Ο ηθικός πολιτισμός είναι ένα κομμάτι της εξέλιξης, ένας βασικός κρίκος στη συνοχή της κοινωνικής αλυσίδας. Ο τεχνολογικός πολιτισμός αποτελεί προϋπόθεση της ευημερίας και της επιβίωσης του είδους, ταυτόχρονα όμως, όπως έγραψε και ο Freud στα τελευταία έργα του, πηγή δυστυχίας. Ο πολιτικός πολιτισμός, διαρθρωτικό στοιχείο της ομαδικής πολιτειακής αντοχής, υφαίνει το θεσμικό πλαίσιο του συνόλου πολιτισμού και ακολουθεί στην εποχή μας τη μεγάλη έκπτωση-αιτία της κοινωνικής κρίσης. Ο αισθητικός πολιτισμός από τις αυτονομίστικες σκοπιμότητες της εκβιομηχανοποίησής του και της τεχνοκρατικής χειραγώγησης, επηρεασμένος από τα Μ.Μ.Ε., έχει σοβαρά προβλήματα.
Στον πυρήνα της ερμηνείας του φαινομένου των καιρών μας βρίσκει κανείς σταθερά ως κυριαρχικό στοιχείο την ανθρώπινη επιθετικότητα. Η υπεροχή των ενστίκτων καταστροφής, της εξασθένησης, των υπερεγωτικών ηθικών και κοινωνικών αναστολών και λόγω των ναρκισσιστικών τάσεων και της ψυχοπαθητικής διαμόρφωσης της προσωπικότητας (ψυχανωμαλιών) οδηγεί σε αδιέξοδο.
Η διαφθορά, αποτέλεσμα της διάβρωσης του ηθικού πολιτισμού, της ευδαιμονιστικής ζωής και της εγωκεντρικότητας μέσα σε μια άκρως καταναλωτική κοινωνία, επηρεάζει το κοινωνικά ανοσοβιολογικό σύστημα, καταργεί τις άμυνες της «ομαδικής ψυχής». Η ανασφάλεια και φιλοδοξία είναι βασική αιτία της διαφθοράς. Ταυτόχρονα αποτελεί ένδειξη «κοινωνικής αποβλάκωσης», πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, απώθησης των κινδύνων και της μακροπρόθεσμης πολιτισμικής πτώχειας.
Το «έχω» έχει αντικαταστήσει το «είμαι» και η υλική επιδίωξη καταργεί τη χαρά των πνευματικών αξιών. Η παιδεία έχει η ίδια αλωθεί από το πνεύμα της εξωστρεφούς μηχανιστικής αντιστροφής του ρόλου της.
Και η οικογένεια αναπαράγει πρότυπα επίθεσης στην ουσία της ζωής, κατάκτησής της και βιασμού της.
Στον αντίποδα όλων αυτών των απαισιόδοξων, άλογων, παρορμητικών και ασυνείδητων συμπεριφορών, ένα μοναχικό συναίσθημα ορθώνει ανάστημα. Μέσω της προβλητικής ταυτοποίησης, της συναίσθησης, της συμπόνιας και της συντροφικότητας, η αγάπη ρέει ανάμεσα στο «λεμφικό» αμυντικό σύστημα της κοινωνίας, δυναμώνει τα κοινωνικά κύτταρα-μονάδες. Δημιουργεί ανάχωμα στην άλωση της προσωπικότητας, σταματά την ετεροκαταστροφικότητα και αυτοκαταστροφή. Σταματά τη δηλητηρίαση του μίσους, απαλύνει τις ενδοψυχικές συγκρούσεις, παρηγορεί και γαληνεύει.
Φέρνει τις απαραίτητες ισορροπίες ανάμεσα στην επιθετικότητα της επιβίωσης και τις ηθικές, πνευματικές αξίες. Παρηγορεί, δημιουργεί ελπίδα, διώχνει τις ενοχές και το φόβο αντεκδίκησης και σφραγίζει την ευθύνη για την ειρήνη, τη χαρά και τη δημιουργία.