Δεν μοιάζουν τα τραγούδια του με αυτά του πατέρα του Σωκράτη Μάλαμα και ο ίδιος λέει ότι το ταλέντο δεν κληρονομείται. Ίσως κληρονομείται η φλόγα όμως και η αγάπη για την τέχνη. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο ίδιος μεγάλωσε στον ωκεανό του ήχου. Με ετερόκλιτες επιρροές και ένα δικό του ύφος το οποίο σμιλεύεται ο Πέτρος Μάλαμας έρχεται αύριο Σάββατο στις 10 το βράδυ στο «Πανελλήνιο» για πρώτη φορά. Θα προηγηθεί η σημερινή του εμφάνιση στη Χίο.

Θα παρουσιάσει «τραγούδια θεατρικά, καναδικά άσµατα, κοιτάσµατα, προγονικά κι ερωτικά. Μαζί µε τον Νίκο Παπαϊωάννου, ντουέτο µε κιθάρα, τσέλο, τζουρά, πληκτράκι, σύµφωνα και φωνήεντα», όπως λέει η σχετική πρόσκληση. Ξεκίνησε παίζοντας μόνος του σε μικρούς χώρους, στη συνέχεια στο πλάι της Μελίνας Κανά σε κοινές τους εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου» παρέα με τον Γόη του Θησείου. Ξεχώρισε για το προσωπικό του αποτύπωμα με τις ερμηνείες του στα ρεμπέτικα. Συγκίνησαν οι συνθέσεις του στο «Μικρό Πολυτεχνείο». Εκεί που σε απόσταση αναπνοής παρουσίασε με μια κιθάρα κι ένα βιολοντσέλο τα τραγούδια του πρώτου του δίσκου. Της «Καναδέζας».

Έντεκα τραγούδια με σημείο αναφοράς έναν άνθρωπο. Και μία χρόνια ήττα. Μία ήττα που ξεκίνησε με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και έφτασε μέχρι την επιστροφή του ίδιου από ένα εξάμηνο ψυχοφθόρο ταξίδι στο Βανκούβερ του Καναδά για έναν έρωτα. Για αυτό, δηλαδή, που ο Πέτρος Μάλαμας θα χαρακτήριζε ως επαναστατική φόρμουλα η οποία έχει τη μαγική δυνατότητα να σε κάνει να μαθαίνεις τον κόσμο από την αρχή. Πήγε, ήρθε κι από τότε αναζητά τον εαυτό του και τη συγκίνηση μέσα στις μελωδίες. Γιατί όπως λέει «Η μουσική είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μένα. Δεν είναι η δουλειά μου, είναι η καρδιά μου».

Συχνά ο λόγος του ξεκινάει με εκφράσεις όπως «Ονειρεύομαι, με συγκινεί, είμαι ερωτευμένος με…», δημιουργώντας εικόνες που θα μπορούσε να πει κανείς πως μόνον οι μουσικοί μπορούν να κάνουν. Υπερίσχυσε, όμως, η παιδική του ανάγκη, το τραγούδι. Διαβάζουμε στο «music paper» ότι με κατατακτήριες εξετάσεις βρέθηκε να μελετά Μουσική και Ποιητική στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και σήμερα, όταν δεν παίζει κάπου τα τραγούδια του, θα ακούει μουσική κάθε βράδυ και σε ένα διαφορετικό live.

Με τον Σωκράτη Μάλαμα

Μαζί μάλιστα και με αυτό του Σωκράτη Μάλαμα στον «Σταυρό του Νότου». Του ανθρώπου στον οποίο οφείλει τις αναμνήσεις των συνεχών μετακινήσεων ως παιδί, τα ηρωικά μαγαζιά με τους σπουδαίους οργανοπαίκτες και την πιο αυστηρή ακρόαση των τραγουδιών του. «Είναι ο πρώτος μου ακροατής. Τον εμπιστεύομαι γιατί μου μιλάει σκληρά, αντρίκια και μου αρέσει. Όχι σαν πατέρας. Ωστόσο, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Πολύ τον γουστάρω αυτόν τον τύπο. Περνάω ωραία μαζί του. Τραγουδάει με την καρδιά του και γεμίζει και τη δική μου καρδιά».

Η «Καναδέζα» είναι ένας δίσκος που απαιτεί αφοσιωμένη ακρόαση. Λιτές μελωδίες συνομιλούν σχεδόν ψιθυριστά με στίχους μιας ποιητικής φόρμας που καταφέρνει να συνδέει τόσο τρυφερά όσο και κυνικά -μα στο σύνολό της ανακουφιστικά- την καρδιά με το νου. Το υπαρξιακό μας «μάλλον» («μάλλον») με το δηκτικό μας «σίγουρα» («οξυγόνο»), τον «θύτη» και το «θύμα» («κυκλάμινα»), την αρετή με την κακία («γκράντε»), την ανθρώπινη δίνη της σκέψης που άλλοτε «ζαλίζει» κι άλλοτε «γειώνει» («αστροζάλη»).

Κι αν στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου («οξυγόνο») -με το οποίο επέλεξε να ανοίγει τη φετινή της μουσικοθεατρική παράσταση («Χειρόγραφο») η Χάρις Αλεξίου!- ο Πέτρος Μάλαμας εκφράζει την επιθυμία «Να σκίζοντ’ όλοι οι χάρτες», όταν ερωτάται για το πώς ο ίδιος βλέπει την πορεία των καταστάσεων που βιώνουμε τούτες τις μέρες, απαντά συνειδητά: «Νομίζω ότι έχουμε αρκετούς αιώνες μέχρι να ενηλικιωθεί αυτή η ανθρωπότητα».

* Με πληροφορίες από tvxs, musicpaper.