Η σχέση της με τη Μυτιλήνη είναι ιδιαίτερη, ενώ για πολλούς λόγους κερδίζει τους Μυτιληνιούς από την πρώτη στιγμή. Ιδιαίτερη όμως είναι και η σχέση της με τη γραφή. Η Έλενα Χουσνή έρχεται στο νησί μας για να παρουσιάσει στο «BookandArt» το νέο της βιβλίο «Χρυσή Εκδίκηση», αύριο Τετάρτη στις 7 το απόγευμα.

Η Έλενα Χουσνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πέλλα. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες «Έθνος» και «Έθνος της Κυριακής», ως υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου και ως επικεφαλής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης, Europe Direct Βορείου Αιγαίου, ενώ σήμερα εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Σάμου. Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε συλλογικά έργα, ενώ το βιβλίο της «Άλικο σαν το... Αίμα»,έλαβε το Α΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2012). Από την ΠΕΛ εξάλλου έχει βραβευθεί με το Α΄ Βραβείο Θεατρικού Έργου (2009) και με το Γ΄ Βραβείο Μυθιστορήματος (2009). Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία σε πολλούς πανελλήνιους διαγωνισμούς.

Το 2014 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο «Στα άδυτα.. των δυτών» από τις εκδόσεις «Δίαυλος», ενώ τον Ιανουάριο του 2015 έγινε μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας). Σήμερα μιλά στο «Ε» για τη «Χρυσή Εκδίκηση».

Το βιβλίο «Χρυσή Εκδίκηση - Η πτώση μιας δυναστείας» από τις εκδόσεις «Κύφαντα» είναι το δεύτερο βιβλίο σας και αποτελεί μέρος μιας τριλογίας. Ποιο είναι το story και ποιο το κύριο θέμα που σας απασχολεί σε αυτό;

«Στη “Χρυσή Εκδίκηση”, η πρωταγωνίστρια Νάνσυ Καρβούνη βρίσκεται, άθελά της, εν μέσω μιας υπόθεσης που αφορά καταρχάς έναν φόνο και στη συνέχεια έναν δεύτερο. Ως δημοσιογράφος αλλά και μέλος μιας άτυπης ομάδας φίλων, καλείται να δώσει απαντήσεις σε μια δολοφονία αποτρόπαια και κυρίως να καταλάβει το κίνητρο του δολοφόνου μέσα από σημειώματα που της αποστέλλονται αλλά και από κάποια που ο ίδιος ο δολοφόνος αφήνει στον τόπο των εγκλημάτων του. Επειδή δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα για την υπόθεση, γιατί θα χαθεί το στοιχείο της έκπληξης -βασικό για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα-, θα προσθέσω απλώς ότι καθ’ οδόν και όσο η ιστορία εξελίσσεται, έρχονται, άλλοτε σε πρώτο και άλλοτε σε δεύτερο πλάνο, να προστεθούν και μια σειρά από άλλα στοιχεία. Τα ενεχυροδανειστήρια, η κρίση, η ποίηση του Σεφέρη…».

Τα βιβλία σας χρονικά εντάσσονται στο σήμερα και ειδικότερα στο σκηνικό της οικονομικής κρίσης. Πόσο μπορεί η κρίση να μας αλλάξει;

«Συθέμελα. Το ζήτημα είναι προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτό. Θα είναι μια αλλαγή που θα στηρίζεται στο ότι θα επανατοποθετηθούμε στη ζωή, αξιολογώντας τα πράγματα με μια άλλη ματιά, πιο δημιουργική; Ή θα μας οδηγήσει προς μια άρνηση των πάντων; Προς την απόλυτη ισοπέδωση;

Συχνά νιώθω ότι από την εποχή της απόλυτης αλαλίας, του καναπέ όπως συνηθίσαμε να το λέμε, περνάμε στην εποχή μιας ακατάσχετης φλυαρίας. Και τα δύο την ίδια ζημιά κάνουν. Στις δύσκολες συνθήκες, στις οριακές καταστάσεις κρινόμαστε και δοκιμαζόμαστε όλοι. Δοκιμάζονται οι αντοχές μας και εκεί οι ισορροπίες ή ανισορροπίες που δημιουργούνται είναι εύφλεκτες και όλοι σχοινοβατούμε. Ή σηκωνόμαστε και αποκτάμε καινούρια περπατησιά, καινούρια αντίληψη, ή αρχίζουμε να τρέχουμε χωρίς κατεύθυνση και στόχο, ή σκύβουμε και χάνουμε οριστικά το βηματισμό μας».

