Προκαταβολικά ζητούμε συγγνώμη διότι για το συγκεκριμένο εργαστήριο θα έπρεπε να βγει ένα δελτίο Τύπου που να αναλύει συγκεκριμένους στόχους και αποτελέσματα...  Ο αρχικός προγραμματισμός δεν τήρησε, λόγω εξωτερικών παραγόντων, τα προβλεπόμενα χρονοδιαγράμματα, ωστόσο είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο στόχος ολοκληρώθηκε με επιτυχία. 

Επειδή λοιπόν αυτή η προσπάθεια ολοκληρώθηκε χάρη στο φιλότιμο της αγαπημένης Γιούλας Κουτσουμπού το συγκεκριμένο κείμενο επιλέχθηκε να έχει έναν τόνο πιο προσωπικό που απομακρύνεται από το ύφος των δελτίων Τύπου με την συντάκτη να  «εκμεταλλεύεται» την διπλή της ιδιότητα και χωρίς να νοιώθει περιορισμό στην έκταση του κειμένου.

Μετά την δημοσίευση της πρόσκλησης φίλοι γνωστοί αλλά και άγνωστοι, μικροί και μεγάλοι, μαζευτήκαμε στο εργαστήριο του Humade Crafts Workshop Lesvos Solidarity -ένας τίτλος που πάντα με δυσκόλευε στην διατύπωση. 

Η Γιούλα μας έβαλε όλους γύρω από έναν μακρόστενο τραπέζι και αφού είχαμε δει σε φωτογραφίες πως ήταν τα αντικείμενα που έπρεπε να δημιουργήσουμε ξεκίνησε να ψάχνει για τα υλικά. 

Το εργαστήριο ώρες - ώρες νόμιζες ότι θα σε πνίξει από τα δημιουργήματα αλλά και τις πρώτες ύλες, που δεν ήταν άλλο πέρα από σκουπίδια που κάποιοι είχαν πετάξει. Κι όμως τακτοποιημένα μέσα σε κουτιά -μεγάλα και μικρά- που έφεραν σημείωση για το περιεχόμενο τους έδειχναν να έχουν ξεχωριστή θέση, που με τόση μαεστρία κάθε φορά η Γιούλα εντόπιζε και έφερνε στο τραπέζι. 

Όλα ξεκίνησαν με τα κουνελοκέφαλα

Το θεατρικό κείμενο ήθελε δέκα κουνελοκέφαλα  «δέκα κουνελοκέφαλα 200 λιρέτες» όπως έλεγε η Αντόνια, η πρωταγωνίστρια. Βέβαια κάπου στην πορεία μπερδέψαμε το κουνέλι με τον λαγό και τα κεφάλια μας βγήκαν κάπως μεγαλύτερα....

Η αλήθεια είναι ότι ο σκηνοθέτης όταν του είπαμε τον αριθμό τεμαχίων των κεφαλών «τσίνισε» λίγο επισημαίνοντας με την ευγένεια που τον διακρίνει τον αρχικό αριθμό  «Δέκα δεν είχαμε πει;». Βέβαια όταν ο Βασίλης έκανε αυτοψία στις συγκεκριμένες κεφαλές κατάλαβε ότι οι δέκα θα ήταν πλεονασμός. Γεγονός πάντως αποτελεί ότι ο Λουίτζι δεν μπορούσε να χωρέσει στο στόμα του το μαγειρεμένο κουνελοκέφαλο και πως για να μαγειρέψει ο Τζιοβάνι μόνο ένα είχαμε αλλάξει 3 κατσαρόλες μέχρι να βρεθεί εκείνο το μέγεθος που να υποδέχεται χωρίς  «πίεση» το καλλιτεχνικό μας δημιούργημα. Έτσι το κείμενο προσαρμόστηκε στις ανάγκες της κατασκευής  «5 κεφάλια 100 λιρέτες» όπως είπε κι η Βάσω ή καλύτερα η Αντόνια όταν παρουσίασε τρόφιμα που αγόρασε στην μισή τιμή ή τα κλοπιμαία από το σούπερ μάρκετ.

