή ενοχή ή ανάδυση εμφυλιο-πολεμικών φαντασιώσεων, όπως σαφέστατα αναδεικνύει κάθε αγράμματος ΣΥΡΙΖΑίος που ανεβαίνει στο Βήμα της Βουλής -πού διάολε τους βρήκαν όλους τούτους, απορία ασίγαστος! Κι όμως, σε δημοψήφισμα θα ψήφιζα υπέρ της Συμφωνίας…

Ατυχώς, η κυνική σκηνοθεσία Τσίπρα παραπέμπει - κι αυτή είναι η επιτυχία της- στο ότι ένα «ΝΑΙ» μπορεί να συνυπάρξει με ένα «ΟΧΙ» στον οπορτουνισμό και στην άνοστη «προοδευτική» μακεδονική σος που προσφέρει.