Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που είχα πάθει όταν η Ελευθερία μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται με τον Ηλία. Ήταν κυριολεκτικά μια μαχαιριά στην καρδιά και αυτό όχι γιατί γούσταρα τον Ηλία όπως μερικοί κακοπροαίρετοι θα βιαστούν να συμπεράνουν, αλλά επειδή η Ελευθερία για μένα ήταν πάντα σημείο αναφοράς.

Με την Ελευθερία είχαμε μεγαλώσει μαζί, πρώτα Δημοτικό, μετά Γυμνάσιο, στο Λύκειο μας χώρισαν τα τμήματα, αλλά ήρθε να μας ενώσει το Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Εκείνη είχε περάσει στο Παιδαγωγικό και εγώ στο Πολιτικό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το πρώτο ταξίδι με προορισμό το Ρέθυμνο που είχαμε φορτωθεί κυριολεκτικά σαν τα γαϊδούρια με τις μάνες μας στο πλευρό μας για να πάμε να εγκατασταθούμε και να ξεκινήσουμε μία κοινή πλέον πορεία που οδηγούσε στην αποφοίτηση και στην επιστροφή στην γενέτειρα μας έως ότου ήρθε η στιγμή να παντρευτεί.

Δεν θα αναλωθώ περιγράφοντας τις περιπέτειές μας, που είναι πραγματικά ατελείωτες. Θα επικεντρωθώ όμως στην θεματική που έχει αυτό εδώ το περιοδικό, τον γάμο και στην συγκεκριμένη περίπτωση τον γάμο της καλύτερής μου φίλης, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Εκτός του «the end of season» που σήμαινε για μένα ο γάμος της Ελευθερίας παράλληλα ήταν ευκαιρία για την επανασύνδεση της γνωστής παρέας του Ρεθύμνου. Η Γιώτα από την Φαρκαδόνα Τρικάλων, η Μαρία από την Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου, η Λένα από την Παιανία, η Δέσπω από την Κύπρο, η Χριστίνα από την Εύβοια, η Κική από τους Βώρους Ηρακλείου θα ήταν κι αυτές στον γάμο.

The bachelor

Επίσης δεν θα ξεχάσω τα ροζ και λευκά μπαλόνια που είχαμε γεμίσει με ήλιον και τα είχα στριμώξει στο σαλόνι του Μήτσου μου, του πρώτου μου αυτοκινήτου, ενός μικρού Subaru m80 για τα πάω στο ΟΧΥ. Είμαι σίγουρη ότι όσοι με είχαν δει εκείνη την ημέρα είχαν φανταστεί ότι το είχα σκάσει από την παρέα των Φλίνστοουνς.

Η ρεθεμνιώτικη παρέα ήρθε «εις γάμου κοινωνίαν» με τις υπόλοιπες φίλες και θηλυκού γένους συγγενείς της νύφες στο «Καλντερίμι» ένα «lounge», ας μας επιτραπεί ο όρος, σουβλατζίδικο στην Πέτρα. Όταν η Ελευθερία έφυγε για να αλλάξει πριν το πάρτυ που θα γινόταν στο OXY γνωστό καλοκαιρινό κλάμπ της περιοχές ανάλαβα χρέη οικοδεσπότη αφού ήμουν η μόνη που γνώριζα όλους του καλεσμένους.

Από το πάρτυ στο OXY μου έχει μείνει αξέχαστο το κρουασάν με γέμιση πραλίνα από τον φούρνο του Παυλή στην Άναξο που φάγαμε όταν είχε βγει πια το φως του ήλιου. Εγώ μετά από αυτό το ξενύχτι θα πήγαινα στην δουλειά στην Μυτιλήνη και μαζί μου θα ερχόταν η Δέσπω γιατί θα παραλάμβανε τα υπόλοιπα κορίτσια του Ρεθύμνου, αφού δεν είχαν όλα καταφέρει να έρθουν στο Batcelor αλλά θα έφταναν στο νησί παραμονή του γάμου.

Το οδικό αυτό ταξίδι φάνταζε εφιάλτης. Η Δέσπω είχε κοιμηθεί 10 λεπτά αφότου είχε μπει στο αυτοκίνητο. Ξύπνησε όταν είχα πατήσει απότομα τα φρένα καθώς παρά λίγο να πέσουμε πάνω σε μια μπουλντόζα που ήταν μπροστά μας.

