Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές: ο πλούτος της γλώσσας μας επιτρέπει να σκεφτούμε πληρέστερα, να κατανοήσουμε επαρκώς το τί μας συμβαίνει. Κι όταν το ενεργό λεξιλόγιο περιορίζεται στις 300 λέξεις, από τις οποίες οι μισές είναι ύβρεις, πάμε ως κοπάδι πίσω στο μαντρί, ακολουθώντας τον συγκυριακό τράγο με τη μεγάλη κουδούνα, με το Γκέκα να φροντίζει μην ξεφύγει κανένας. Ωραία, βουκολική εικόνα «του βουνού και του λόγγου», χαμηλής νόησης όμως. Εφαρμόζοντας την στα ανιαρά τρέχοντα, καταλαβαίνουμε γιατί δεν μπορούμε ούτε να συλλάβουμε τα μεγάλα διακυβεύματα ούτε καν να συνεννοηθούμε. Πώς να συζητήσεις για τη νέα οικονομία, για τις κοινωνικές επιπτώσεις της τεχνολογίας, για τις ιδιωτικοποιήσεις, χωρίς γλώσσα; Δε γίνεται!

Τώρα που ο «νεο-φιλελευθερισμός γιαλαντζί», δηλαδή η κατά ΣΥΡΑΝΕΛ εκδοχή του, αρμενίζει πλησίστιος στις εντόπιες τρικυμίες -εν κρανίω, ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται, παρά το επίμονο και ψευδεπίγραφο πρωθυπουργικό αφήγημα. Ιδιοποιήσεις, όμως, δηλαδή καταχρηστική απόλαυση του δημόσιου χώρου -φυσικού και πολιτισμικού, των δημόσιων υπηρεσιών, των θεσμών και της διοίκησης, είναι πάγιο πρότυπο της στρεβλής γραφειοκρατίας και του πελατειακού Κράτους. Αυτές μας κατέστρεψαν, αυτές μάχονται για την επιβίωση τους, αυτές αρνείται στρατηγικά και ιδεολογικά να πατάξει η διακυβέρνηση Τσίπρα, καθώς μεγάλο τμήμα των φορέων τους αποτελεί μέρος του κομματικού της συστήματος.

Ιδιωτικοποίηση σημαίνει παροχή έργου και υπηρεσίας που δεν μπορεί ή δεν έχει λόγο να κάνει ένα δυτικό Κράτος, καθότι δεν είναι επιχειρηματίας. Αποστολή του, π.χ., είναι να φροντίζει για τη γενική ασφάλεια της χώρας και των πολιτών, να ορίζει το τί είναι ακριβώς αυτή, να υιοθετεί κανόνες και ρυθμίσεις, να ελέγχει και επιβάλλει την εφαρμογή τους, όχι όμως να φυλάει το σπίτι καθενός που νιώθει ανασφαλής. Για τα πρώτα, αρμόδια είναι η Δικαιοσύνη και η Αστυνομία, για το δεύτερο μια εταιρεία φύλαξης. Ιδιοποίηση, στο παράδειγμα αυτό, είναι η συνεχής αστυνόμευση των γηπέδων: οι ΠΑΕ, οι ΚΑΕ, κ.λπ., ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα, βγάζουν κέρδη από αυτήν, κι εγώ πληρώνω τα ΜΑΤ να φυλάνε την επιχείρηση του κάθε προέδρου ενός «ιστορικού συλλόγου» και του «λαού» του. Γιατί;

Ιδιοποίηση είναι η κατάχρηση του φυσικού δημόσιου χώρου: η αυθαίρετη δόμηση, αυτό το πολιτικό και περιβαλλοντικό μεταπολεμικό έγκλημα. Ιδιοποίηση μιας υπηρεσίας είναι η εγκαθίδρυση και διαιώνιση «δικαιώματος» ενός ιδιώτη επ’ αυτής, με καταστρατήγηση της ίσης ευκαιρίας άλλων να την παράσχουν, οικονομικότερα ή/και ποιοτικότερα: τα κυλικεία σε κάθε δημόσιο κτίριο ή χώρο, οι καντίνες στις παραλίες, η σίτιση, η στέγαση, η …, κ.λπ. Η χειρότερη και πλέον καταστροφική είναι η ιδιοποίηση της γραφειοκρατίας. Η γραφειοκρατία καθαυτό είναι εκδήλωση του ρυθμιστικού και επιτελικού ρόλου του Κράτους, χρήσιμη και απαραίτητη διεργασία. Η ιδιοποίηση της γραφειοκρατίας, δηλαδή η απόκρυψη παρανόμου συμπεριφοράς ή ανικανότητας δημόσιων υπηρεσιών και υπαλλήλων προκύπτει από την σύμμετρη ιδιοποίηση εκ μέρους των ελεγκτικών αρχών της ρύθμισης των ιδιωτικών ιδιοποιήσεων. Η Πολεοδομία, π.χ., όπως άπαντες δηλώνουν είναι άντρα διαφθοράς: τούτο σημαίνει ότι ο «διεφθαρμένος» ιδιοποιείται το δικαίωμα υπογραφής και ελέγχου μιας κανονιστικής πράξης. Πού το βλέπουμε αυτό; Παντού! Από τις υπηρεσίες υγείας έως τα γραφεία στρατολογίας. Η προστασία των ψευδο-«ιδίων» δικαιωμάτων και όχι της ιδιωτικής δραστηριότητας είναι ενίοτε πεδίο σκληρής δράσης, που στρέφεται προς το ποινικό έγκλημα, τη δημόσια ηθική δολοφονία όποιου ανθίσταται, το συντεχνιασμό και το στρεβλό συνδικαλισμό. Με άλλα λόγια, συγκροτεί την καθημερινότητα της πολιτικής δράσης και την καθήλωση της γλώσσας μας ώστε να μην καταλαβαίνουμε.

Είναι πλέον σαφές ότι ο Μαξισμός, δηλαδή η διακυβέρνηση Μαξίμου, στηρίζεται και προάγει τις ιδιοποιήσεις. Φτάνει στα όρια του όταν αρμόδιος Υπουργός στηρίζει τον πρόεδρο των ταξί εναντίον μιας υγιούς επιχείρησης επιλογής μεταφορέα που έχει το κακό να ζητά από τους πελάτες να αξιολογούν τις υπηρεσίες του. Και τα ξεπερνά όταν συγκεκριμένη ομάδα ιδιοποιείται το Πολυτεχνείο, απαγορεύοντας στο λαό να εκδηλώσει τις θέσεις του. Ο ΣΥΡΑΝΕΛ έχει φτάσει στα όρια της ούτως ή άλλως πλαστικής ιδεολογίας του.

Το μέγα στοίχημα για την Αντιπολίτευση είναι να «καθαρίσει» το κορυφαίο αυτό γνώρισμα της νέο-ελληνικής κακοδαιμονίας. Να το προτάξει στην πολιτική αντιπαράθεση. Και να φροντίσει για την εκρίζωση του: πρώτο και στρατηγικό ζήτημα, η ανάταξη της Παιδείας και του Πολιτισμού ως θεμελίωση της γλώσσας. Απαιτούνται χρόνια πολλά και σκληρές μάχες. Είναι όμως ο μόνος δρόμος.