Ασφαλώς και είναι θλιβερό το παιχνίδισμα της ΝΔ με την ακροδεξιά. Ένα παιχνίδισμα που έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης στην Ευρώπη πως μπορεί να «τσιμπάει» ακόμα ψήφους και στις μέρες μας που το προσφυγικό χτυπάει την πόρτα της Δύσης, μπορεί να γίνει ακόμα πιο «επικερδές».

Επειδή όμως ο ελληνικός λαός δεν είναι οι μαυροφορεμένοι των «εθνικών» συλλαλητηρίων, ούτε τα υπερπατριωτικά ορκς που γράφουν στα κεφαλαία, η (αντι)ρητορική της κυβέρνησης για κάθε εθνικό θέμα, σε βαθμό που φτάνει μέχρι και να δικαιολογεί τελικά τις θέσεις των… άλλων κρατών, προκαλεί πια ευθέως τη νοημοσύνη του μέσου πολίτη. Η «διπλωματία της κότας» δε, που υποτίθεται ότι τελείωσε επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ και εκστόμισε ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, σε αποτελειώνει. Γιατί δεν αφήνει πια καθόλου περιθώριο για σοβαρή συζήτηση για το πόσες «Μακεδονίες» υπάρχουν, για το πόσο μπορεί ακόμα να μην δίνεται όνομα στη γείτονα χώρα και για το πόσο σοβαρή είναι η αναγνώριση «Μακεδονικής γλώσσας».

Η «διπλωματία της κότας» που μπορεί να χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας τα τελευταία 20 χρόνια βέβαια είναι εύστοχη παρατήρηση. Γιατί ουσιαστικά η «γεωπολιτική» ως όρος και ως συζήτηση μεταξύ των Ελλήνων τελείωσε μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στα 1996. Δεν υπάρχει έκτοτε τίποτε το απρόβλεπτο, καμία πρωτοβουλία, τίποτε που να παραπέμπει σε τακτική ή διπλωματία εκ μέρους των εθνικών κυβερνήσεων και τίποτε που να μην δείχνει πως η μπίλια έκατσε για πάντα στην αμερικανική επιρροή. Όσες «μαγκιές» και να λέγονται, όσο κι αν φουσκώνουν σα παγώνια οι κατά καιρούς Υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας, η Ελλάδα έχει καταστεί παρατηρητής των εξελίξεων που διαμορφώνουν αποκλειστικά άλλοι, πριν ακόμα μετατραπεί και σε αποικία χρέους όπως είναι σήμερα. 

Η «διπλωματία της κότας» λοιπόν προϋπήρχε του Νίκου Κοτζιά, δεν μπορεί κανείς να τον κακιώσει για αυτό που είπε. Αλλά αν μείνουμε λίγο στη βάση και στη λογική της «μαγκιάς» που αποπνέει η δήλωσή του, δεν μπορούμε να μην ολισθήσουμε κι εμείς λίγο στο «λαϊκισμό». Και όχι να αναφερθούμε ας πούμε στο ράπισμα των «θεσμών» στη χώρα. Καθαρά διπλωματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι «κότες», όταν ο όλος ο πλανήτης καταδίκαζε το Ισραήλ για τα τελευταία γεγονότα της Παλαιστίνης, από το δικό του ΥΠΕΞ εξέδωσε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία «οι περιστάσεις επιβάλλουν την επίδειξη αυτοσυγκράτησης», λες και αντάλλαξαν φωτοβολίδες τίποτα οπαδοί σε γήπεδο με τα ΜΑΤ. Με τον Αλέξη Τσίπρα να χαρακτηρίζει την ίδια περίοδο την Ιερουσαλήμ ως την «Ιστορική Πρωτεύουσα του Ισραήλ», κάτι που πριν από αυτόν, μόνον ο Ντόναλντ Τραμπ εκστόμισε, αλλά και… απέδειξε ότι το εννοεί. Καθαρά διπλωματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ που ξαναλέμε ότι δεν είναι «κότες», που γαλουχήθηκαν με το «έξω οι Αμερικανοί», επί των ημερών τους έχει καταστεί απροκάλυπτα ως ο πιο πιστός εντολοδόχος των Αμερικάνων. Και μπορεί να πει κανείς πως τα αποτελέσματα της διπλωματίας, ακόμα κι αν είναι του «κοτετσιού», θα φανούν σε επόμενα χρόνια, οπότε είναι επισφαλές να κρίνει κανείς πριν δει τα αυγά.

Όμως η ιστορία, που μπορεί να την απεχθάνονται ή να την ανασύρουν μόνο για να τονίζουν τις μετεμφυλιακές πληγές οι σημερινοί κυβερνώντες, πολύ συχνά μας διδάσκει και το μέλλον. Και αν και είναι απευκταίο, θυμόμαστε πως οι τελευταίοι φανατικά ταυτισμένοι με την γεωπολιτική των ΗΠΑ σαν και τους σημερινούς και με το ίδιο «μαγκιόρικο» ύφος και αλαζονεία στη λύση των εθνικών μας θεμάτων, ήταν αυτοί που χάσανε την Κύπρο. Ναι, οι χουντικοί. Ουπς!