Η Γιούλα σχεδίασε πάνω στο χαρτί το πρώτο αυτί, αυτό το χαρτί έγινε το καλούπι με το οποίο σχεδιάζαμε πάνω στο άσπρο πλαστικό - που μας διαφεύγει η επιστημονική του ονομασία - κι ενόσω εμείς καλουπώναμε και κόβαμε τα αυτιά η Γιούλα έψαχνε να βρει εκείνο το στοιχείο που θα έδινε την διχρωμία στο κατεψυγμένο αυτί κουνελιού.

Μια υπέροχη ροζ μπλουζίτσα που ανήκε σε καλοκαιρινή σειρά γνωστής γκάμας ρούχων ήρθε και κούμπωσε τέλεια με το λευκό. Η βάση για το κεφάλι ήταν γάντια γεμιστά  που είχε εντοπίσει και περισυνέλεξε η  «ομαδάρχης» αφού θεώρησε ότι ήταν ταμάμ για κουνελοκέφαλα. Μας έδειξε πώς να περάσουμε το πανί και την κόλλα από πάνω και πως να προσθέσουμε σε αυτά τα αυτιά για να ολοκληρωθεί το σχέδιο.

Η ξεχωριστή πινελιά ήταν τα μάτια.. Η Γιούλα μας έφερε ένα τεράστιο κουτί - από εκείνα που παλαιότερα χρησιμοποιούνταν για τα μπισκότα - μέσα είχε λογιών λογιών κουμπιά... Για χρώμα επιλέξαμε το μαύρο θεωρήσαμε ότι εκείνο είναι που προσεγγίζει χρωματικά το μάτι ενός κουνελιού. Μέσα στο κουτί υπήρχαν κουμπιά μεγαλύτερα από τα συνηθισμένα - σε μέγεθος ελιάς - με στρογγυλεμένη όψη και πάτο επίπεδο. Εκτιμήθηκε ότι αυτά μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας. Και μπορεί προς στιγμήν να αγχωθήκαμε αφού δεν υπήρχε ταίρι για όλα τα κουμπιά αλλά προσαρμοστήκαμε στην διαφορετικότητα καθώς δεν αποκλείεται να είναι ανομοιογενή τα μάτια ενός νεκρού και κατεψυγμένου ζώου. 

Τα κουνελοκέφαλα δεν ολοκληρώθηκαν μέσα σε μια μέρα αφού η κόλλα έπρεπε να στεγνώσει, να περάσει ένα δεύτερο χέρι, να τοποθετηθούν τα μάτια. Και τελικά ο Σκηνοθέτης να τα βάλει όλα μαζί σε μια μεγάλη ναϋλον διάφανη σακούλα σχεδιάζοντας στο εξωτερικό το κουνελάκι του playboy. Ακόμη θυμόμαστε το γέλιο του κόσμου στην εμφάνιση τους επί σκηνής. 

Το δικό μας τζίνι 

«Δεν θα αγοράσουμε τίποτα. Θα τα φτιάξουμε με ότι έχουμε» έλεγε ξανά και ξανά με αυτό το υπέροχο τουρπαν στο κεφάλι και την εξωτική μουσική να παίζει στο YouTube θυμίζοντας μας  το τζίνι των παραμυθιών που του ζητούσες κάτι και εκείνο ως δια μαγείας το έφερνε μπροστά σου.

Η μόνη διαφορά είναι ότι στην δική μας περίπτωση οι μεταμορφώσεις ήθελαν ίσως λίγο περισσότερο χρόνο και έδιναν για δεύτερη φορά ζωή στην ύλη.

Μαζί με τα κουνελοκέφαλα ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε την φυάλη οξυγόνου. Για βάση χρησιμοποιήσαμε μια φυάλη από νερό από εκείνες τις 10λιτρες. 

Οι πρώτες δύο ώρες του εργαστηρίου κύλησαν τόσο γρήγορα που δεν βλέπαμε την ώρα για τις επόμενες που θα ανταμώναμε. Την δεύτερη φορά για αρχή φτιάξαμε ένα πορτοφολάκι για την  «παρτη» μας. Και μετά ξεκινήσαμε να βάφουμε με την μικρή μας φίλη Εύη την φυάλη γιατί κι εκείνη ήθελε να φτιάξει κάτι που θα έπαιρνε μέρος στην παράσταση. Και για να υπάρχει διχρωμία η Γιούλα διάλεξε ένα γκρι μπατζάκι από ένα παντελόνι που κάποιος άνδρας είχε αφαιρέσει από την γκαρνταρόμπα του. 

