Τα παιδιά δεν βγαίνουν από τα μανιτάρια...

21/06/2016 - 17:39

Όταν ήμασταν μικροί και γράφαμε εκθέσεις ιδεών, θυμάμαι τις συμβουλές των φιλολόγων: «Θα αναλύετε το θέμα από την ατομική, οικογενειακή, κοινωνική και πολιτειακή πλευρά». Αυτό ισχύει και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Όταν ήμασταν μικροί και γράφαμε εκθέσεις ιδεών, θυμάμαι τις συμβουλές των φιλολόγων: «Θα αναλύετε το θέμα από την ατομική, οικογενειακή, κοινωνική και πολιτειακή πλευρά». Αυτό ισχύει και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Κάθε παιδί, λοιπόν, γεννιέται με κάποια χαρακτηριστικά: χρώμα ματιών, μαλλιών, δεξιόχειρας, αριστερόχειρας, με γονίδια ύψους, βάρους, καρκίνου, κ.λπ. Κανένα παιδί δεν γεννιέται όμως επιστήμονας, συγγραφέας, καλλιτέχνης, ψεύτης, κλέφτης, φονιάς. Κανένα μωρό δεν γεννιέται και λέει στους γονείς: «Μαμά, μπαμπά εμένα μου αρέσει το διάβασμα περισσότερο από το παιχνίδι». Κληρονομούμε χαρακτηριστικά και διαμορφώνουμε προσωπικότητα. Μιμούμαστε συμπεριφορές των προσώπων κύρους ακόμα και άθελά μας. Τα παιδιά οδηγούν νευρικά όπως οι γονείς, βρίζουν όπως οι γονείς, τακτοποιούν το σπίτι, όλα θυμίζουν οικογένεια και τα καλά και τα κακά.

Κανένα παιδί δεν είναι κακός μαθητής, το σύστημα εκπαίδευσης το ονομάζει έτσι, ανάλογα με τις απαιτήσεις του και τις παροχές του. Αν ζητάς στην πρώτη δημοτικού να μάθει το παιδί την προπαίδεια, στην τρίτη δημοτικού να γνωρίζει τον ονοματικό προσδιορισμό και στο Γυμνάσιο να δίνει τα άπειρα μαθήματα με την ασύλληπτη ύλη, τότε σίγουρα κάποια παιδιά θα βαφτιστούν με μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα. Αποκορύφωμα της αδείας των παιδιών μας για το εκπαιδευτικό σύστημα είναι η παραβατική συμπεριφορά.

Τελικά ξέρετε ποια παιδιά δεν έχουν τα παραπάνω προβλήματα, μόνο αυτά που οι γονείς τους πληρώνουν υπέρογκα ποσά στην παραπαιδεία ή τα παιδιά που έτυχαν να γεννηθούν με γονείς που έχουν γνώσεις θετικής και θεωρητικής κατεύθυνσης. Το σχολείο δεν ολοκληρώνει προσωπικότητες με κριτική ικανότητα και συναισθηματική νοημοσύνη, παράγει σημαιοφόρους, βαθμοθήρες, φερέφωνα βιβλίων, άτομα με ξύλινη γλώσσα, που αναπτύσσουν σχέσεις λυκοφιλίας.

Η παραβατική συμπεριφορά δεν αναπτύσσεται επειδή το παιδί είδε μια σκηνή βίας στην τηλεόραση, στο internet ή γιατί το χτύπησε ένα άλλο παιδί. Ας μη ξεχνάμε ότι τα πάντα γύρω μας εμπεριέχουν τη βία. Το αθώο παραμυθάκι της Κοκκινοσκουφίτσας είναι όλο σκληρές σκηνές βίας και θανάτου, όμως είμαστε περιχαρείς που το αναπαράγει το παιδί μας. Η βία είναι στη ζωή του ανθρώπου, γιατί είναι η επιβίωσή του.

Αυτό που έχει χάσει η κοινωνία μας είναι η εκμάθηση στα παιδιά μας των ηθικών αξίων και των ορίων. Ξεχάσαμε να εξηγήσουνε στα παιδιά μας τις έννοιες της αλήθειας, της δικαιοσύνης, του σεβασμού, της τιμιότητας, της φιλίας. Επικοινωνούμε μαζί τους για να τους καλλιεργήσουμε τον αθέμιτο ανταγωνισμό (τι βαθμό πήρες Νικολάκη, γιατί ο Γιάννης πήρε καλύτερο;), τον καταναλωτισμό (εμείς θα πάρουμε καλύτερα παπούτσια, έλα σώπα μην κλαις), την καχυποψία (γι’ αυτό σε χτύπησε η Ελενίτσα, για να σου πάρει τη σοκολάτα, την επόμενη φορά να μην την ξαναεμπιστευτείς, είναι κακό παιδί), την αμφισβήτηση, το φόβο.

Κανένας ειδικός δεν είναι ειδικός για το παιδί σας. Οι γονείς αρχικά χαράζουν σε έναν άγραφο πίνακα τα πρώτα σχέδια, το σχολείο και η κοινωνία τα τελειοποιεί και το παιδί τα αξιοποιεί στη ζωή του. Ο καθένας ας αναλογιστεί τις ευθύνες του για τις γενιές που μεγαλώνουμε και ας κουνηθούμε από τις καρέκλες μας. Η Μαρία Ιορδανίδου γράφει: «Οι Γάλλοι λένε: “Τα παιδιά, όταν είναι μικρά, μας αγαπάνε, όταν μεγαλώνουν, μας κρίνουνε και καμιά φορά μάς συγχωρούνε”».

Η κ. Σπύρου είναι ψυχολόγος του Νοσοκομείου Μυτιλήνης.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey