«Να ξέρες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου» είναι ο στίχος που ταιριάζει απολύτως στο θετικό αντίκτυπο που έχουν στον περίγυρό τους οι άνθρωποι που ήρθαν αντιμέτωποι με τον καρκίνο και βγήκαν νικητές, ή κι εκείνοι που δίνουν αυτήν τη μάχη με το χαμόγελο στα χείλη. Παράδειγμα αποτελούν η Χριστίνα Ψώμου και η Αικατερίνη Βιτσέντσου, δύο γυναίκες, δύο πραγματικές πολεμίστριες, που δε λύγισαν όταν έμαθαν ότι πάσχουν από καρκίνο. Αντιθέτως, στάθηκαν γερά στα πόδια τους, δίνοντας οι ίδιες κουράγιο στους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω τους.

Καθημερινά άνθρωποι μαθαίνουν ότι πάσχουν από καρκίνο. Το γεγονός αυτό επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τόσο αυτούς, όσο και το κοινωνικό τους περιβάλλον, την οικογένειά τους, τους συγγενείς, τους φίλους ακόμη και το γιατρό τους.

Οι περισσότεροι όταν πληροφορούνται την είδηση αυτή, σοκάρονται, αρνούνται να το πιστέψουν, παθαίνουν κατάθλιψη ή μπορεί να περάσουν στην απέναντι όχθη. Μπορεί να θελήσουν να ζήσουν όσα δεν έζησαν όλα αυτά τα χρόνια, ή μπορεί να έχουν τέτοια δύναμη ψυχής που να μη λυγίσουν στο άκουσμα της λέξης «καρκίνος». Η όρεξη για ζωή ορισμένων ανθρώπων μπορεί να κάνει θαύματα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Η κ. Χριστίνα Ψώμου. Περήφανη που νίκησε τον καρκίνο

«Ντυνόμουν στην πένα και πήγαινα στο νοσοκομείο λες και πήγαινα σε γάμο», είπε η κ. Ψώμου κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν κι εξιστορώντας τις ημέρες εκείνες που πήγαινε για χημειοθεραπείες. Η ίδια σε ηλικία 42 χρόνων ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο, τον ανακάλυψε τυχαία όπως είπε, στην προσπάθειά της να κάνει εξωσωματική. «Ο γιατρός ψηλάφισε το στήθος μου κι ένιωσε πως υπήρχε κάτι, ωστόσο δε φαινόταν τίποτα από τις ακτινογραφίες και τελικά αποφάσισα να κάνω ανοιχτή βιοψία για να διαπιστωθεί αν είχα πρόβλημα.» Η κ. Ψώμου είχε φλεγμονώδη καρκίνο που προχωρούσε με ταχύτατους ρυθμούς και έπρεπε να γίνει αμέσως χημειοθεραπεία.

Στο άκουσμα της λέξης «καρκίνος»
Όταν το πληροφορήθηκε, δεν μπορούσε να το πιστέψει και δεν μπορούσε γιατί, όπως είπε, έσβηνε κάθε ελπίδα για να κάνει δικό της παιδί. Ωστόσο δε λύγισε, σηκώθηκε ξανά και το πάλεψε, έκανε χημειοθεραπείες, μετά ακολούθησε το χειρουργείο, ξανά οι χημειοθεραπείες και στη συνέχεια οι ακτινοβολίες. Για τα επόμενα πέντε χρόνια υποβαλλόταν κάθε έξι μήνες σε μαγνητικές τομογραφίες.

«Τώρα είμαι καλά», είπε με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. Το μυστικό της ήταν, όπως είπε, ότι δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να ζει τη ζωή της όπως πριν, απλά σκεφτόταν ότι είχε μια αρρώστια συνηθισμένη, που θα έπρεπε να ακολουθήσει κάποια βήματα για να μπορέσει να θεραπευτεί. Έτσι κι έκανε, αλλά στο πλευρό της στάθηκαν οι φίλοι της, η οικογένειά της και κυρίως η δουλειά της. Το κομμωτήριό της τής έδινε ζωή, η καθημερινή ενασχόληση κι η επαφή με τους ανθρώπους έδιωχναν μακριά τη μιζέρια και τις άσχημες σκέψεις που μπορεί να κάνει κάποιος όταν βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Ωστόσο αναγκάστηκε να το αποχωριστεί, γιατί οι γιατροί τής είπαν ότι δεν πρέπει να εισπνέει τη μυρωδιά από τις βαφές και να απομακρυνθεί από το άγχος της καθημερινότητας. «“Και το σπίτι σου να καίγεται, εσύ θα γελάς”, μου είπαν. Έτσι αποφάσισα να αφήσω την Αθήνα και να γυρίσω πίσω στη Λέσβο, απ’ όπου κατάγομαι.»

Ο πόλεμος αυτός δεν την άφησε ανέπαφη, καθώς το ανοσοποιητικό της σύστημα δεν αντιδρά όπως εκείνο όλων των υπόλοιπων ανθρώπων, πλέον θα πρέπει για το παραμικρό να παίρνει αντιβίωση. Δε φαίνεται όμως αυτό το πρόβλημα ότι την επηρεάζει, καθώς αυτά που έμαθε από αυτή την περιπέτειά της, ήταν πιο σημαντικά. Έμαθε να εκτιμά την κάθε στιγμή της ζωής, έμαθε πως τα υλικά αγαθά δεν έχουν αξία.