Η Εύη είχε πάρει την θέση μου σε ένα από τα εργαστήρια που για λόγους ανωτέρας βίας έπρεπε να απέχω. Ήξερα ότι η αυστηρότητα, η απαίτηση ολοκλήρωσης μιας επιθυμίας και η φαντασία που διακρίνει τα μικρά παιδιά είναι τα στοιχεία εκείνα που πολλές φορές χρειάζεται  ένα καλλιτεχνικά δημιουργικό αποτέλεσμα..

Βέβαια η τελική πινελιά το στόμιο μπήκε σε πιο προσωπικές συναντήσεις μας, στο σπίτι της Γιούλας στην Κουλμπάρα.

Η μέρα που ξεχώρισα ήταν εκείνη που ζωγραφίσαμε τα τσουβαλια με καυστική σόδα. Αξιοποιώντας την μηχανή αναζήτησης της Google βρήκαμε το σχέδιο που έπρεπε να συνοδεύσει τα λόγια, μια νεκροκεφαλή. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια είναι η τεχνική αυτή για να δημιουργείς καλούπι για λέξεις και φράσεις. Θυμάμαι την Γιούλα να εφευρίσκει τρόπους για να μην χαλαν τα γράμματα και να μην πέφτουν ενώσω τα έκοβε με το ψαλίδι. Μπορεί να είχαν μουτζουρωθεί τα χέρια μας αλλά το αποτέλεσμα ήταν  «εξαιρετικά θεατρικό» όπως είπε κι ο Βασίλης όταν τα είδε.

Εκείνη την ημέρα είχαμε μαζευτεί περισσότεροι και γύρω από αυτό το καλλιτεχνικό τραπέζι σκέφτηκα ότι αυτή η κοπέλα με τα χρωματιστά ρούχα και τα ευφάνταστα μαντίλια στο κεφάλι είχε το μαγικό εκείνο ραβδάκι να ενώνει ανθρώπους που προέρχονται από κόσμους τόσο διαφορετικούς. Ανθρώπους με διαφορετική αντίληψη για την ζωή,  που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να μην συναντιόντουσαν καν. Κι όμως με όπλο της την χαρά της δημιουργίας η αγαπημένη μας Γιούλα καταφέρνει χαρίζει την αρμονία της συνύπαρξης και της αποδοχής της διαφορετικότητας. Γιατί όσο κι αν οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι αντιλήψεις, οι συνθήκες μας κάνουν διαφορετικούς κατά βάθος είμαστε όλοι άνθρωποι που μπορούμε κι έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο..

Λίγο πριν το τέλος 

Βέβαια τα περισσότερα συναισθήματα χαράς έρχεται να επισφραγίσει το στοιχείο εκείνο που αποκλείει το ενδεχόμενο επανάληψης κάνοντας τα έτσι μοναδικά. 

Λίγο πριν ολοκληρωθούν τα εργαστήρια μας πληροφορηθήκαμε ότι μπαίνει τέλος στην σχέση συνεργασίας μεταξύ της Γιούλας Κουτσουμπού και του εργαστηρίου.  «Μην στενοχωριέσαι ότι δεν κάναμε στο εργαστήριο θα το κάνουμε στο σπίτι» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε, αμέσως μετά την επιβεβαίωση της είδησης, και αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο για το οποίο προστέθηκε στους λόγους που της δίνουν τον τίτλο  «αγαπημένη». Παρότι έβαζε τέλος σε ένα κομμάτι της ζωής της που αγάπησε δεν σταμάτησε να βοηθά και να δημιουργεί.

Η φυάλη οξυγόνου και η οξυγονοκόλληση ολοκληρώθηκαν μέσα στο μοναδικό αυτό τριόροφο στην Κουλμπάρα και βοήθησε και ο Mees  Hehenkamp.

Αυτές ήταν οι μοναδικές backstage στιγμές που ζήσαμε με την Γιούλα Κουτσουμπού κατά την διάρκεια των θεατρικών αντικειμένων και που θα μας μείνουν αλησμόνητες δημιουργώντας μας τον πόθο να ανταμώσουμε ξανά για τις ανάγκες κάποιου άλλου έργου..