Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε ανάμνηση της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου τού 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, το «Ε» έψαξε και βρήκε γυναίκες που δίνουν το δικό τους μοναδικό καθημερινό αγώνα. Ο λόγος για τη Γαρυφαλλιά Ασμάνη, δημοτική υπάλληλο που πριν από μικρό χρονικό διάστημα τέθηκε σε διαθεσιμότητα, και την Παναγιώτα Καμπέρου, οδηγό ταξί.

Θυμός, λύπη, φόβος για το «αύριο», αίσθηση της αδικίας, ήταν τα συναισθήματα που πλημύρισαν τη Γαρυφαλλιά Ασμάνη όταν το πρωί της 13ης Νοεμβρίου πληροφορήθηκε ότι ανήκει στη λίστα των 2.000 δημοσίων υπαλλήλων που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα.

Η Γαρυφαλλιά Ασμάνη το 1996 ξεκίνησε να εργάζεται με συμβάσεις σε διάφορα προγράμματα στο Δήμο Λουτρόπολης Θερμής και το 2006, με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, έγινε υπάλληλος αορίστου χρόνου. «Τότε είχα πει “δόξα τω Θεώ”, γιατί αυτή η εξέλιξη ήταν πολύ σημαντική για τη ζωή τη δική μου και της οικογένειάς μου», είπε μιλώντας στο «Ε», συμπληρώνοντας: «Τώρα ήρθε αυτό και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Ευτυχώς όμως ο άντρας μου εργάζεται και δε διαλύθηκα τελείως.»

Η ανατροπή αυτή που έγινε στη ζωή της όσον αφορά στα επαγγελματικά, τίναξε στον αέρα όποιους προγραμματισμούς είχε κάνει μέχρι τώρα. Η ίδια εξομολογήθηκε ότι έφτασε ένα βήμα πριν την κατάθλιψη, ωστόσο κατάφερε να κρατηθεί αντλώντας κουράγιο από την εννιάχρονη κόρη της και το μόλις 19 μηνών γιο της, τον άντρα της, τους φίλους της και από τους περισσότερους συναδέλφους της.

Η ίδια εξακολουθεί να εργάζεται, όπως και άλλοι συνάδελφοί της στο Δήμο Λέσβου, με δικαστικές αποφάσεις και με μειωμένο το μισθό της κατά 25%. Όπως είπε, το επόμενο δικαστήριο έχει προγραμματιστεί να γίνει σε λίγες μέρες, στις 22 Μαρτίου, όπου θα αποφασισθεί ποια θα είναι η εξέλιξη όσον αφορά στην υπόθεσή τους. Βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο να μετακινηθούν σε άλλη υπηρεσία, όμως δε γνωρίζει αν οι όροι της σύμβασης θα είναι οι ίδιοι και αυτό δημιουργεί μία ανησυχία.

Θυμωμένη…
Η Γαρυφαλλιά Ασμάνη μίλησε και για τις ημέρες που ακολούθησαν, για τους τρόπους που το Σωματείο προσπαθούσε να ανατρέψει την απόφαση περί διαθεσιμότητας.
«Ένιωσα πολύ μεγάλο θυμό, έπειτα από 17 χρόνια δουλειάς με πετούσαν στο δρόμο.» Ο φόβος που αισθάνθηκε ήταν πολύ μεγάλος και αυτό γιατί δεν ήξερε αν θα μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά της ό,τι προσέφερε μέχρι πρότινος, καθώς έπρεπε να γίνει προσαρμογή στα νέα οικονομικά δεδομένα.

Όπως είπε, δε θέλει να σταματήσει το 19 μηνών γιο της από τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό που πηγαίνει, ούτε από την εννιάχρονη κόρη της τα αγγλικά, το χορό και το μπάσκετ. «Μπορεί σε άλλους να φαίνονται περιττά τέτοιου είδους έξοδα, εγώ όμως σα μητέρα τα θεωρώ απαραίτητα για τα παιδιά μου.»
Με πεσμένη, όπως είναι φυσικό, την ψυχική της διάθεση, αλλά αντλώντας δύναμη από την οικογένειά της, η Γαρυφαλλιά Ασμάνη είναι μια γυναίκα που θα συνεχίσει να παλεύει, όπως είπε, για εκείνους που αγαπά.

Στο τιμόνι
Η Παναγιώτα Καμπέρου, 46χρόνων, είναι μία γυναίκα που περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο τιμόνι. Έχει μπει στο χώρο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, απ’ όταν ο άνδρας της που είχε την επιχείρηση, έγινε αγροφύλακας.
Το κίτρινο, όμως, αυτοκίνητο ήταν κομμάτι της ζωής τους και δεν ήθελαν να το δώσουν σε κάποιον ξένο, κι έτσι η κ. Καμπέρου έγινε «ταξιτζού».

Στην αρχή και έως ότου προσαρμοστεί, ήταν και ο σύζυγός της μαζί, για να την βοηθά. Δεν άργησε να μάθει τη δουλειά και σε αυτό συνηγόρησε το γεγονός ότι αγαπά την οδήγηση.
Σε έναν επαγγελματικό χώρο όπου κυριαρχούν οι άνδρες, η Παναγιώτα Καμπέρου δεν ένιωσε ποτέ παράξενα. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι οι συνάδελφοί της, όπως είπε η ίδια, δεν την έκαναν να αισθανθεί ποτέ αμήχανα και δεν αντιμετώπισε ποτέ κανένα πρόβλημα.

Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι είναι στους δρόμους και μετά επιστρέφει στο σπίτι της, καθώς έχει να φροντίσει και δύο άνδρες, το σύζυγό της, Παρασκευά, και το 17χρονο γιο της, Κώστα. Το απόγευμα θα πιάσει και πάλι το τιμόνι, μέχρι το βράδυ. Σπάνια κάθεται έως αργά, εκτός κι αν έχει βγει ο γιος της έξω, όπως είπε, στον οποίο θα καταλήξει κάποια μέρα η επιχείρηση. «Γι’ αυτόν αγωνιζόμαστε, όπως άλλωστε όλοι οι γονείς αγωνίζονται για τα παιδιά τους.»