Ευτυχώς φτάσαμε σώες στο σπίτι και η Δέσπω ακολούθως έβγαλε από την τσάντα της για να απλώσουμε, στις ατελείωτες κορμάρες μας, χαλαρωτικά έλαια μετά από την ένταση της στιγμής που είχε προηγηθεί. Δεν ξέρω πως λειτούργησαν σε αυτή αλλά εγώ το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι όταν πήγα στο γραφείο έκλεισα όλα τα παράθυρα για να μην μπαίνει φως και κοιμήθηκα. Το αφεντικό και οι υπάλληλοι έλειπαν από το γραφείο αφού η απεντόμωση κάθε καλοκαίρι ήταν στα φόρτε της και εμείς είχαμε το καλύτερο συνεργείο απεντόμωσης.

Η Στεφανία

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του γάμου η Ελευθερία μου είχε αναθέσει διάφορες αποστολές. Η πρώτη και ίσως αξέχαστη ήταν ότι ήθελε να πάει στο κατάστημα νυφικών και στον φωτογράφο για να τσεκάρει κάτι. Προηγουμένως είχε περάσει από το γραφείο και μου ζήτησε να προσέχω λίγο την μικρή για να τακτοποιήσει τις δουλειές αυτές. Ήταν η πρώτη φορά που θα περνούσα χρόνο με την μικρή Στεφανία, (έτσι θα βαφτιζόταν την ημέρα που θα γινόταν ο γάμος).

Πόσο ήσυχη φάνταζε μέσα στο καρότσι. Η ώρα κυλούσε ήρεμα με μένα να φτιάχνω την χαρτούρα του γραφείου και την μικρή να κοιμάται. Όλα αυτά βέβαια άλλαξαν άρδην. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα που ξύπνησε, σηκώθηκε, έριξε μια ματιά στον περιβάλλοντα χώρο και το βλέμμα της σταμάτησε σε μένα. Ήταν νομίζω η πρώτη φορά που κάποιος με έβλεπε και τσίριζε κλαίγοντας τόσο δυνατά. Δεν ήξερα τι να κάνω, ήταν και μεσημέρι. Θα σήκωνε την πολυκατοικία στο πόδι. Μπήκα στην Google και έψαχνα «τι κάνουμε όταν κλαίνε τα μωρά». Την πήρα αγκαλιά, την είχα κοντά στο σώμα μου και έκανα κάποιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις μπας και ηρεμήσει. Τίποτα το σκασμένο. Τσίριζε ακόμη πιο δυνατά. Ήταν λογικό αφού ερχόταν σε τόσο στενή επαφή με μία άγνωστη για πρώτη φορά. Ευτυχώς σε κάποια φάση ηρέμησε. Είχε κουραστεί δηλαδή από το κλάμα, και λέω ευτυχώς γιατί την ώρα ακριβώς που σταμάτησε να κλαίει με πήρε το αφεντικό τηλέφωνο για να μου ζητήσει κάποια στοιχεία. Όταν τελείωσε η συνομιλία η Στεφανία άρχισε πάλι να κλαίει, εγώ έκλεισα με βιασύνη το ακουστικό και παρακαλούσα τον Μεγαλοδύναμο να μην με πάρει πίσω ο Στρατής για να με ρωτήσει τι ήταν αυτή η τσιρίδα. Δόξα τω Θεώ οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Δεν θυμάμαι αν μπινελίκωσα την φίλη μου όταν ήρθε να πάρει το μωρό το οποίο βέβαια έκανε σαν να μην συνέβη τίποτα όταν αντίκρισε ξανά την μητέρα του, το χρυσό μου!

Το τραπέζι

Μου ανατέθηκε το έργο της οργάνωσης και υποδοχής των καλεσμένων στο τραπέζι του γάμου. Αναμφισβήτητα δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη διοργανώτρια – ίδια η Μόνικα Γκέλερ στον γάμο της Φοίμπης. Είχα ταξινομήσει τους καλεσμένους, είχα κάνει αλφαβητική λίστα με τον αριθμό του τραπεζιού. Οι παιδικές μας φίλες είχαν αναλάβει να συνοδεύουν τους καλεσμένους στα τραπέζια. Σε συνεννόηση με τις μητέρες των μελλονύμφων, είχαμε οριοθετήσει ποιοι θα κάτσουν σε ποιο τραπέζι , είχαμε ξεκαθαρίσει σε ποιο τραπέζι έπρεπε να κάτσει η κάθε θεματική: γαμοτράπεζο, συγγενείς γαμπρού, συγγενείς νύφης, φίλοι γαμπρού, φίλοι νύφης κλπ και το κυριότερο- που πρέπει να προσέχουν όλοι - ποιοι δεν πρέπει να κάτσουν με ποιους! 

Και επειδή είχα μπει στο πετσί του ρόλου είχα «κλέψει» την ιδέα από τα «Φιλαράκια» και πρότεινα στην Ελευθερία να τοποθετήσει μηχανές μιας χρήσεως στα τραπέζια των καλεσμένων. Περιττό να πούμε ότι οι backstage στιγμές είναι οι καλύτερες και αποτελεί ένα καλό tip για εσάς που παντρεύεστε. Και αν δεν μπορείτε να βάλετε σε όλα τα τραπέζια σας συμβουλεύουμε να βάλετε σε εκείνα που κάθεται η νεολαία.

