Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο επίμονος γίνεται ο απολογισμός της ζωής μας. «Πού δ’ έβην, τι δ’ έπραξα, τι έδει πράξαι και ουκ έπραξα». Τόσο πιο επίμονα και βασανιστικά επανέρχονται τα ερωτήματα, που σε κάποια φάση της ζωής μας πιστέψαμε πως είχαμε βρει την απάντησή τους.
Ποιο είναι το χρέος σήμερα του «καλού καγαθού πολίτη», του δημοκράτη και προοδευτικού ανθρώπου, του λεγόμενου αριστερού;
Ξαναδιαβάζω τα εφηβικά θεωρητικά μου γυμνάσματα: «αριστερός είναι αυτός που αγωνίζεται να ελευθερωθεί εσωτερικά από τα δεσμά της άγνοιας, της πρόληψης και της δεισιδαιμονίας· και εξωτερικά από τις δυνάμεις που περιορίζουν τη βούλησή του και τον αλλοτριώνουν.
Αριστερός είναι αυτός που επιστρατεύει την επιστημονική γνώση και τις δημιουργικές δυνάμεις, τις δικές του και των συνανθρώπων του, για την πρόοδο της κοινωνίας, ενώ παράλληλα διασφαλίζει ότι τα αποτελέσματα της προόδου γίνονται κτήμα όλων των ανθρώπων.
Αριστερός είναι αυτός που εργάζεται και πασχίζει ώστε οι ανθρώπινες σχέσεις να γίνονται ανθρωπινότερες κι ο κάθε άνθρωπος να έχει το μερίδιο της ευτυχίας που του αναλογεί στο πέρασμά του από τη γη.».
Προσπαθώ να αντιστοιχίσω τα οράματα της εφηβικής ηλικίας με τις θέσεις και τις πράξεις της «αριστερής πολιτικής» σήμερα στη χώρα μας.

Πόσο αριστερό είναι να αντιδράς σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια με την οποία επιχειρείται ο εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού μας συστήματος και η ενίσχυση της ουσιαστικής μόρφωσης των νέων;
Και πόσο αντιλαϊκό καταλήγει το να υποθάλπεις ή έστω να ανέχεσαι τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημιακών σχολών, τις βιαιοπραγίες κατά καθηγητών, την παρεμπόδιση με κάθε τρόπο της ελεύθερης έρευνας και παραγωγής της γνώσης, καθώς και της ελεύθερης διεξαγωγής του διαλόγου και της διακίνησης των ιδεών, όταν τα περισσότερα θύματα από την υποβάθμιση της εκπαίδευσης είναι τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, που οδηγούνται - μετά την τυφλή «επαναστατική» τους θητεία - στη... φάμπρικα ή στο περιθώριο;
Πόσο προοδευτικό είναι να αντιδράς σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας, ακόμα και για την εγκατάσταση αιολικών πάρκων, με επιχειρήματα του τύπου ότι αλλοιώνεται η ειδυλλιακή εικόνα του φυσικού περιβάλλοντος ή ότι... αποβάλλουν οι έγκυες προβατίνες; Πόσο προοδευτικό είναι να αντιστρατεύεσαι σε κάθε επένδυση που πάει να γίνει στη χώρα, με την οποία επιδιώκεται να αξιοποιηθούν τα φυσικά και γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της χώρας, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να περιοριστεί το πρόβλημα της ανεργίας, που προκαλεί τόσα κοινωνικά προβλήματα - αλλά και τόσους... θρήνους και κοπετούς της «Αριστεράς»;

Πόσο παράλογη είναι η αντίδραση για να μην προχωρήσει η εξόρυξη του χρυσού στη Χαλκιδική, για να μην ανοιχτούν σύγχρονοι δρόμοι - ακόμα και η Αττική Οδός και το Πέταλο του Μαλιακού - για να μην προσεγγίζουν τα κρουαζιερόπλοια στο λιμάνι του Πειραιά, για να μην εκλείψουν οι ανεξέλεγκτες χωματερές, για να μη γίνουν ιχθυοτροφεία στους Κόλπους του νησιού μας;
Πόσο αριστερό είναι να καταλαμβάνεις τους καταπέλτες των πλοίων, να κλείνεις λιμάνια, εθνικές οδούς, αεροδρόμια, εργοστάσια και υπουργεία ακόμα και την... Ακρόπολη, για να προβάλεις τα συνδικαλιστικά σου αιτήματα, για να παρεμποδίσεις όσους θέλουν να εργαστούν ή για να αποτρέψεις το διάλογο των εκπροσώπων των παραγωγικών τάξεων με τον υπουργό;
Πόσο αριστερό είναι να υπερασπίζεσαι τα προνόμια κάποιων επαγγελματικών τάξεων, το ζημιογόνο καθεστώς κάποιων ΔΕΚΟ, τους παράνομα εισερχόμενους αλλοδαπούς στη χώρα, οι οποίοι με το «έτσι θέλω» απαιτούν και τη νομιμοποίησή τους από την Ελληνική Πολιτεία;
Πόσο αριστερό είναι να παραπλανείς το λαό πως τάχα βρίσκεται στο στόχαστρο μιας ντόπιας και ξένης συνωμοσίας, της πλουτοκρατίας και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που έχουν βάλει τάχα ως σκοπό της ζωής τους να καταστρέψουν το Ελληνικό Έθνος, να εξαφανίσουν τη μικρομεσαία τάξη, να φτωχύνουν το λαό και να καταδικάσουν τους εργαζομένους στην ανεργία και την εξαθλίωση;

Και πόσο προοδευτικό είναι να προσπαθείς να πείσεις το λαό ότι δε χρειάζεται ν’ αλλάξει τίποτα από τον τρόπο που εργαζόταν, που παρήγαγε, που διαχειριζόταν τα οικονομικά του, τίποτα από τις συνήθειές του και τις συμπεριφορές του, τίποτα από τον τρόπο που εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις του ως πολίτης, τίποτα από τον τρόπο που διαχειριζόταν τις ελευθερίες του και έκανε τις επιλογές του; Πόσο έντιμο τελικά είναι να κοροϊδεύεις το λαό ότι είναι δυνατό ν’ αντιμετωπιστεί το τεράστιο εξωτερικό χρέος με τη βίαιη ανατροπή του «Μνημονίου» και να αποκρύπτεις από το λαό ότι το διώξιμο της «Τρόικας» δν θα γίνει με τις... κλοτσιές κάποιων παλληκαράδων, αλλά θα επιτευχθεί μόνο με σκληρή δουλειά, με την ισοσκέλιση, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο, εσόδων - εξόδων, την εξισορρόπηση της παραγωγής με την κατανάλωση και προπάντων με την ενότητα όλων των εθνικών δυνάμεων;
Πόσο αυτή η «αριστερή» πολιτική πλήττει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, η οποία ασφαλώς έχει να επιλέξει για τις επενδύσεις της κι άλλες - όχι τόσο... «αριστερές» - χώρες, και πόσο τελικά πλήττει τα συμφέροντα του λαού, που επιζητεί καλύτερη παιδεία για τα παιδιά του, περισσότερες θέσεις εργασίας, καλύτερη ποιότητα ζωής, ασφάλεια και σιγουριά στη ζωή του, περισσότερες ευκαιρίες, για να διεκδικεί το μερίδιο της ευημερίας και ευτυχίας που δικαιούται ως πολίτης της δημοκρατικής πολιτείας;