Με αφορμή σχετικό μας ρεπορτάζ, πήραμε την παρακάτω επιστολή από την παιδίατρο κ. Ευστρατία Ψυρούκη.

Προς την εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ»

Για την αποκατάσταση της αλήθειας, είμαι μία εκ των δύο γονέων που προσέφυγε στον εισαγγελέα για τη μετεγγραφή του παιδιού της από το 5ο στο 3ο Λύκειο.
Υπέβαλα αίτηση μετεγγραφής την 1η Σεπτεμβρίου, προσκομίζοντας τα απαραίτητα δικαιολογητικά και επικαλούμενη επιπλέον κοινωνικούς λόγους, οι οποίοι ενίσχυαν την αίτησή μου.
Προηγουμένως, ως όφειλα, ρώτησα το παιδί μου για την προτίμησή του, γιατί ήταν το πέμπτο κατά σειρά σχολείο που θα άλλαζε.
Η αίτηση έγινε αποδεκτή από το διευθυντή του 3ου Λυκείου.
Συνάντησα το διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δις και το διευθυντή του 5ου Λυκείου, εξηγώντας το πρόβλημα εν συνόλω, αποσπώντας ταυτόχρονα τη συμπαράσταση όσο και την κατανόησή τους, όχι όμως την υπόσχεση τακτοποίησης του θέματος.
Τελικά οι αιτήσεις αξιολογήθηκαν αρνητικά από το διευθυντή του 5ου Λυκείου, για λόγους που δε γνωρίζω, και όταν η υπόθεση έφτασε στο διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης η «σολομώντεια λύση» που δόθηκε ήταν να μετεγγραφούν και τα τέσσερα παιδιά ως υπεράριθμα προς το 4ο ή το 2ο Λύκειο, που δεν αφορούσε επιλογή τους, επειδή στο 3ο θα προέκυπτε υπεραριθμία δύο μαθητών, πρόβλημα που πάλι θα μπορούσε ο διευθυντής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να επιλύσει ίδιος.
Η ομηρία του παιδιού μου επί ένα μήνα σε αυτή την κατάσταση του δημιούργησε αρνητισμό προς οποιοδήποτε σχολείο, με όλα τα ψυχολογικά επακόλουθα, τα οποία ομοίως πιστοποιώ και ομοίως δέχομαι την απόρριψή τους.
Μη βρίσκοντας λύση στην ιεραρχία της εκπαίδευσης, η μόνη λύση ήταν η προσφυγή στη δικαιοσύνη, επειδή:
- Αρνούμαι να μην κρίνονται τα παιδιά ως ανθρώπινα όντα, αλλά ως λαχνός σε κληρωτίδα.
- Αρνούμαι ως παιδίατρος, οι παιδαγωγοί στους οποίους απευθυνόμαστε να μη σέβονται την ψυχολογία τους, ιδιαίτερα σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας. Ας μην αντιμετωπίζουμε ευτράπελα το γεγονός ότι για να ενταχθεί ένα παιδί στο σχολείο θέλει την «παρέα του». ΝΑΙ, θέλει την παρέα του γιατί ως έφηβος έχει την απόλυτη ανάγκη να ενταχθεί σε ένα σύνολο οικείο.
- Αρνούμαι το προσωπικό μου πρόβλημα να αντιμετωπίζεται ως ένα φύλλο χαρτί που άγεται και φέρεται από γραφείο σε γραφείο.
- Αρνούμαι να δεχτώ ότι οι όποιες διασχολικές αντιπαλότητες θα λυθούν στην πλάτη κάποιων παιδιών. Δεν είναι τα παιδιά εμπόρευμα που μετακινείται στο «αλισβερίσι» μεταξύ των σχολείων.
- Αρνούμαι να δεχτώ ότι ένας διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν έχει τη δύναμη να λυτρώσει τέσσερεις οικογένειες που ταλαιπωρούνται ένα μήνα τώρα.
Αρνούμαι, τέλος, να αφήσω στο παιδί μου την εντύπωση ότι η χώρα στην οποία εγώ και το σχολείο του το προετοιμάζουμε να ενταχθεί, λειτουργεί με αυτόν τον παραλογισμό.
Και όλα αυτά, όταν το αίτημα που υποβάλλουμε είναι και νόμιμο και νομότυπο.

Μυτιλήνη, 6/10/10
Μετά τιμής
Ευστρατία Ψυρούκη
Παιδίατρος