«Αξία έχουν οι στιγμές που μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς», τόνισε. Σήμερα η κ. Ψώμου, μέσα από τη δράση της στο Σύλλογο Καρκινοπαθών Λέσβου, φροντίζει να βοηθά όσους ανθρώπους βρίσκονται στη θέση που βρέθηκε εκείνη πριν από 10 περίπου χρόνια.

Πολεμώντας…
«Ήμουν πιο αισιόδοξη σε σχέση με τους συγγενείς. Για το μόνο που στενοχωριόμουν, ήταν πώς θα το πάρουν τα παιδιά μου», εξομολογήθηκε η κ. Βιτσέντσου, που πριν από ενάμιση χρόνο περίπου έμαθε ότι είχε καρκίνο στο έντερο. Την είχε πιάσει ένας δυνατός πόνος και μεταφέρθηκε αμέσως στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης. Η ίδια είχε υποπτευθεί ότι μπορεί να είχε καρκίνο, γιατί κι ο πατέρας της είχε παρουσιάσει το ίδιο πρόβλημα. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας, οι υποψίες της επιβεβαιώθηκαν. Το πρώτο που σκέφτηκε, ήταν τα παιδιά της, ο 25χρονος γιος της κι η 19χρονη κόρη της. Ανησυχούσε για την αντίδρασή τους και κυρίως για εκείνη της κόρης της, που βρισκόταν στα Γιάννενα όπου σπούδαζε.

«Πιο πολύ στενοχωριόταν ο περίγυρός μου, παρά εγώ», είπε, συμπληρώνοντας ότι ο άντρας της κι οι αδελφές της το είχαν πάρει κατάκαρδα. «Ήταν δύσκολο να το δεχτώ», είπε ο σύζυγός της, Γιώργος Περκαντής, και συμπλήρωσε: «Όμως μετά καταλάβαμε ότι πρέπει να σταθούμε δυνατοί.» Έτσι η ζωή συνέχισε να κυλά όπως κυλούσε, και δεν έλειπαν τα καβγαδάκια τους. «Δεν ήθελα να νιώθει τη λύπη μου και το φόβο μου», τόνισε ο κ. Περκαντής, που φρόντισε να διώξει γρήγορα αυτά τα συναισθήματα και να σταθεί στο πλευρό της γυναίκας του στη μάχη αυτή.

«Συνέχισα να ζω όπως ζούσα», τόνισε η κ. Βιτσέντσου, που δεν το έβαλε κάτω και φρόντισε να τονώσει εκείνη την ψυχολογία των ανθρώπων που την περιέβαλλαν... «Αυτό για το οποίο ανησυχούσα περισσότερο, ήταν η εμφάνισή μου και τα μαλλιά μου. Είχα πολύ μακριά μαλλιά, αλλά με τις χημειοθεραπείες αναγκάστηκα να τα κόψω. Όταν τις ξεκίνησα, φρόντισα να πάω να πάρω περούκα», είπε, εξηγώντας ότι τίποτα δεν ήταν ικανό να τη σταματήσει από το να συνεχίσει να έχει επαφή με τον κόσμο. «Δεν ντράπηκα, ούτε έκρυψα ποτέ το πρόβλημά μου», είπε χαρακτηριστικά και εξήγησε ότι το αποδέχθηκε κι έβαλε στόχο να νικήσει τον καρκίνο. Σε αυτήν τη μάχη τόνισε ότι δεν είναι μόνη της, είναι δίπλα της η οικογένειά της, οι φίλοι της, οι συνάδελφοί της, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου Μυτιλήνης, αλλά και οι γιατροί που την κουράρουν, ο ογκολόγος Ηλίας Νικολαΐδης, ο παθολόγος Βασίλης Κοτσώνης, ο αιματολόγος Δημήτρης Γώγος και ο χειρουργός Χρήστος Ζαχαρίου.

Στις 9 Μαΐου τέλειωσαν οι θεραπείες, οι μέχρι τώρα εξετάσεις είναι καλές και το επόμενο διάστημα πρόκειται να γίνει κι η εγχείρηση, με την κ. Βιτσέντσου να δηλώνει αποφασισμένη να βγει νικήτρια, όπως δείχνει το χαμόγελό της.

Κι άλλος αντίπαλος…
Έκτος από τον καρκίνο, η κ. Βιτσέντσου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ήρθε αντιμέτωπη και με την Πολιτεία, με ένα Κράτος Πρόνοιας που καταρρέει, αφού όπως είπε υπάρχουν ελλείψεις σε φάρμακα που χρειάζονται για τις χημειοθεραπείες, ενώ έχει αυξηθεί και η συμμετοχή σε μερικά.

Μάλιστα θυμάται τότε που είχαν πληροφορηθεί ότι ο νέος Οργανισμός του Νοσοκομείου δεν περιελάμβανε την Ογκολογική Κλινική. «Φοβηθήκαμε όλοι μας», είπε κι εξήγησε ότι πολλοί κάτοικοι του νησιού δεν μπορούν να μετακινούνται στην Αθήνα για τις θεραπείες. «Πού να βρει κάποιος τα λεφτά;», προσέθεσε, τονίζοντας ότι πρέπει να λυθεί άμεσα το ζήτημα αυτό.