Ο χώρος της δεξίωσης ήταν ένα παραλιακό μαγαζί στον επίνειο της Φίλιας την Τσιχράντα. Το μόνο άγχος που υπήρχε ήταν αν θα μας τα χαλούσε ο αέρας. Αλλά ευτυχώς οι διασυνδέσεις μας έφταναν μέχρι τον γνωστό μετεωρολόγο Γιάννη Καλλιάνο στον οποίο έστειλα το στίγμα και μας είπε ότι ο καιρός θα είναι υπέροχος.

Τα στελέχη της υποδοχής είχαμε φτάσει στον χώρο της δεξίωσης αφότου τελείωσε ο γάμος και πριν ξεκινήσει η βάφτιση. Τότε και ενώ έλεγχα τα τραπέζια διαπίστωσα ότι το τραπέζι για τους φίλους είχε μεταφερθεί στο δεύτερο επίπεδο, ενώ θα έπρεπε να ήταν στο πρώτο. Εκείνος που είχε αναλάβει να εξοπλίσει το χώρο με τραπέζια και καρέκλες θεώρησε ότι έπρεπε να παίρνει πρωτοβουλίες. Βέβαια άλλαξε γνώμη όταν του είπα ότι αν δεν τηρηθεί ο σχεδιασμός δεν επρόκειτο να πληρωθεί. Και φυσικά η αλλαγή έγινε. Σε αυτό το σημείο, ας μου επιτραπεί να σας υπενθυμίσω ότι σε κάθε συμφωνία που θα κάνετε για την παροχή υπηρεσιών να στέλνετε με mail τι ακριβώς ανάγκες έχετε για να μην κάνει ο καθένας του κεφαλιού του.

Στο πλαίσιο του τραπεζιού είχα αναλάβει να βρω και κρητικά τραγούδια για να χορέψει η παρέα από το Ρέθυμνο. Μάλιστα δεν θα ξεχάσω την στιγμή που η Ελευθερία μου το ανέθετε νομίζω ήταν εκείνη όπου διαπίστωνα πόσο άγχος μπορεί να έχει συσσωρευτεί σε μία νύφη. Ήμασταν στην Ερμού και η Ελευθερία μου είχε πει να συγκεντρώσω τα τραγούδια σε στικάκι για να τα δώσουμε στον DJ. Της αντιπρότεινα να το κάνει η Μαρία από το Ρέθυμνο γιατί εγώ είχα περιορισμένο χρόνο με όσα είχα αναλάβει. Τότε ήταν η πρώτη φορά που την είδα να δακρύζει. Βέβαια, θα μου πείτε, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για έναν άνθρωπο να κλαίει σε δημόσιο χώρο. Θα αντικρούσω την επιχειρηματολογία λέγοντάς σας ότι για έναν Ζυγό – όπως η Ελευθερία – που πάντα ελέγχει τα συναισθήματά και δη μπροστά σε άλλους του ήταν. Τα επόμενα λεπτά με βρήκαν στον υπολογιστή του γραφείου να κατεβάζω από το youtube  τραγούδια από το αγαπημένο μου κρητικό συγκρότημα Στρατάκια, τον Μπικάκη, τον Τσουγανάκη και τον Ζωιδάκη.

Ο γάμος

Από τον γάμο θυμάμαι εμένα να κλαίω. Βασικά έκλαιγα την ώρα που ντύναμε την νύφη. Η συγκίνηση ήταν έντονη πόσο μάλλον όταν το συναίσθημα γεννιέται από χαρά. Και όσο καλό κάνουν στην επιδερμίδα τα δάκρυα, ε όταν πας σε γάμο δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο σύνολο. Ευτυχώς η Ελευθερία φρόντισε να με μακιγιάρει η κοπέλα που είχε φωνάξει για να επιμεληθεί το νυφικό make up.

Στο σπίτι είχαμε μαζευτεί όλες οι φίλες της νύφης, είχαμε φορέσει ένα βραχιόλι με λουλουδάκια λευκά και ροζ που σηματοδοτούσαν την πηγή προέλευσής μας. Φυσικά και παραδοσιακά χορέψαμε την νύφη με την συνοδεία βιολιστή που η Ελευθερία είχε φροντίσει να κλείσει μήνες πριν..

Αυτός ήταν ο γάμος της καλύτερης μου φίλης και αυτές μερικές από τις στιγμές που μου επιτρέπεται να μοιραστώ μαζί σας..