Το εν επικεφαλίδι θέμα αφορά, επί το γαλλικόν, κυριολεκτικά τους θιασώτες της μαγειρικής και γκουρμεδιάρηδες, και μεταφορικά τους ποδοσφαιρόφιλους.

Στα τέλη του 18^ου αιώνα οι περί την γαλλική μαγειρική ασχολούμενοι έφκιαξαν έναν τίτλο ποικιλιακής σαλάτας με το όνομα «Macedoinedelegumes» δηλαδή «μακεδονική σαλάτα» λαχανικών, γιατί υπάρχει και φρούτων.

Η σαλάτα αυτή είναι γνωστή ως περιέχουσα πολλά λαχανικά διαφορετικών χρωμάτων και γεύσεων.

Ο τίτλος αυτός σήμερα υπό το βάρος των διεθνών εξελίξεων μπορεί για μας τους Έλληνες να προκαλεί μια εθνική δυσθυμία, ωστόσο αυτοί που τον πολιτογράφησαν λέγεται ότι αντέγραψαν τις πολλές και διαφορετικές εθνότητες της Μακεδονικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ίσως και την μέχρι σήμερα υφιστάμενη εθνολογική πανσπερμία των Βαλκανίων.

Σκέφτομαι ότι αυτή η σαλάτα προσιδιάζει κάλλιστα στη φυσιογνωμία και το περιεχόμενο των σημερινών ποδοσφαιρικών ομάδων.

«Madedoinedefootballeurs» λοιπόν.

Τοθέμα έχει φτάσει πλέον στα όρια της πρόκλησης και της αποστροφής.

Όλες οι ομάδες των δύο μεγάλων κατηγοριών μοιάζουν με πολύχρωμες σαλάτες παικτών από όλο τον κόσμο, που μέσα τους -ευτυχώς ή δυστυχώς- υπάρχουν και ελάχιστοι Έλληνες.

Ξανθοί, κίτρινοι, μελαμψοί, κατάμαυροι πίσσα, καστανόφαιοι όλων των εθνών και όλων των θρησκευτικών δογμάτων του γνωστού κόσμου.

Με θλίψη βλέπει σήμερα ο θεατής ένα πολύχρωμο ασκέρι να συνεννοείται στοιχειωδώς με κάποια ξεροτρόχαλα (τύπου pidgin) Αγγλικά και να κλοτσάει την μπάλα, ο θεατής αυτός που ανέκαθεν πίστευε ότι το ποδόσφαιρο και τα συναφή αθλήματα είναι αγώνες τιμής και προπαντός αγώνες φυλής και όχι αγώνες διασκεδασμένων εκατομμυρίων.

Μου αρέσει που γανύμεθα και επαιρόμαστε να δίνουμε στις ομάδες μας ονόματα αρχαίων θεών και ηρώων.

Θα τρίζουν τα κόκαλα του θεού Άρη, του ημίθεου Ηρακλή, του ολυμπιονίκη Διαγόρα και τόσων άλλων, που αναγκάστηκαν να εκπροσωπούν βαρβάρους και μη …

Και όμως έχουμε ξεχάσει τους μεγαλειώδεις αρχαίους ολυμπιακούς αγώνες στους οποίους ήταν νόμος να μη συμμετέχουν βάρβαροι, δηλαδή μη ομιλούντες την ελληνική γλώσσα.

Κάθε χρόνο σήμερα οι επιτετραμμένοι των ομάδων, ως άλλοι ματραμπάζηδες (λέξη τουρκική για τους ζωέμπορους, εκ της ελληνικής «μεταπράτης»!...) ξαμολιούνται στα πέρατα της οικουμένης και προσφέρουν σε ξένους υπέρογκα ποσά (αντί να τα δώσουν σε κάποιους Έλληνες), δημιουργώντας αυτές τις φιλόδοξες ποδοσφαιρικές «σαλάτες».

Θυμάμαι πέρσι σ’ ένα παιχνίδι του Άρη, αν δεν απατώμαι, έπαιξαν έντεκα (!) ξένοι.

Τι να χειροκροτήσεις; Ποιος εθνικός αέρας να φουσκώσει τα στήθια σου;

Είναι τώρα και κάποιοι αλλοδαποί που από συμφέρον ή από ευγνωμοσύνη με τα χρόνια πολιτογραφούνται Έλληνες και λέγονται «νατουραλιζέ». Άλλο αποικιοκρατικό κόλπο αυτό…

Ψάχνουν όλοι οι ποδοσφαιρικοί ατζέντηδες για διεθνή αστέρια. Το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζουν ένα κάποιο αγωνιστικό επίπεδο οι ελληνικές ομάδες, αλλά το εθνικό μας συγκρότημα -καίτοι απαρτίζεται κι αυτό και από περιπλανώμενους Έλληνες- να υστερεί, όπως υστερεί και η πριμοδότηση των ελληνοπαίδων που επιθυμούν να ασχοληθούν σοβαρά με το άθλημα.

Τα μεγάλα αθλητικά τζάκια και οι αχόρταγοι στοιχηματικοί μηχανισμοί είναι δυστυχώς πάνω από ιδεολογίες και εθνικά φρονήματα.

Όλοι οι φιλέλληνες Έλληνες συμφωνούν ότι η πολιτεία πρέπει να βρει τρόπο να ανεβάσει και τα κασέ των Ελλήνων παικτών και ταυτόχρονα να τονώσει το εθνικό αθλητικό φρόνημα.

Το πρώτο μέτρο θα ήταν να μπει ποσοστιαίο όριο στη συμμετοχή των ξένων παικτών στις ομάδες και να πριμοδοτούνται ανάλογα με το ποσοστό ελληνικής συμμετοχής, και το δεύτερο, να ελέγχει η εφορία τα οικονομικά αυτών των ομάδων, όπως κάνει σε κάθε ελληνική επιχείρηση, γιατί όντως πολλά εξ αυτών είναι άδηλα και κρύφια ….

Ίσως μάλιστα αυτή η ελληνοποίηση μαζί με την κάθαρση να μειώσουν και την οπαδική βία, που συνεχίζει να αφαιρεί ζωές και να καταστρέφει τον αθλητισμό.