Τώρα που άρχισαν όλοι οι πολιτικοί να ζητάνε συγγνώμη για λάθη και παραλήψεις, είναι ευκαιρία να θυμηθούν και μια μεγάλη συγγνώμη για το ότι δεν κατάφερε κανένας τους μέχρι σήμερα να εγκαθιδρύσει την περιβόητη (ανεξάρτητη) Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Πολλοί την εξήγγειλαν με καμάρι ιδίως μετά το 1981, αλλά κανείς δεν κατάφερε να της δώσει σάρκα και οστά, που σημαίνει θεσμική ανεξαρτησία και οικονομική αυτοδυναμία.

Τα αποτελέσματα είναι οικτρά.

Ζητιανεύουν οι Δήμοι και οι Περιφέρειες την κεντρική Διοίκηση για τα αυτονόητα, που και αυτά δεν υλοποιούνται, όπως είναι δρόμοι παντού χωρίς λακκούβες, όμορφα και άνετα πεζοδρόμια, βιολογικοί καθαρισμοί, βιομηχανική εκμετάλλευση αποβλήτων, επαρκείς χώροι στάθμευσης, δέντρα, λουλούδια και γενικά μια καλαισθησία ιδιωτικών και δημόσιων χώρων που τη λαχταράει το μάτι και το δικό μας και προπαντός των ξένων που μας βαθμολογούν και μας φωτογραφίζουν.

Η εικόνα είναι θλιβερή και σε κάποιες περιοχές παραπέμπει στον προ-προηγούμενο αιώνα.

Όλα βέβαια έχουν μια εξήγηση.

Οι τοπικοί άρχοντες και δημόσιοι λειτουργοί αφού δεν διαχειρίζονται τοπικούς προϋπολογισμούς είναι αδρανείς και ανεύθυνοι.

Κανείς στην Ελλάδα δεν λογοδοτεί.

Ο έλεγχος, μια πανάρχαια λέξη αγνώστου ετύμου, λέξη που προσδιορίζει μια διαδικασία έρευνας, κατηγορίας έως και καταισχύνης για κακώς πεπραγμένα, είναι πράγμα άγνωστο στις ξεχαρβαλωμένες δημοκρατίες.

Οι φόροι μαζεύονται από όλη την επικράτεια, αλλά τους τρώει το αθηναϊκό γκουβέρνο, το ξεχειλωμένο οργανόγραμμα και κάποια μεγάλα έργα βιτρίνας.

Μια οικονομική αυτοτέλεια των Δήμων θα μπορούσε να καλύψει τις τοπικές ανάγκες, να ελεγχθούν καλύτερα οι πόροι, να αναβαθμιστούν οι τοπικές υπηρεσίες και οι τεχνικές τους δυνατότητες και να υπάρξει προς τούτοις και μια άμιλλα ανάμεσα σε γειτονικούς Δήμους και Περιφέρειες.

Το κράτος πρέπει να εμπιστευθεί τους πολίτες του μέχρι τις εσχατιές της χώρας.

Όπως η πραγματική Τέχνη «ξεφορτώνει» λόγο, έτσι και η πραγματική διοίκηση πρέπει να εκχωρεί εξουσία.

Η Αμερική παραμένει πρωταγωνίστρια του κόσμου γιατί ήδη από την Επανάστασή της καθιέρωσε ανθεκτικούς θεσμούς, αντιγράφοντας μάλιστα την αρχαία ελληνική ιστορία!

Θέσπισε διοικητική αυτοτέλεια των πενήντα Πολιτειών (θυμίζοντας τις αρχαίες πόλεις-κράτη), χορήγησε στους Δήμους απεριόριστες δικαιοδοσίες και αρμοδιότητες και το σπουδαίο -που δεν παρατηρείται αλλού- διατήρησε την Γερουσία, το γνωμοδοτικό όργανο της αρχαίας πολιτείας (ιδιαίτερα της Σπάρτης) που αντιπαραθέτει στη δύναμη της εξουσίας τη σοφία και τη σύνεση της συμβουλής.

Είναι ο «παππούς» της οικογένειας που διδάσκει και προσφέρει, ο παππούς που όπως απέδειξαν μελέτες δύο κορυφαίων πανεπιστημίων της Αμερικής, έχει αρτιότερη λειτουργία του εγκεφάλου, έχει πρωτόκολλα επιλογής και διαγραφής, ελέγχει συναισθηματικά πολύ καλύτερα τον εγκέφαλο και μπορεί να δώσει τη βέλτιστη λύση σε σύνθετα προβλήματα.

Μοιάζει πράγματι λυπηρό να έχουμε την ανάγκη να επιστρέφουμε μετά από αιώνες σε θέματα αρχέγονης πολιτειακής συγκρότησης, κι αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε λύσει πολλά από τα καίρια και τα ζωτικά μας προβλήματα, και δεν χρησιμοποιούμε την κεκτημένη σοφία μας επ’ αγαθώ.