Έχουν περάσει τρία χρόνια που απεχώρησα από την αντινομαρχία και ακόμη με έκπληξη παρακολουθώ αυτά που γράφονται στις εφημερίδες για τη μονάδα απεξάρτησης. Με πολύ δέος και ενοχές θυμάμαι τις μάνες των χρηστών που με επισκεφτήκαν στο γραφείο μου, συνοδευόμενες από επώνυμο δημοσιογράφο της Λέσβου.
Η κραυγή αγωνίας αυτών των μανάδων έχει ριζωθεί μέσα μου και λυπάμαι που η προηγούμενη κυβέρνηση και διοίκηση του ΟΚΑΝΑ έμειναν στις καλές προθέσεις και τα ευχολόγια και τις τεράστιες δυσκολίες που δυστυχώς συναντούσαν τις έστελναν στο μέλλον. Άραγε τίποτα δεν έκαναν οι άλλοι! Δεν υπάρχει άραγε διοικητική και επιστημονική συνέχεια για το συγκεκριμένο πρόβλημα στον ΟΚΑΝΑ; Φαίνεται σήμερα πάλι, μετά από τόσα χρόνια, ότι θα το λύσουν με προθέσεις, διαβεβαιώσεις, προγραμματισμό και εκπόνηση μελέτης για τον αριθμό των χρηστών σε σκληρά ναρκωτικά! Έλεος. Η απεξάρτηση ασφαλώς και είναι δύσκολο με πολλές διαστάσεις πρόβλημα, έχει θέματα υποδομής, αλλά ως κυριότερο την επιστημονική παρακολούθηση των εθελοντών χρηστών προς απεξάρτηση. Μπορούμε να κάνουμε τη μονάδα ναι ή όχι; Όταν θα γίνει η μονάδα, τότε μπορεί να γίνει ενημέρωση και προσέλκυση χρηστών με βάση τους κανόνες που έχει το συγκεκριμένο θεραπευτικό σύστημα.
Τέλος, κύριοι, τα παιδιά δεν μπορεί άλλο να περιμένουν. Πολλά θέλουν να ζήσουν και έχουμε ευθύνη. Εγώ ως γιατρός θεωρώ ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε. Το ιατροκοινωνικό αυτό πρόβλημα έχει την έννοια του κατεπείγοντος και χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση, γιατί κάθε επείγον είναι σοβαρό και δεν μπορεί να περιμένει, ενώ όπως πληροφορήθηκα η νέα διοίκηση υπό την κ. Μένη Μαλλιώρη αντιμετωπίζει το θέμα όχι πλέον σε θεωρητική βάση, αλλά καθαρά μονό σε πρακτική και στη ζωντανή πραγματικότητα.
Στα αυτιά μου, καθώς και των άλλων νομαρχιακών συμβούλων, φαντάζομαι ότι ακόμη βοά η φωνή αγωνίας του πατέρα δύο παιδιών χρηστών που, ενώπιον του νομάρχη και της ολομελείας του Νομαρχιακού Συμβουλίου και μετά την εισήγησή μου για την αναγκαιότητα ίδρυσης μονάδας απεξάρτησης και την ιστορική ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου, δήλωνε ότι εκτός από τα παιδιά του στη Λέσβο υπήρχαν τότε περίπου 1.000 άτομα στα σκληρά ναρκωτικά. Τι άλλο περιμένουμε! Αντιμετωπίσθηκε ο κοινωνικός ρατσισμός χωρίς να γνωρίζουμε ότι η χρήση και εξάρτηση δεν κάνουν διακρίσεις! Η επιστημονική κοινότητα έχει πλέον αποφανθεί ότι ο εθελοντής ασθενής χρηστής για απεξάρτηση έχει καλύτερη αντιμετώπιση κοντά σε νοσοκομείο, διότι είναι πραγματικά ασθενής και έτσι πολύ σωστά τον αντιμετωπίζουμε. Η επιστημονική συγκρότηση, καθώς και οι τεχνικές υπηρεσίες τού ΟΚΑΝΑ, είναι ειδικευμένες για τη συγκεκριμένη μονάδα. Πότε όμως;! Δεν μπορεί να λέμε ότι βρήκαμε το χώρο που είχαν κατά σύμπτωση βρει και οι προηγούμενοι αλλά το χρονοδιάγραμμα για την έναρξη λειτουργίας παραμένει ρευστό. Αυτά δε δίνουν ούτε ελπίδα.
Ασφαλώς και δεν έδωσαν την πρέπουσα προσοχή, τόσο αρμόδιοι τοπικοί παράγοντες όσο και οι υπηρεσίες τού ΟΚΑΝΑ, κατά το παρελθόν. Δεν πρέπει να γίνουν λάθη και παρατεταμένη αναμονή. Η ρευστότητα φαίνεται ότι έχει διαφορετικό δείκτη από τη ρευστότητα των προηγουμένων, όπως αναφέρεται και σε δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου, ενώ επίσης μας απασχολεί και η ημερομηνία των εγκαινίων, που προβλέπεται μετά από έξι μήνες. Ειλικρινά, με πολύ σεβασμό στις προθέσεις των αρμοδίων, μετά από τόσα χρόνια τίποτα δεν έγινε και αν έγινε, τόσο άχρηστο είναι, που πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή; Κλιμάκιο είχε έλθει και πριν τρία χρόνια, κλιμάκιο και τώρα. Πιστεύω ότι υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία από τους ειδικούς τού ΟΚΑΝΑ. Ένα μόνο πρέπει να κατανοήσουμε και φαντάζομαι ότι όλοι το πιστεύουν: πρέπει να απλοποιήσουμε τα θέματα.
Η πρωτογενής πρόληψη του ΟΚΑΝΑ λειτουργεί ουσιαστικά, παραγωγικά, έχει να παρουσιάσει σημαντικό έργο και αποτελεί ένα μικρό ανάχωμα αντίστασης μέσα από την ενημέρωση του υγιούς νέου πληθυσμού στη Λέσβο και στη Λήμνο. Θωρακίζει τους νέους, μεταφέροντας γνώσεις με ειδικούς επιστήμονες, ώστε να μειωθεί η ζήτηση των εξαρτησιογόνων ουσιών. Η δευτερογενής πρόληψη και κυρίως η απεξάρτηση χρειάζονται, όμως, άμεσα. Τα γεγονότα μάς προλαμβάνουν και η χρήση και η εξάρτηση οδηγούν εκατοντάδες παιδιά που θέλουν να βοηθηθούν στο θάνατο.
Επομένως, πλέον ο τόπος μας δεν αντέχει άλλες παρατάσεις και εξαγγελίες, περιμένει πλέον έργα. Η πρωτογενής πρόληψη κτίζεται κάθε μέρα στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εργασία, στη γειτονιά, στην παρέα, ενώ η απεξάρτηση και θεραπεία χρειάζεται ειδική μονάδα και ειδική μυθολογία για χρήστες εθελοντές που θέλουν να ζήσουν! Δεν μπορούν πλέον να περιμένουν.

Ο Θεόδωρος Ι. Μπαβέας είναι νομαρχιακός σύμβουλος.