Η Αλεξανδρούπολη έκανε για τον Παναγιώτη (Νότη) Παναγιώτου ό,τι δεν έκανε η Μυτιλήνη

«Χαρά σ’ αυτόν που ορθόπλωρο
το στοχασμό του υψώνει
στη γνώμη ενάντια των πολλών
και δεν βαρυγκομίζει,
κι ας μάχεται για μια φτωχή
κι ασήμαντη ανεμώνη»
Νότης Παναγιώτου

Μέσα σε μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου, στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Έβρου, τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του φιλόλογου καθηγητή Παναγιώτη (Νότη) Παναγιώτου - από την τάξη που αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1959 -, ο οποίος στη δεκαετία τού ’50 χάραξε καινούργιους δρόμους μάθησης και γνώσης στα εκπαιδευτικά δρώμενα του Γυμνασίου της Αλεξανδρούπολης.
Φωτισμένος και προικισμένος δάσκαλος και παιδαγωγός, ρομαντικός και λυρικός ποιητής, υπηρέτησε τους μαθητές του από το 1953 έως το 1961 με αυταπάρνηση και πάθος.
Γεννημένος το 1925 στη Μυτιλήνη και μετά τις σπουδές του στο Δημοτικό και Πρακτικό Λύκειο, σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα, όπου και ευτύχησε να έχει ως καθηγητές τους μεγάλους δασκάλους της εποχής εκείνης, όπως τον Ευάγγελο Παπανούτσο, πρωτοπόρο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Οι επιδράσεις - στα νεανικά του χρόνια - στην ψυχή και στο πνεύμα του των εκλεκτών δασκάλων, όπως του Βασίλη Αρχοντίδη, του Απόστολου Αποστόλου και του Μίλτη Παρασκευαΐδη, καθώς επίσης αργότερα και οι συναντήσεις του με εξαίρετους ανθρώπους των γραμμάτων, όπως το Γιάννη Κακριδή, τον Εμμανουήλ Κριαρά και το Λίνο Πολίτη, ενδυνάμωσαν το όραμά του για μια νέα Παιδεία.

Πολύπλευρο έργο
Το αστέρευτο και πολύπλευρο έργο του, διδακτικό, παιδαγωγικό, ποιητικό πεζογραφικό και πολιτικό, διάσπαρτο σε εφημερίδες και περιοδικά, όπως άρθρα, μελέτες και εισηγήσεις γύρω από την αρχαία και νεοελληνική λογοτεχνία, αναλύσεις για την «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια», τον έρωτα και το θάνατο, το δημοτικό τραγούδι, το Βιζυηνό και το έργο του, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού, είναι μέσα στα έργα του και στην προσφορά του στα ελληνικά γράμματα.
Ταλαντούχος και παθιασμένος δάσκαλος και γεμάτος από αρετές, όπως απλότητα και κοσμιότητα, σε κατακτούσε με την ευχέρεια και ευπρέπεια του λόγου, με την ευγένεια της ψυχής, την απαλή και διακριτική ομιλία, με την όμορφη απαγγελία του…
Στοχαστής και οραματιστής μιας νέας εποχής κατόρθωσε με τους αγώνες του και τη δημιουργική σκέψη του, και ως καθηγητής και ως γυμνασιάρχης και ως διοικητικός επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης και ως σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας, να μπουν στα βιβλία του γυμνασίου ποιήματα νεώτερων και καταξιωμένων ποιητών μας, όπως του Ελύτη και του Ρίτσου, και πεζογραφήματα της Μέλπως Αξιώτη, χαράζοντας έτσι νέους και καινούργιους δρόμους στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, ενώ ως δήμαρχος Μυτιλήνης την τετραετία 1991 - 1994 συνέβαλε σημαντικά στην πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης.

Μαχητικός και ιδεολόγος εκπαιδευτικός, ύψωσε το ανάστημά του ενάντια στους πολλούς με τον «ορθόπλωρο» στοχασμό του, οραματιζόμενος πάντα μια καλύτερη Εκπαίδευση για τη νεολαία, μια εκπαίδευση που θα συνδύαζε τη μόρφωση και τη γνώση αρμονικά με την καλλιέργεια και την ομορφιά της ψυχής.
Έχοντας ως σύμμαχό του την Ποίηση και την τρυφερή και βελούδινη φωνή του, μας οδήγησε κοντά στους μεγάλους Έλληνες και ξένους λογοτέχνες, μας έμαθε να πλησιάσουμε και να αφουγκραστούμε την ομορφιά του Λόγου, της Τέχνης και της Ζωής.
Η ποιητική του συλλογή «Αστροφεγγιά», που εκδόθηκε το 1958 στην Αλεξανδρούπολη, ένα ατέλειωτο τραγούδι Αγάπης, αποτελεί στολίδι και κόσμημα για τη λυρική ποίηση, μια ποίηση που τη σημαδεύει το πάθος και ο έρωτας, ο πόνος και η μελαγχολία, το θάμα και η δροσοσταλίδα της Χίμαιρας… Η λέξη Αγάπη κυριαρχούσε στην ποίηση και στα γραφόμενά του, μιας και ήταν η κινητήριος δύναμη που οριοθετούσε και ρύθμιζε την υπόστασή του, την ύπαρξή του, τη ζωή του, μια αγάπη που όμως δεν μπορούσε να την κοιτάξει κατάματα…

Όταν θα δεις το λαβωμένο μου χαμόγελο
πλάι σ’ ένα ανοιχτό βιβλίο,
τον ήλιο
να βασιλεύει πίσω απ’ το μέτωπό μου,
τις φούχτες μου σκιές γεμάτες και προσδοκίες χαμένες,
να ξέρεις, σε συλλογίζομαι.
Αγαπώ τη βροχή
γιατί μούσκεψε τα χέρια μας,
τον άνεμο
γιατί μπερδεύτηκε στα μαλλιά σου,
αγαπώ τη σιωπή
γιατί αφουγκράζομαι καλύτερα τα βήματά σου,

Δεν ήξερα να χαμηλώνω τα μάτια στο φως
γι’ αυτό σε κοίταζα κατάματα.

Θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς και ευγνώμονες για παντοτινά, μιας και με τις πρωτοπόρες σκέψεις του, όχι μόνο μας οδήγησε στους δρόμους της γνώσης, της αρετής και της ομορφιάς, αλλά και γιατί στα δύσκολα εκείνα χρόνια μετά τον εμφύλιο που άγγιξε και την Αλεξανδρούπολη, μας αγκάλιασε και μας προστάτεψε από τους ταπεινούς και τους τιποτένιους, από τους τυμβωρύχους και τους ιερόσυλους της νιότης μας…

Αριστοτέλης Παπανικολάου,
μουσικοπαιδαγωγός και συγγραφέας