Πόσο εύκολο είναι να γράφει κανείς για όλα αυτά;

«Καθόλου εύκολο. Είναι ψυχοφθόρο. Κοιτάξτε, η συγγραφή από μόνη της είναι μια διαδικασία οριακή. Ως συγγραφέας αναμετράσαι με τον εαυτό σου σε πολλά επίπεδα. Όχι μόνο στη δόμηση μιας ιστορίας που θα είναι πλήρης, χωρίς κενά, και θα έχει κάτι να πει, αλλά και στα επιμέρους χαρακτηριστικά που ένα αστυνομικό μυθιστόρημα έχει. Δηλαδή αναμετράσαι και με πρωτογενείς όρους του πολιτισμού μας όπως είναι η δικαιοσύνη και η απόδοσή της.

Όμως, σε έναν κόσμο στον οποίο πισωγυρίζουμε, σε μια εποχή που έχει θέσει σε αμφισβήτηση ή έχει καταργήσει κεκτημένα δεκαετιών, είναι δύσκολο να αναμετρηθείς με αυτά. Να βρεις μέσα σου το δίκαιο, όπως τουλάχιστον το ορίζεις εσύ με τον δικό σου κώδικα, να το “χτυπήσεις” -γιατί ένα αστυνομικό αφήγημα τα έχει αυτά- να χτίσεις χαρακτήρες που μάχονται με τη μία ή άλλη πλευρά και στο τέλος να βρεις έναν τρόπο με τον οποίο όχι απλά απονέμεται η δικαιοσύνη, αλλά έμμεσα κατατίθεται και μια αξιακή πρόταση για την κοινωνία τελικά. Σκεφτείτε δε ότι αυτό καλείσαι να το κάνεις σε μια κοινωνία, σε μια ιστορική στιγμή, που όλα βρίσκονται πάνω σε κινούμενη άμμο. Κινδυνεύεις να βουλιάξεις ανά πάσα στιγμή σε μια ακατάσχετη φλυαρία που δεν προτείνει τίποτε ή σε έναν πεσιμισμό που δεν αποτελεί ούτε λύση ούτε απάντηση».

Να σας κάνω μια ερώτηση που φαντάζομαι ότι γίνεται συχνά σε συγγραφείς. Πώς γράφετε; Χρειάζεστε ένα συγκεκριμένο σκηνικό;

«Νομίζω ότι ο καθένας που γράφει, ακολουθεί ένα εντελώς προσωπικό τελετουργικό. Ένα είδος ιεροτελεστίας που τον διευκολύνει να εμπνευστεί, να πειθαρχήσει, να γράψει. Η πειθαρχία είναι βασικός κανόνας. Αν περιμένεις απλά να σου έρθει η έμπνευση, το ραντεβού δεν θα γίνει ποτέ. Για μένα αυτό είναι βασικός κανόνας. Να γράφω δηλαδή ακόμη και τις κακές μέρες. Τις μέρες που όλα έχουν πάει στραβά, που έχω στερέψει από ενέργεια, που είμαι λυπημένη, εκνευρισμένη, κουρασμένη. Ο χώρος, ο τόπος δεν έχει μεγάλη σημασία για μένα».

Στα βιβλία σας, δίνετε την εντύπωση ότι έχετε κάνει έρευνα πριν από τη συγγραφή τους.

«Αυτό είναι ένα από τα κέρδη της ενασχόλησής μου με τη δημοσιογραφία. Η έρευνα, ο τρόπος που ψάχνεις για στοιχεία και που τα αξιολογείς, είναι μια τεχνική στην οποία ασκήθηκα τα χρόνια που εργαζόμουν ως δημοσιογράφος. Αυτό με βοήθησε πολύ και στα δύο βιβλία, γιατί πράγματι προηγήθηκε της συγγραφής μια μακρά περίοδος έρευνας και συλλογής στοιχείων. Το “ποιητική αδεία” δεν έχει εφαρμογή στη συγγραφή, τουλάχιστον όχι πάντα. Η λογοτεχνία είναι μεν μυθοπλασία, αλλά θα πρέπει να έχει και μια αληθοφάνεια».

Πείτε μας για την παρουσίαση του βιβλίου σας στη Μυτιλήνη.

«Η παρουσίαση θα γίνει την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου και ώρα 7 το απόγευμα σε έναν πολύ όμορφο χώρο, στο βιβλιοπωλείο “Book And Art”, στην οδό Κομνηνάκη 5. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν δύο αγαπημένοι φίλοι, ο Νίκος Μανάβης και ο Παύλος Βογιατζής, και έχω τη χαρά να έχω συντονίστρια στην κουβέντα μας, την Ανθή Παζιάνου. Είμαι πολύ χαρούμενη που επανέρχομαι στη Μυτιλήνη, ένα νησί όπου έζησα και αγάπησα πολύ τον τόπο και επίσης που θα έχω την ευκαιρία να δω αγαπημένους φίλους. Και να περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα μιλώντας για βιβλία!».