Επάνω στις λιόφυτες πλαγιές, που πέφτουν από τη Συκαμιά έως τη θάλασσα, δυτικά της Σκάλας, βρίσκονται σκόρπια τα σημάδια οικισμών και αγροτικών εγκαταστάσεων, με τα ιερά τους σε χαλάσματα και την κεραμική τους άφθονη μέσα στα σέτια.

Κάτω από τις φλήντρες…

Τα υψώματα, μέχρι τον κάμπο της Αργένου, καταλήγουν σε απόκρημνες ακτές.

η Αγία Κυριακή.

Δύο ρέματα του Λεπέτυμνου, αυτό της Σκαμιάς και το άλλο του Χάλικα (τώρα Λεπέτυμνος), κατηφορίζουν και ενώνονται καταλήγοντας στη θάλασσα.

Από το ντάμι…

Εκεί αρχίζουν τα χνάρια του οικισμού, άφθονη κεραμική κόκκινη, άγραφη, τούβλα και κεραμίδια και κομμάτια πιθαριών. Ένας αγροτικός δρόμος φθάνει μέχρι εκεί.

αρχίζει η κεραμική…

Η πλαγιά κορυφώνεται σε μια τούμπα, σε ένα μικρό πλάτωμα, που το 2001 φιλοξενούσε ένα ερειπωμένο σπιτάκι. Κάτω από αυτό, σε ένα σύδεντρο από φλήντρες (Phillyrea media), υπήρχε το υπαίθριο ιερό της Αγίας Κυριακής.

τα μέλη…

Λαξευμένοι λίθοι, χωρίς αρχιτεκτονικά μέλη, και η κεραμική σε σωρούς μαζί με πέτρες των σπιτιών έδειχναν το κέντρο του μικρού μεσαιωνικού οικισμού, αναπτυγμένου στην πλαγιά.

οι λαξευμένες πέτρες…

Ενός μικρού χωριού, χαμένου στη λήθη της ιστορίας. Λίγο πιο κάτω, σε πλάτωμα με υπέροχη θέα στο Αιγαίο, βρισκόταν ο ληνός και άφθονες λαξευμένες πέτρες από το ελαιοτριβείο του. Η μυλόπετρα βρισκόταν κοντά στην εκκλησιά.

του οικισμού…

Πιο κάτω, μέσα σ’ ένα άλλο κτήμα, δίπλα στο δρόμο, υπήρχε η πέτρινη λεκάνη του μύλου (trapetum). Tα χωριά αυτά, πολλά από τα οποία κατονομάζονται στα φορολογικά κιτάπια του 1548, χάθηκαν, απορροφήθηκαν από τους μεγαλύτερους οικισμούς που υπάρχουν ακόμα, σίγουρα υπόλογα οικονομικά σε μεγάλα τσιφλίκια της διαχρονικής φεουδαρχίας.

με τη λεκάνη…

Όταν κανείς διαβάζει τη «μεγάλη ιστορία», πρέπει να έχει υπόψη την αντικειμενική ύπαρξη αυτών των μικρών μονάδων που την έχουν συνθέσει.

του ελαιόμυλου…